Bu cümle, ta uzaklardan bir yerlerden hatıra bana. Bütün hayatımı felç eden bu cümlenin hayatıma hükmetmeyişinin yansımaları oldu ruhum da. HER GÜN YAPMAK İSTEDİKLERİM VE YAPMAK istemediklerimi sıralarım.
Mıknatısla buzdolabımın üzerine yapıştırırım. Ama gelin görün ki yapmak istemediklerimi yapar, yapmak istediklerimi de yapamam. Kendimi sıkarım yapmam gerekenler hususunda ama bir türlü yapamam. Demek ki yapamayacaklarımı yapma hayali içinde kıvranıyorum.
“Bir daha olmayacak” dediğim her şey nefsimin acizliğine uğruyor. İşte Ben bu çelişkiler yumağında yuvarlanıp dururum. Niye? Diye sorduğum da bir daha ki sefere böyle yapmazsın der ve aynı durumda bir defa yaparım bu hatayı. B undan ötürü “bir daha”lar kıvranır.
Bu yüzden uzaktan bakamıyorum hayata. Her hayattan çekilişimde hayatın tam ortasın da hayatla kavga ederken buluyorum kendimi. İradeleri güçlü olanlara yoğunlaşır ve onların gözüyle bakarım hayata. Sonra da imrenir “ben neden böyle değilim?” diye de hayıflanırım kendime. Takvalı insanların, güçlü iradelerini incelerim.
Ama takvalı insanların iradeleri içimde tecelli etmez.
Yarın yaparım diyenler, helak oldu der ya hadis-i şerifte; yarıncıyız. “Yarın yaparım” ların tembelliği üzerimiz de.
Bazen de güvensizliğin kara kuşağı sarar hayatımızı. Özü sözü bir olan insanlarla tanışmak isteriz ya hep. Yalansız ve dürüst kişilik özlemleriyle dolar hayallerimiz.
İşte hata da burada ya biz hiç, o aranan insan özelliklerine, sahip olamamışızdır. Bütün ibreler güvensizliğimi işaret ederken de hala kişiliğimizle atışıp dururuz.
Bir daha olmayacakların hasretleri dışarıdan gülümser bize.
Öyle olmalıyım ki insan-ı aliyye vasfına sahip olabilmeliyim. Öyle olmalıyım ki başıma toprak da atsalar tıpkı Peygamberimiz(sav) gibi, Rabbimden o kişiyi cennetine dâhil etmesi için dua edebilmeliyim. Öyle bir ruhum olmalı ki almadan verebilmeliyim. Hz.Ebubekir(ra) gibi Sıddıklardan olabilmeliyim.
Kişiliğimin kemalatını Hira’ da bulabilmeliyim. Söz verdim mi sözüme ölümüne sahip çıkabilmeliyim. Bir Hz.Aişe Belki de Hz Fat-ıma olabilmeliyim ve Hz. Hüseyinleri, Hz. Hasanları yetiştirebilmeliyim. Zamanın Ebu Cehillerine tebliğ edebilmeliyim..
Ben öyle bir ben olmalıyım ki nefsimi benliğim de eritetecek seviyeye gelebilmeliyim. Bu yüzden de Her şeye uzaktan bakmamalıyım.
Donuk ve çaresiz olmamalıyım. Şimdi ise yapmam gerekenler var önümde. Bir yığın listenin içerisinde sıcacık iki cümle beynimi kuşatıyor. “Artık heyecanlı ve kararların samimi olmalı…”
malesef bu yazımın başıda eklenmemiş.