Yoruldum; taşıyamaz oldu yükümü ne ayaklarım ne de kalbim. Sırtımdaki ağırlıktan ise bir türlü kurtulamadım. Nereye gitsem beraber götürdüm. Yılları yolları geçtim. Ayrılamadım. Terk edemedim. Hep beraber hep birlikteydik. Sanki aramızda özel bir nikâh kıyılmıştı. Nice dostluklar arkadaşlıklar eskittik ama biz hala eskimedik. İlk günkü gibi sadık, canlı ve tazeydi aramızdaki bağımız.
Ne yazık ki bu güne kadar koparmayı başarabilen olmadı. Nedense bir türlü koparamadılar. Ayıramadılar bizi. Artık bu dostluk öylesine ağır gelmeye başladı ki taşıyamıyorum. Eskisi kadar genç değiliz… Sizi bilmem ama ben kendim 80 yaşındayım ruhum genç olsa da yavaş yavaş yaşımın ruhuna bürünmeye öyle de hissetmeye başladım artık. Dile kolay koca 80 yıl. Geceleri saymıyorum hala 15 yaşındayım dediğim günleri hatırlıyorum da hiç üstüme konduramıyordum yaşlanmayı. Şimdi ise gençliğimle aramda uçurumlar oluştu. Belki keşkeler sarmadı dilimi. Ama pişmanlıklar biriktirdim avuçlarımda. Ellerimden kayıp giden mutluluklar umutlar nerelerdesiniz. Şimdiki aklım olsaydı diyemiyorum. Biliyorum geriye dönüşler yok. İmkânsızdır. Meğer imkânsızlıklar içinde imkânsızı arayıp durmuşum ömrüm boyunca.
Uzun yorgunluklarımın yalnızlıklarımın tek sebebiydi bunlar. Başımı koyup ağlamak istediğim omuz ise ömrüm boyunca yastığım oldu. Ne geceler geçirdik beraber. Ben ağladım sen dinledin. Sildin gözyaşlarımı. Bazen sana anlattım dertlerimi sorunlarımı bazen de duvarlarla konuştum. Kelimelerimin izleri var hala duvarlarımda. Belki en samimi sohbetlerime şahit oldu gökyüzü. Yıldızlar dinledi. Ay sustu. Hiç bir şey söylemeden hep dinlediler beni. Kim bilir belki de benden çok onlar ağladılar. Dile gelebilseydiler neler söylerler acaba… Yıldızlardan dayanamayıp kayıp düşenler oldu. Onlar düşerken bense dilek tutuyordum. Kalanlar ise gökyüzünü kaplayıp yorgan oldu üstüme. Örtüler üşütmediler ayaz gecelerimde. Bilmiyorlardı ki buz tutmuştu yüreğim. Bir türlü çözülmüyordu. Hep kuzey kutbundaydı hayatın. Karla kaplıydı umutları, hayallerimin dört bir yanı. Bahara güneşe yabancıydı. Sıcaklığını hissetmemişti güneşin. Gölgesindeydi rüyalarının. Feryadıydı yalnızlığının. Sessiz çığlıklarını attığını duyan da olmuyordu.
Adını duyduğu bir türlü yaşayamadığı baharlarıydı özlemleri. Kaç defa biletini aldı çıkamadığı yolculuğuna. Vuslatına eremediği sevdasının yabancısıydı artık. Kader gizlenmiş haince sinsice ağlarını örüyordu yarım bırakıyordu mutluluklarını. Hayallerinin doğuşu çok uzun sürüyor ama çabuk ölüyordu. Hayata hayatın hilelerine dayanamıyordu. Öylesine yorgundu ki artık hayallerinin yolculuğuna bile çıkamıyordu. Eskisi gibi heyecan vermiyordu. Umutları yorgunluğuna yenik düşmüştü. Dizleri titriyor ellerinin tutmaya gücü yetmiyordu. Avuçlarından kayıp düşüyordu mutluluk. Tutunacak bir dalı da yoktu. Ah kader hep peşindeydi. Gölgesiydi. Yalnızca güneşli havalarda değil bulutların arkasından bile kendini gösteriyordu. Unutturmuyordu kendini. Umutlarına yağan gri bulutlar artık isyanlardaydı. Sağanak yağışlarında gizliyordu sitemlerini acılarını. Zayıflık diyordu ama olsun. İçindeki birikmişliklerini akıtıyordu en azından.
Bu defa güçlü görünmeyecekti. Dökecekti içindekileri. Eteğindeki biriktirdiği duyguları bir bir bırakıyordu. Gölgelerin üstüne. Rahat bırakın dedi. Ben alıştım yalnızlığıma. Yeter artık girmeyin aramıza. Ayırmaya kalkmayın bizi. Acıtmayın canımı. Ben böyle mutlu olmayı öğrendim. Barıştım yıllarca küs tuttuğum kaderimle. Yorgunum yoruldum. Çok yordu hayat beni. Birde siz gelmeyin üstüme anılarım. Çıkıp durmayın tozlu raflardan göstermeyin kendinizi. Hatırlatmayın. Uğraştırmayın beni. Daha fazla yormayın… NEVİN KILIÇ
Sevgili okuyucularım bu haftaki yazım hazırlamakta olduğum romanımdan bir bölüm. Sizlerle paylaşmak istedim. Hepimizin hayat karşısında bir yorgunluğu, bir kırgınlığı vardır. Eminim çoğunuz beni anlatıyor diyeceksiniz. Haklısınız …
