İnsan zaman zaman…değil aslında her zaman kıvırmak eğilimindedir. Bu, kaypaklıktan değil. Yani zaten kişi kaypak olsa bile kaypak olduğunun farkında da olamıyor. Olunduğu zaman ise işler iki yöne doğru kayma olasılığı gösteriyor: ya bundan hoşnut oluyor kişi ya da kendi kaypaklığını engellemeye ve kendini esaslı bir yola getirmeye çelışıyor kişi.
Beynin-bilincin açlığı, eğer ki ona istediği şeyleri verebilirseniz ilerliyor; yok eğer istediği şeyleri vermezseniz sapıtıyor, ağlak ve huysuz bir çocuk misali.
İnsanların mizaçlarının farklı olması onları anlayamayacağımız anlamına gelmiyor; yol farklı yordam farklı; tarladır şu evren; herkesin toprağı ayrı bağı ayrı bağbanı ayrı. Ayrı.
Ülkücü olmayan Türkçüler adlı bir grup kurmuşlar feyste. Bunlar işte atılan ilk akıllıca adımlardır. Daha henüz çok da akıllıca sayılmaz fakat. Klasik ülkücüler Araplaşmış ülkücülerdir. Zaten bu oluşları itibarıyla baktığımız zaman, eğer ki illa Türk kelimesile Kültürü yüceltmeye bir bir adım atacaksak, ülkücülük Türk Kültürü’nün gelişmesinin önünde en büyük engeldir.
(Ben Ankara’da okurken, Ülkücülerin Özbeklere, Azerilere vb Türki ülkelerin öğrencilerine düşman gibi davranmaları sadece bir örnek: kesinlikle birleşmesin Türkler.)
Veya, şu söze bakın: “Türkler, İslamla şereflenmiştir.”
Yani diyor ki: Biz, evvelinde şerefsizdik. Ve şimdi de İslamlı olmayan her Türk şerefsizdir.
Kürtçülük hareketi nasıl bir İngiliz oyunuysa Ülkücülük hareketi de çok benzer bir maksatla kurulmuş bir organizasyondur. Hem Araplaşıp kendi insanına yabancılaşan hem de dış ve iç ÖzTürklere böylesine düşman başka bir güruh olamaz.
Kürtçlüğün de sakatlığı benzer bir sakatlık: Bildiğiniz gibi kürtler, Mısırlıdır. Sina dağında ateşle konuşan bir kavmin peygamberinin cemaatinden bir parçadır/koldur. Zalim Kawa zamanlarında ve başka başka zamanlarda da tabii, daha kuzeye kaçan, gizlenen insanlardan oluşan topluluktur. Kawa masalını Musanın ateşle konuşmasından esinle uydurmuşlardır. Kısacası: kürt diye bir şey yoktur. Aynı, ülkücülük diye bir şeyin gerçekte olmaması gibi. Mantıksal oluşları benzer.
Şu Didim’e bakıyorum… İngilizler, bizi/ÖzTürkleri Ülkücülerden daha çok seviyorlar. Çok manidardır bu. Gerçi şu son iki cümle mantıksız oldu. İngilizler ve Ülkücüler.
…
Recep İvedik’i biliyorsunuz. Recep İvedik film serisi, sanatsal bir filmdir. Neden? Sinema – ve de Edebiyat- neyi anlatır?.. İnsanı anlatır. Recep İvedik, bizim ortalamamızdır. Çok zekidir, çok aptaldır, çok naziktir, çok kabadır, çok çapkındır, çok muhafazakardır…dır, dır, dır. Yani yanar döner insanı anlatır; ne olduğunu şaşıran insanı anlatır… Bu son cümleyi ne zamandır etmeyi düşünüyordum. Bir şey bekliyordum…. Tamamen Recep İvedik’e benzeyen birini arıyordum… O da yakın bir zamanda karşıma çıktı. Yani ortalamamız dediğim şeyi, farklı olarak, pervasızca dışa vuran bir gerçek Recep İvedik.
Buradan Recep İvedik’e seslenmek istiyorum…: film serisine 5, 6, 7 filan ekleme. Seyretmem senin filmlerini.
***
Benzer şeylerden kaçmaya çalışıyorum. Bir tilkilik sezinledim… Yine tilkiden bozma bir kız beni keklemeye çalıştı. Sahte bir profil oluşturmuş. Seksi bir profil. İlkin kabul ettim arkadaşlığını. Zaten ilkin hep kabul ederim.
Sonra çakozladım ki bu kız çok yakınımda dolaşan kızlardan biri. Planı şuydu: Ben o profildeki seksi kadına “yavruuumm! Oh” ekseninde, mesaj yolile asıldığım zaman, bu mesajları yine etrafımda bulunan, ve benim nekadar kötü biri olduğumu göstemek için, diğer küçük çakallara göstermek.
Siz, bir insanı bir hayvana benzetmeye başlıyorsanız ya o insanda gerçekten o hayvanilik vardır ya da sizde.
Valla ben işimdeyim gücümdeyim. Kangalım ben.
***
Bıktım bu edebiyattan, bu şiirden… Edebiyat yapmıyorum. Sonra belki yapabilirim edebiyatı.
