‘Sakın ola ki kimsenin ahını almayın. Ah öyle bir zehirdir ki asla panzehri yoktur. Sadece yavaş yavaş iliklerine kadar işler. Çaresiz bırakır, vicdanı ile savaştırır, öldürür.’
Bu sözü gözlemleyerek yazdım. Doğru ve yaşanmış olaylardan özetlenmiş bir söz oldu.
Şu bir gerçek ki kimse durduk yere kimseye ah etmez. Kin beslemez. Nefret etmez. Mutlaka canı yanmış, haksızlığa uğramıştır. Haksız beddua da tutmaz.
Anında da tutmaz beddualar. Zamanla. Hatta kişiler kime ne yaptığını unuturlar ve ben kime ne yaptım diye dövünürler. Benim suçum günahım ne de bu sıkıntılar beni buldu şeklinde yakınırlar.
Elbette beddua etmek ah vermek doğru değildir. Sonradan pişmanlık bile duyabiliyorsun ki ‘keşke beddua etmeseydim’ diye üzülüyorsun.
Mutlaka aradan yıllar geçse siz unutsanız bile ahınız yerini bulur. Kişinin kendi ayağına dolaşır.
Hani bir atasözü vardır. ”Dedesi erik yemiş torununun dişi kamaşmış.” Diye ne kadar doğru bir söz. Büyükler boşuna dememişler. Atalarımız hiç yanılmamış. Yaşam tecrübelerini atasözü olarak bizlere miras bırakmış nesilden nesile ışık olmuştur. Tabi ki anlayana.
”Alma mazlumun ahını, Gökten indirir Şahini” yani sen mazlumla uğraşırsan onun koruyucusu ben varım. Ben de senle uğraşırım onun hakkını sana yedirmem. Sana ezdirmem diyor yüce yaratan. Ne kadar anlamlı bir söz.
Diyoruz ki ya kişiler sana zarar veriyor canınızı yakıyor ve bedduanızı alıyor. Çocuğunun veya ikinci kişilerin ne suçu var. Sana kötülük edenin kendi ayağına dolaşsın. Ama ne var ki uğradığınız haksızlıkları nasıl siz ve size yakın kişiler birlikte çekiyorsanız, ahınızı alanlarda aynı şekilde hem kendi hem de yakınları sevdikleri birlikte çekiyor.
Bir sıkıntı da olsa sevinçte olsa demek ki hiç kimse tek başına yaşamıyor. Mutlaka dolaylı olarak yanındaki insanlarda yaşıyor. Genelde bu anne, baba, eş ve çocuklar oluyor.
Birine bir şey yaparken, söylerken iyi düşünün. Sonunda döner dolaşır ayağına takılır. Ne ekersen onu mutlaka biçersin. Elinle yaptığın ve ağzından çıkan her sözün mesuliyeti sana aittir.
Beddua etmek yerine Allahtan kişinin ıslahı için, çok rencide olmuş ise, sabrı ve insafı kurumuş ise, onu, Allah’ın adâletine, cezasına havale etmekle, yani Allah’a bırakmakla yetinmelidir. Allah iyisini bilir. Çünkü bizim inancımıza göre Yaratan, gören, duyan bilen Allah’tır. Ve kimsenin ahını kimsede bırakmaz.
İnsanlar sonunu düşünerek yaşasa dünyada kötülük olmaz. Savaşları çıkartanların, zulüm yapanların, insanlara zarar verenlerin sonuna bir bakın. Tarih örneklerle dolu.
