Hayatımın kaldırım taşları yerinden oynuyor. Ne zaman bir adım atsam her sarsılan taşta içimin acıları başını çıkarıyor ve derin bir sızı kaplıyor bedenimi. Ta derinlerde bir ses ‘Burdayım.’ diyor cılız bir şekilde: Burdayım…
Bu ses, bazen güç veriyor acıların buğusunda, bazen ona ulaşamamanın verdiği acıyla katlıyor sızımı bir bir.
Bir filiz verse umut, en karanlık dehlizde. Nasıl büyütülür ki güneşsiz, havasız, susuz. Oysa ne güzel görünürdü yenice hâli ve -güneşi görse- ona uzattığı boynu, ne güzel görünürdü, rengarenk bir uçurtma gibi… Ne çare ki çorak topraklar sızlıyor. Toprağın üzeri örtülmüş kaldırım taşlarıyla…‘Görme, sadece başın önde yaşa. Sorma hayatın nedenlerini kendine…’ demiş. Sorgular, umuda gebe; sorular, tırmıklanan toprağa canken sorma.
Oysa kaldırıverse bir silkinişte bu taşı, atıverse omuzlardan taşıdığı yükü, görecek ki güneşin başka renkleri de var. Gökkuşağının pırıltısıyla parlayacak gözleri, bayram edecek toprak, çıldıracak dehlizler.
‘Yumruğunu aç.’ diyor bir ses içinden, ‘Aç yumruğunu!..Sıva kollarını da al çapayı eline. Önce kendini bul şu çılgınlığın içinde, sonra beni… Bil ki hep içinde tane tane korudum ben varlığımı, sadece arınsın ruhun diye bekledim. Hadi, merhaba de bana ve hayata. Adım: Umut.’
Teşekkürler;
İnsanı gerçekten, silkindiren ve umudu sevdiren bir yazıydı…