Vay be deniz! bizde aşk çok bozdur bozdur harca alt tarafı üç harften ıbaret değil mi? bir üçgenin kenarlarına mahkum...

Sıradan bir iş günü. Hastaneye vardığımda herkesle merhabalaşıp işe koyulacakken, şefin arkadan seslendiğini duyuyor ve durup bekliyorum. -Merhaba, saat 13:00...

O`nu ilk gördüğümde, “aman Allahım çok tatlı” deyivermiştim. Japonlara benzeyen çekik gözlerinin etkisine kapılıp eriyivermiştim... Ben, o`na aşkla baktıkça, çatıp...

Akşama doğru sıkıcı bir iş gününü bitirmiş, yorgun argın eve atmıştım kendimi. Mutfağa geçip sigaramı yaktım önce, yemek yesem mi...

Derin bir kuyudaydım kendimi bildim bileli. Her defasında çabalaya çabalaya kuyunun ağızına kadar tırmanmayı başarıyordum ne hikmetse. Tam gün yüzüne...

Sevgilim, nisan yağmurum, ay yüzlüm... Bırak geçsin zaman, boş ver unuttum say vedasız gidişini. Gözümü kapamadan gömüldüğüm tek karanlık sen...

Mahşerim, sesime ses ver. Belki vazgeçerim yanmaktan, adının doğurduğu cennetten, gömüldüğüm hasretten. Belki vazgeçerim sevgilim bizden... İçten içe eriyen buzyangını...

Hey deniz! Aşk yokmuş aslında, şairlerin uydurduğu soyut bir şeymiş. Nasıl acıyor etim, kalbime sığamayan bumuymuş soyut kavram. Gözlerim ne...