İnsanlar hayatları boyunca bilerek bilmeyerek, hatta farkında olmadan bir şeyler yaparlar, yazarlar, çizerler, üretirler. Yaptıklarıyla bazen birilerinin yüreklerine bazen de damarlarına dokunurlar. Bu dokunuşlar inceden inceye İnançla, sabırla, büyük bir çabayla yapılır. Zaman içerisinde o kadar çok şeylerin üstesinden gelinmiş, neler değiştirilmiş, başarılmıştır. Dünlere takılıp kalmadan. Bazen de dünün gölgesinden çıkamamışlar. Dünün esaretinde kalanlar bozuk plak gibi dönüp durmuş, Çıkardığı ses hem kendini hem çevresini rahatsız ve huzursuz etmiştir. Farkında olmuşlar ya da olmamışlar… Dünde yaşamaktan kurtulmak bir başarıdır. Ne büyük savaş kazanmış bilmiyorlar ya da farkında değiller.
Bir insanın dünden kurtularak bütün yüklerini bir köşede bırakıp ama asla bir daha geri dönüp bakmaması bence büyük bir zaferdir.
Bir insanın hep yarım bıraktıklarının peşinden sürüklenmesi ne kadar acı ve zaman kaybı. Bütün hayatı etkiler. Çoğu insanın yaptığı bir şeydir. Olayları yaşandığı anda bırakmaz. Büyütür, besler, hazine gibi saklar. Küf tutmasın diye ara sıra çıkarır havalandırır. Kabuklarını soyar, kanatır, canını acıtır. Sonra tekrar gömer yüreğinin derinliklerine.
İnsanın düşünceleri ve davranışları da ayna gibi kalitesini gösterir. Kişiliğini yansıtır. Kimi deveyi pire, pireyi de deve yapar.
Öyle sıradan şeylere yas tutar ve büyütürler ki gözlerinde, şaşırıp kalırsın. Yanlışın peşinden sürüklenir gider. Yalan yalanı, yanlış hataları artırır. Basit insanlar basit düşünüp basit işlerle uğraşırlar. Bunlar kişilik fukaralarıdır bence. Alim insan işiyle basit insan kişiyle uğraşır.
Bazen de hayatındaki canlı ve cansız varlıklara bazı anlamlar yükler, Onlara sevgi hüzün acıma nefret gibi duygular ekler, Ona göre de biçimlendirirler.
Çoğumuzun yaptığı bir olaydır. Bir şeylere anlam yükleyip duygularla zenginleştirmek, bazen de fakır bırakmak. İşte o zaman yürek diliyle kalemim konuşuyor. Bir şeyi çok istersiniz ve seversiniz. Hayatın anlamı olduğunu onsuz bir hiç olduğunuzu ve onsuz yaşayamayacağını düşünürsünüz. Her insanın hayatında böyle bir düşünce fardır. Konuları farklı, farklı olsa da.
Bazen de nefret eder hata yaptığını kabullenirsin. Ama her zaman sol tarafında bir köşesinde saklanıp ara sıra çıkıp canını acıtabilecek anılar kalır.
Küllenmiş kabuk bağlasa da ateşlersin. Kabuklarını soyarsın. Kendi kendine acıtırsın canını. Yakarsın ruhunu…
Pişmanlıklar keşkeler kemirir beynini. Ama iş işten geçmiştir. Çünkü böyle olmasını sen istedin. Sen karar verdin. Seçimini kendin yaptın. Sonuçlar ise senin ödeyeceğin faturan. Hayat ne garip çıktığın her merdivende seni bekleyen bir şeyler var. Sınavlar var. Bazen sana gülümser, bazen de bütün kinini yüzüne kusar.
Bazen cıvıl cıvıl bir ruh kaplar bedenini. Bütün gününü neşeye boğar. Bazen de her şeye küsmüş yasa bürünmüş olursun. Her zaman gök kuşağı olmuyor insanların günleri. Bazen gözlerinden dökülen incilerin ardından yüreklerin gökkuşağı doğuyor. Gel gitler yaşarsın. Hatta saatler, dakikalar met cezir yaşatıyor ara sıra insanlara.
Bazen hayatında yüzleşmen gerekiyor. Hatalarınla. Geçmişinle. Bazen de her şeyi olduğu gibi bırakıp gitmesi. Hayat bu işte hep bazen….
