BİZ
Biz bir devrin son hikayesiyiz…
Ne çok şey sığdı nasırlı ellerimize
ne çok acı, ne çok dua.
Yokluktan varlığı,
karanlıktan umudu,
açlıktan insanlığı öğrettik çocuklarımıza.
Ama bazen düşünürüm;
belki de bu yüzden kayboldular,
çünkü biz onlara hem var olmayı hem vazgeçmeyi öğrettik.
Biz;
radyodan ilk aşk şarkısını dinleyen,
sokak lambasının altında
Veya bir mum ışığında ilk defa mektup yazan,
ve dünyanın tüm yükünü omuzlarında taşıyan son duygusal romantikleriz.
Biz;
cep telefonu olmadan, ama
bir bakışla anlaşabilen bir devrin son insanları,
Bir selamla dost olan, bir sözle küsen, ama affetmeyi bilen son kuşağız.
Bizden sonrası,
belki daha hızlı, daha parlak,
ama daha gürültülü olacak.
Çünkü onların kalbindekiler,
bizim hikâyemizin yankısıdır.
Evet, çocuklarımız kayıp kuşak gibi görünüyor belki…Ama unutma; kayıp olan, sadece çağdır.
Bizim öğrettiklerimiz, onların genlerinde saklıdır.
Bir gün, yine yokluktan varlığı öğrenmek gerekirse,
Bir gün, insanlık yeniden insan olmayı ararsa,
İşte o zaman bizim hikayemiz;
Bir dua gibi anımsanacaktır.
Emine Pişiren/Akçay
#kayıpkuşak
#eminepişiren
#eminepişireninyazıları
#düşündürensözler
#emine
#eminepişireninşiirleri
#eminepişiren10
#şiirheryerde
