Mayıs da Patronlar Günü olsun. Kappo’nun şanlı yolunda patronun, yavşağın bayramı!
Aslında 1 Mayıs’ı bayram ilan etmek yenilgiyi baştan kabul etmek anlamına gelir. Bayram kelimesi, olmuş-kabul edilmiş-hak edilmiş birşeylerin ardından yapılır.
Bir savaşım varsa, burjuva ile işçi-emekçi arasında, savaş hala devam ediyor. Savaş devam ederken bayram ilan etmek ilginç galiyor bana.
Bir çocuk, kahrolsun Haşizm! diyordu meydanda.
Babasının önü sıra yürüyorken.
Öyle anlamış… Kim bilir ne anlıyordu… Belki biz büyükler de, büyük emekçiler, başka bir şeyler anlıyor olabiliriz.
Kent meydanın’da kutlamalar sürerken ayrıldım.
Altınkum’a doğru yürüdüm. Sağda solda ara ara henüz bir inşaat dikilmemiş arsalarda çiçekler vardı. Bu çiçeklerin öğlene doğru kokuları daha yoğun-baygın, iyi anlamda baygın, oluyor. Ot kokusu da başka bir esans. Katışık.
Gelincik çiçeklerine eskiden Ayıgülü derlermiş.
Papatyalara ise Öküzgözü. Birileri gizliden gizliye ikircik sokuyor kelimelere bile galiba. Ayının gülü kalaymış, öküzün gözü kalaymış isimleri.
Kendimi devrimci gibi göremiyorum. İnsanın kendini devirmesi zor, öncelikle.
Tatlı bir hayaldir devrim. Fakat yine de umutsuzluğa kapılmamak gerekir. Belki de devrimi kappolar yapacak. Birden ortadan kaybolacaklar; tabiatları gereği. Devirik.
Kendiliğinde bile olur yani. iş şu insana kaldıysa, şu insancıklara.
Ben burada/Didim’de sadece tek bir gerçek komünist tanıdım. Kuru çula oturur, samsun içer, kendi deyimiyle “ekmeğinin derdinde”. O da sanırım ölmüş.
Köpekleşmeyen bir komünist değildi o öncelikle; köpekleşmeyen bir insandı o. O öldü ya, şu Didim’e bir daha devrim gelmez.
