Gecenin sabah olmasını beklerken zifiri karanlıkta, doğacak güneşin yeni bir umut olmasını düşünürsün. Sığındığın kader çizgisi ve çaresizliğin başka bir yol göstermez sana. Dolup taşarsın kendi kendine sığmaz yüreğin bedenine. Ve sorarsın defalarca kendine bumu insanca yaşamak.? Geri dönmemek üzere terk etmek istersin bulunduğun yeri ve her şeyi, yapabilir misin hayır.
Seni bağlayan değerlerin ve sorumlulukların öyle sıkmıştır ki bütün düşüncelerini aklından geçenlere bil engel koyar. Sen bu engellerin hangisini nasıl aşabileceğinin hesabını yaparken gün ağarır ve güneş doğar.
İşte;beklediğin yeni bir umut ve yeni bir gün..
Bir önceki günden farkı var mıdır senin için hayır yoktur.
Gün aynı gün, umut aynı umut.
Sen yine günü yaşarken hayallerinle baş başa sın. O kadar saf ve nazik sin ki dokunsalar kırılırsın.
İnsan bazen insanlığına sığamıyor, dolup taşıyor, bazen yetmiyor insan gibi yaşamak, bir kuş olmak kanatlarına onu alıp, gökkuşağına doğru kanat çırpmak, dönmemek üzere ötelere gitmek ister.
Bazen tüm şarkılar senin için söylenir, dili ne olursa olsun, o ses seni alıp götürmüştür, insan olmanın ötesinde başka alemler de ruhani bir varlıksındır. Yalancı dostların, yüzüne gülüp arkandan sövenlerin olmaz, en saf duygular içinde arındırılmış berrak bir su gibisindir, dokunsalar bozulursun, dalgalanır fırtınalarda savrulursun.
Kimseyi görecek yüzün duyacak kulağın kalmasın istersin, insan olmanın çok ötesinde dir bu istekler, belki ölümün sesizliği huzurudur bu arzuladığın, kabir tek kişilik nede olsa…
Olmuyor işte, hep gitmek istersin ama gidemiyorsun, gidince aklın kalıyor yüreğin gitmiyor, ıssız okyanuslara demir atsan ne çıkar, yaşadığın topraklardan kaçsan bile üstünde durduğun suyun için deki yaşam sana eşlik eder, hava dostun olur okyanuslar gözyaşını yağmur gibi içine hapseder…
İnsansın işte, çıkamazsın bu kisveden kanatların yok senin uçamazsın, alıp başını gidecek süper güçlerin de yok gidemezsin.
Mıh gibi çakılı kalmışsın, yüreğinin senin hapsettiği hayatın içine… Ve yine gece olur, şarkılar hep seni söyler, tüm şairler işi gücü bırakmış seni yazar olmuşlar. Ne yana dönsen kendinden bir parça görürsün, acıların baş kaldırır gecenin karanlığında, sen boynu bükük bir idamlıksın işte, ötesini düşünmek için gücün bile yoktur.
Tüm olumsuzluklar yapışmıştır ensene, hadi varsa kanadın uç şimdi, göster kendini.
Olmuyor işte çıkamıyorsun bu insan olmanın içinden, kurtulamıyorsun sorumluluklarından, dürüstlüğünden, sanki mutluluk hep sana yasak görünür oysa bir gülüş bir dokunuştur yüreğine, neylersin ki dokunmasını istediğin hep kilometrelerce ötelerdedir…
İçinden çıkamadığın hayatın sahibi değil kölesi olarak yaşamaya devam edersin… Ya da benim gibi yazılara döker, kendini avutur bu gecenin sabah olmasını beklersin, her doğan güneş yeni bir umut nede olsa…
