Artık her şey bana sıkıntı vermeye başladı. Sanmayın ki bir derdim varda ona taktım kafayı. Belli bir dert yok ya da tek bir dert yok. Ama şunu anladım; beynim çok yorulmuş. Beden yorgunluğu çabuk geçiyor ama zihin yorgunluğu ne yazık ki geçmiyor.
Kendimi sürekli insanlara bir şeyler anlatırken buluyorum. Ve yaş farkı yok. Herkesin dert ortağı, sırdaşı beklide tek konuştuğu kişiyim. Ben demiyorum bunu onlar diyorlar. Kabul ediyorum böyle bilinmek, sahiplenilmek, sevilmek gerçekten çok güzel. İnsanların gelip sizinle bir şeyler paylaşması, konuşma sonrasın da mutlu ve rahatlamış bir şekilde yanınızdan ayrılması ne yalan söyleyeyim hoş.
Ama bir yandan zor oluyor. Çünkü kendimi bir anda çok bilmiş havasında buluyorum. Her şeyi ben bilirim, benim dediğim doğru. Bir de yanlış yapıyorsun ya da yanlış düşünüyorsun diyemiyorsun da. Buda bir hata. Bunun yerine bak birde şöyle düşün, ya da bu seferde şöyle dene gibi. oysa ben bu tavsiyelerde bulunurken hiç birini kendim uygulamıyorum. Ve bunu da sonradan fark ediyorum. Çünkü kendimi şartlamışım. Sürekli insanları arayacaksın, onlarla ilgileneceksin, unutmama gibi bir lüksün yok hemen başına kalkıyorlar. Sürekli başkalarını düşünüyor buluyorum kendimi. İlk sırada hep başkaları… Kendim için ne yapıyorum desem sanırım en iyi ve tek yaptığım yazmak. Bu sayede rahatlıyorum.
Öyle bir hale gelmişim gibi daha görmeden seslerinden insanların hangi ruh halini taşıdıklarını anlıyorum. Ama aynı anlayışı aynı hissedişi bana karşı göremiyorum. Sürekli sinirli ve gergin dolaştığımı fark ediyorum. Biraz umursamaz tavırlara girdim diyorum ama yalan vallahi yalan. Kimi nasıl mutlu edeceğimi şaşırdım. Beklide ben ben olmaktan çıktım.
Tüm bunları kendimi övmek için söylemiyorum. Çünkü amacım kendimi övmek değil. Artık ben kendimi hiç düşünmüyorum bunun farkına vardım. Sürekli kendimi başkalarına göre programlıyorum. Kendim için çok az şey yapıyorum. Ama mutsuz olmamak adına, hani slow şarkılar dinleyip bunalıma girmek yerine hep deliliğe vuruyorum. İllaki gülecek bir şeyler buluyorum. Çevremde ki herkesi gülmeye zorluyorum. Sanırım başarıyorum da. Oysa içten içe mutsuz olduğumu fark ediyorum.
Ne kadar göz ardı etmeye çalışsam da aslında çevremde olan biten her şeyden çok sıkıldım. Mutsuz insanlar, sıkıntıda olanlar, siyasiler, tartışmalar, haberler, gereksiz insanların gereksiz yerlerdeki hallerini izleme mecburiyeti, herkesin beklenti içinde olması ve her şeyi sizden beklemesi artık gerçekten sıktı beni.
Tüm bunların önüne de geçemiyorum. Herkes gibi bencilde olamıyorum. Beynimin yorulduğunun farkındayım. Ve artık kendim için bir şeyler yapmak istiyorum. Mesela hani derle ya ' kimsenin beni tanımadığı bir yere gidip sessiz ve sakin bir hayat yaşamak istiyorum' aynen bu ruh hali içerisindeyim. Böyle düşünmekten de kendimi alamıyorum. Bu dönemde geçecek biliyorum ama yazmadan da edemiyorum. Sanırım en yakın arkadaşımı da çok özledim eğer bu yazıyı okuyorsa kendisi kim olduğunu çok iyi biliyor. Benimde artık susarak da olsa dertleşmeye ihtiyacım var. Çünkü o beni gözlerimden anlar. Tıpkı benim başkalarını anladığım gibi…
Eğer benim gibi olan dostlarım varsa. En azından bir dakikalığına bile olsun durun ve kendinizi bir düşünün.
İnsan olduğunuzu bir hatırlayın ya da hatırlatın.
En yakın arkadaşıma sesleniyorum:
– İnsan olduğumun farkına vardım. Sana ihtiyacım var.
