1978 yılında ilk 1 Mayıs’tayım.. Taksim’de… 1 Mayıs Alanı’nda.. Bir önceki yıl 34 kişi ölmüş… İnsanlar hınca hınç yeniden alanı doldurmuşlar.. Korkunun üzerine yürümüşlerdi.16 yaşındayım, lise 2. sınıf öğrencisiyim. Bulunduğum kortej, “İşçi Sınıfının Partisi’ne özgürlük” pankartının altında toplanmış. “Faşizme Geçit Yok, Kahrolsun Faşizm, 1 Mayıs 77’nin hesabı sorulacak” sloganları bulunduğumuz kortejlerden yükseliyor. “Faşizme karşı omuz omuza” sloganları alanda ortak yükseliyor. Ve her örgüt ne kadar yığınsal ve güçlü olduğunu “dosta ve düşmana” gösteriyor. Çünkü 1 Mayıs aynı zamanda gövde gösterisi günü. İşçi sınıfının en devrimci güçleri alandalar..
****
Sıkıyönetim Komutanlığı’nın Taksim’de 1 Mayıs mitingine izin vermemesi üzerine, 79 1 Mayıs’ında ise İzmir’deyiz..
80 1 Mayıs’ında “her yer 1 Mayıs alanı” kararı alınmış… İstanbul’un her yerinde 1 Mayıs sokaklarda kutlanıyor… 1 Mayıs öncesi, 30 Nisan “Genel Direniş Günü” ilan edilmiş…
****
12 Eylül Faşizmi geliyor.. Yıl 1980… Yıllarca yasaklı 1 Mayıs… 85’ten itibaren salonlarda 1 Mayıs kutlanmaya başlanıyor… Ardından alanlara çıkılıyor… Ve o günden beri tüm 1 Mayıslar’a katıldım.. Sonunda benim geçmişimdi, bugünümdü.. Ve farklı baksamda geçmişe, geleceğimdi…
****
Ve ilk defa bu yıl 1 Mayıs’a katılmadım…
Çünkü, yeniden amansız bir inatlaşma başlamıştı.
Ülke tarihi bir dönemden geçiyordu.
Askeri vesayet geriletilmiş, Ergenekon davaları açılmış, barış konusunda ciddi adımlar atılıyordu. Türkiye’de yeni bir cumhuriyet kuruluyor ve onun yeni anayasası hazırlanıyordu.
Ayrıca 1 Mayıs yasallaşmış ve Taksim’de geçen yıl hiç sorun olmadan bayram onbinlerin katılım ile kutlanmıştı.
Türkiye solu, 1 Mayıs’ı geçen yıl olduğu gibi kutlamaktan vazgeçip gereksiz bir inatlaşmaya giriliyordu. AK Parti iktidarına diz çöktürülecekti, yapılamasa da faşist yüzü gösterilecekti.
****
Taksim’de yapılan meydan çalışmalarının İstanbullulara yaşattığı sıkıntıları ise herkes biliyordu.
Ülkede 1 Mayıs yasak değildi. Türkiye’nin her yerinde bayram kutlanabiliyordu. Kamu kurumları ve fabrikalar tatil olduğu için çalışmıyordu.
****
İstanbul’da kimi guruplar 1 Mayıs’ı Kadıköy’de kutlama kararı alıyorlardı.
DİSK ise mutlaka 1 Mayıs’ı Taksim’de kutlayacağını açıklıyordu.
Dün ise, DİSK Genel Başkanı Taksim’e yürümekten vazgeçtiklerini, merkezine sığınan işçilerin serbestçe çıkmaları ve gözaltına alınmamaları için emniyet güçlerine çağrı yapıyordu. Bugünün gelişi dünden belliydi belli olmasına da ne bugünü nede geleceği okuma, geçmişten ders çıkarma yetilerini yitirmiştiler…
*****
Sendikalar, devrimci sol örgütler, CHP ve diğerleri neden Taksim’e çıkmak istediler… Çünkü hala Türkiye’yi 10 yıl önceki Türkiye zannediyorlardı.
Ve dün olanlardan kimler sorumluydu?
Siyasal iktidarın, sol muhalefetin ve işçilerin biraraya gelinmesinden korktuğu, bundan dolayı Taksim’e izin verilmediği iddia ediliyordu.
İktidar gösterilerden korksa her yerde 1 Mayıs’ı yasaklardı ki, bugünün Türkiyesi’nde bunu yapmak imkansızdı. İşte bu gerçeği görmeyen ve çatışmadan beslenen sol bir zihniyet bir kez daha sınıfta kalmış. İnsanları, polis terörüyle ve şiddetiyle başbaşa bırakmıştı.
****
Kendilerine göre, AK Parti iktadırının demokratik olmayan yüzünü topluma göstermişlerdir. Hey allahım sen akıl izan ver, eski dünyanın solcularına…
****
Farkında değilseniz bir kez daha anlatalım. Türkiye’de artık 1 Mayıs yasal… Bayram… Türkiye’nin hiç bir siyasal iktadarı 1 Mayıs’ı yasaklayamaz… Taksim ise sadece küçük bir teferruattır. Bu yıl çalışma nedeniyle kapatılmıştır.
Tüm bunlara rağmen Taksim (1 Mayıs alanı) yine binlerce insana açılabilirdi. Sorun ortak çözüm bulma becerisini gösterebilmekti.
Düşünün sendikalar ve CHP yetkilileri şöyle birşey talep edebilirlerdi: Mitinge katılacak tüm guruplardan oluşturulacak temsilcilerle (10 ve 100 kişilik guruplar) ve pankartları ile Taksim’e çıkabilirler, Kazancı Yokuşu’nda saygı duruşunda bulunduktan, 1 Mayıs Marşı söylendikten, konuşmalar yapıldıktan sonra, yasal izin alınmış ve kitlelerin toplandığı diğer alana yürünerek gidilebilirdi.
****
1977 1 Mayıs’ında zamanın DİSK yetkililerinin “Maocuları alana sokmayacağız” basiretsizliği, giremeyecek denilen gurupların “Alana gireceğiz” iddiaları, provakasyona zemin hazırlamıştı. Provakasyon yaratmak için büyük
operasyona gerek yoktu. Bir silah sesi bile alanın birbirine girmesi için yeterliydi.
Ve bugün ilk silah sesinin otelden değil, gurup içersinden geldiği artık açık açık konuşuluyor. Hemde o gün silahlı olan devrimci sol gurupların, yaşanan olaylarda nasıl davrandığı bugün artık sır değil…
****
Zamanın ruhunun çatışmacı bir zihniyete prim vermiyor. Toplumda ulaşılmak istenilen hedef için anlamı kalmıyor. İşte bundandır ki, PKK silahlı guruplarını yurt dışına çekiyor, silah bırakmaktan söz ediyor.
Türkiye barışa hazırlanırken, Türkiye sol guruplarından kimilerinin Taksim ısrarı, zamanın ruhunu okuyamayıp, yeni süreçte eskinin aktörleri olarak tarih sahnesine çıkmasına neden oluyor. Ve ne yazık ki, toplumda karşılığının olmadığının farkında olmamaları ne acıdır…
****
Türkiye’de iş kazalarında 1946’dan 2010 yılına kadar “iş kazaları” sonucu ölen işçilerin sayısı tam 59.300. Her yıl 9226 işçi ölmüş. Son 10 yılda toplam 10.723 işçi, her yıl ortalama 1072 işçi ölmüş. Terörde yitirdiğimiz insanlardan fazla olmasına rağmen, hergün iş kazalarında emekçilerin yeterli önlem alınmadığı için yitip gittiği koşullarda, sendikaların ve diğerlerinin Taksim ısrarı sadece ve sadece günü kurtarmanın ve ne kadar devrimci, ne kadar muhalif olduklarını gösterebilmenin ötesinde birşey değildir. Sahi Türkiye’nin devrimci solcuları, en devrimci sendikaları, en devrimci siyasal partileri (2011 ve 2012 verileri yok) yaklaşık 60 bin işçi iş kazasında yitmesi, 1 Mayıs Taksim’e çıkmaktan daha mı az önemsiz. Ve neden yüzbinler alanlarda değil.. Bunun için neden direniş yok?
Son söz: Taksim’e çıkma isteğinin ve direnişin bugün için inanın milyonların gözünde, sokakta bir karşılığı yoktur. Ve ilginçtir, darbeci zihniyetlerin 1 Mayıssever olması ise tarihin başka bir cilvesidir.
