Yaşama hürriyeti olmayan kişinin; mal, seyahat, ticaret, eğitim ve diğer bütün haklarının bir kıymeti olmaz. İnsanın kendisini güvende hissetmesi kadar huzur veren başka bir şey var mıdır?
Çok tartışılan ve ülkede azımsanmayacak kadar taraftarı olan ve tarihe 12 Eylül veya darbe olarak geçen vakanın evvelinde yaşayan biri olarak can güvenliğinin ne olduğunu bilenlerden olduğumu sanıyorum. Burada konum 12 Eylülü tartışmak değil. Çünkü bu yazının ruhuna uygun düşmeyecektir. Ben ‘güven içinde yaşama’ ile birkaç satır yazı yazmak ve bunun sağlanması için yapılan çalışmalardan bahsetmek istiyorum. Bahsi geçen ‘malum gün’ için çok konuşuldu çok yazıldı. Daha da konuşulup daha da yazılacak. Bu yazıda sırası olmadığını düşünüyorum.
Bir gün bir arkadaşı evine bırakmak için araba ile yola çıktık. Vakit geceydi ve biz sohbet ederek yola devam ettik. Arkadaşımın evinin yakınına gelince lafımızın geri kalan kısmını toparlayalım derken uzun süre arabada kalmışız. Biz muhabbetin koyu yerinde iken karanlıkta bir taksi geldi ve yanımızda durdu. İnenler bize doğru geliyordu. Bize geldiğini fark edince, arabadan çıktık. Gelenler bize polis olduğunu söylediler. Aralarından biri kimlik sorarken diğeri ‘hocam siz misiniz?’ değince mesele anlaşıldı.
Ben bu hadiseden memnun olmuştum. Bana kimlik soran güvenlik kuvvetlerinin karşısında ‘zanlı’ veya ‘suçlu’ olarak addetmedim kendimi. Aksine daha güvende hissettim. Çünkü o yoldan geç vakitlerde yaya olarak ve tek başıma yürüdüğüm çok olmuştu.
Arkadaşlara hassasiyetlerinden dolayı teşekkür ettik. Biz iki arkadaş bir anlık duraklamadan sonra karanlık da olsa göz göze gelmeye çalıştık. Ben karanlığın sese mani olmadığını ve niyetimi göstermek için “Bak Ahmet Bey bizi korumaya gelmişler” dedim. Hep beraber oradan ayrıldık.
Doğrusunu isterseniz o gece ki durum bana müspet yönde tesir etti. Bu hadise hafızam da tazeliğini korurken kentimizde “Toplum Destekli Polis” adında bir yapılanma olduğunu öğrendim. Daha altyapı hazırlıklarını yeni yeni tamamlamaya çalışan bu birimde vazifeli arkadaşlarla bir araya gelince bize kendilerini ve yapacakları işleri anlattılar. Çok heyecanlı ve bir o kadar tesir edici bir konuşmanın ardından, ülkede iyi şeylerin de olduğu kanaati tekrar uyandı. Özellikle “ Suçu işlemeden tedbir alma” çalışmaları çok iyi düşünülmüştü. Bunun için bilgi topluyorlar toplumda muhtelif işleri olan kişilerle birebir görüşmeler yaptıklarını söylüyorlardı.
Doğrusu bu çalışmanın başarıya ulaşması hainde ne kadar faydalı olacağını kestiremeyen yoktur. Burada iş sadece kolluk kuvvetlerine değil, vatandaşa ve vatandaşlar arasında bulunan sivil toplum teşkilatlarıyla birlikte adı ‘kanaat önderleri’ olan ve bir nevi zamanımızın ‘münevveri’ hükmündeki şahısların yapılacak çalışmalara destek olmaları gerekmektedir. Adından da anlaşılacağına göre “ Toplum Destekli” olası topyekun bir çalışmanın çok iyi netice vereceğini sanıyorum.
Aynı sokakları, caddeleri, mahalleleri ve şehri paylaşan insanlar olarak; “Parçayı muhafaza edemezsek bütüne zarar veririz” fikriyle yola çıkarsak, daha güvenli bir beldede daha huzurlu yaşamanın keyfini sürmek hakkına sahip oluruz.
Ben bu heyet içindeki arkadaşların başka heyecanını ve bir o kadar da başarılı olacağına dair inancını gördüğüm için başarılı olacaklarına da eminim. En azından öyle olmasını arzu ediyorum. Aksi takdirde fertten çok cemiyetin menfaatine olan bu yenilik istenmeyen bir şekilde sonuçlanırsa, çok iyi şeyler düşünen insanları yeise düşürüp umutlarının azalmasına sebep olur ki; böyle olumsuzluklar telafisi mümkün olmayan sonuçlar doğurabilir.
