Günümüzde her şeyde değişimin had safhasına gelindiği gibi sevinç ve hüzünlermizde de değişim oluştu.
En az üç gün sürmesi lazım gelen acı ve hüzünler bir güne hatta bir saate indirgendi. Bildiğim kadarıyla kültürümüzde taziyeler definden sonra üç gündür. Fakat ölüm şekli ve ölen şahsın yaş ve makamı bu süreye tesir edebilmektedir. Fakat gelin görün ki şayet bu ölüm birinin eliyle gerçekleşmişse bu durum daha da göreceli bir hal alır. Katile göre de tavır alan bir toplum olmuşuz sanırım.
Gördüğüm kadarıyla üzüntü ve acımızda olduğumuz gibi sevgimizde de orantısız olmuşuz…
Anneler gününde bir annenin ciğerine ateş düşürecek kadar!
Neyse…
Bir röportajımda: “Bugün, kaç insan öldürüldü diye üzülmeyen fakat kaç golün kaçırıldığını gayet iyi bilerek bunun hesabını soran bir toplum olduk. Ne olduğunuz, ne ektiğinizle anlaşılır.” demiştim.
Daha dün Reyhanlı’da 40 insanını kaybeden bir toplum, bugün bir derbi için bu denli uç derecede seviniyorsa bir yerde bir yanlış var hissini uyandırıyor bende.
40 kişinin ölüm acısı bir derbi etmiyormuş (Günümüz vatanseverliği)ne has bir tavır olsa gerek.
Zira 40 canın üzüntü ve hüznünü üzerimizden ve kalbimizden bir derbi alabiliyor.
Kendinize gelin! İnsan tüketmeyi hedef edinen medeniyet(ler) yok olmaya mahkumdur.
