Şırnak’ta vatani görevimizi yapıyoruz. Hain pkk örgütü ile canımız pahasına mücadele ediyoruz.
O akşam emir geldi. Birliğimizin Kuzey Irakta Başika kampına yakın bir yere intikali gerekiyordu.
Hareket ettik tankımızı tüfeğimizi aldık yola koyulduk. Akşam olmuştu, bir Türkmen köyünde durakladık.
Rastgele bir kapıya vurdum. Yiğit bir Türkmen anası kapıyı açtı. “Biz Türk askeriyiz” deyince, sanki bizi bekliyormuşcasına “içeri buyrun” dedi. “Karnınız açtır, uzak yoldan geliyorsunuz, belli.” Sofraya mis gibi kokan henüz yeni pişmiş bir tencere tarhana çorbası ve on altı odun kaşığı koydu. İştahla yeyip duamızı yaptıktan sonra müsaade istedik. Tam kalkacağız elinde boyalı kalemle her birimizin gözlerinin altına Arapça harflerle iki kelime yazdı. Bu ne deyince “gidince anlarsınız” diye cevap verdi ve bizi uğurladı.
Kampın yakınlarına varınca sanki cehennemin ortasına düştüğümüzü fark ettim. Bir yanda İşid, bir yanda Pyd. Etraf ceset dolu. Neyse kendimizi sağlam kayalıkların arasına bir yere mevzilendik. Bir havan topu geldi. Yakınımızda bir yerde taşların arasına sıkıştı patlamadı. Patlasaydı belki şimdi hayatta olmayacaktım. Bir havan topu da az ileride İşid karargahına düştü, büyük bir gürültüyle patladı.
Sabah olunca komutanımıza dedim ki; “önce ben çıkayım, çünkü senin çoluğun çocuğun var. Benimse annem var, bekleyenim seninkinden daha az.” Etrafı kolaçan ederken orta yaşlı birisi koştu boynuma sarıldı, ağlamaya başladı. Bir muhabir oda ağlıyor.
O adam iki saat oldu hala ağlıyor. Komutan sordu “kardeş ne ağlayıp duruyorsun?” Gözünün altındaki yazıyı işaret ederek, “onu yazan benim annem” deyince“ peki ne yazıyor manası ne?” O da “Cennetin askerleri” diye cevap verdi.
Yusuf Yılmaz
