Hiç büyümeseydim, hep çocuk kalabilseydim keşke. Bir anamı, babamı birde eski evimizi bilirdim o zaman. Ne hayatın çilesini çekerdim, ne sevmeyi bilirdim, ne de birileri beni severdi. Kırdığım biri de olamazdı, beni kıran da olamazdı. Oyuncaklarımı bilirdim sadece.
Kimin ne yaptığı da umurum da olmazdı, onurumda incinmezdi. Kimseye kin de beslemezdim, intikam duygusunu da bilmezdim. Ulaşamadıklarım için çok ağlardım belki ama kimin için ağladığımı da bilmezdim. Param, pulum, eşim çocuklarım olmazdı belki ama içimi sızlatan da olmazdı. Velhasıl büyüdükten sonra yaşadıklarım olmazdı. Ama hayatın bize verdiği ömre inanıyorsak hep çocuk kalmak ta olmazdı. Geriye bakıp hayattaki izleri ve geçmişi silmekte olmazdı.
Vay be hayat sende geçen ömrüme acıyorum, boşa giden emeklerime, bilinmeyen iyi niyetime, duyulmayan sesime, karşılık görmeyen sevgime acıyorum, hangi birini sayayım daha. Ben senden kaçtım, sen hep koştun peşimden, yetiştiğin her yerde vurdun silleni.
Hep kaçtım fakat bir türlü bırakmadın peşimi. Aha bu gün, aha yarın diyerek avuttum kendimi ama ne içime akan gözyaşlarımı gören oldu, ne de derdin nedir diyen oldu. Sanki bir kenara attın beni, içim ezik, yüreğim buruk. Karşıma çıkan fırsatları da aldın elimden bana bir şey bırakmadın kederden başka.
Ben isyan ettikçe sen daha çok keyiflendin, ne acımasız ve zalimsin sen hayat. Ben ezildikçe hoşuna gitti, yüreğimin acıyan yerini görmezden geldin. Alacağım olsun senden, eğer ömrüm yeterse.
Biliyor musun o kadar hızlı gidiyorsun ki peşinden koşmaktan iyice yoruldum, nereye kadar kovalayacaksın, yakamı ne zaman bırakacaksın bir bilebilsem.
Düşünüyorum da acaba sen mi haklısın ben mi? Hiç sen haksız olur musun elbette beni haksız çıkaracaksın. Yine sen kazandın hayat, kaybeden yine ben oldum.
Bazen seni bile unutmak istiyorum ama sensiz de olmuyor ki. Senin oyunlarını kime sorsam kader deyip geçiyorlar.
Sendeki ömür o kadar kısa ki gözlerimi kapadığımda tekrar açabilecek miyim acaba. Ne sırrını çözebildim ne de yokluğunu kabullenebildim.
Her şeye rağmen yaşamak güzel diyoruz ya işte öyle avutuyorum kendimi. Sen bize hep işine gelenleri öğrettin. Sormadın ki ne istediğimizi. Hep düşündürdün beni acaba birini kırdım mı, birini üzdüm mü ama sevgiyi hasreti hiç sormadın bana, ben sana sorduğumda engelleri sıraladın önüme geçemedim onları.
İşte bu yüzden isyan ediyorum sana hayat, belki sevdiklerime veda edemeden gidersem sende kırılma kızma bana nasıl olsa dünya dönüyor benim yokluğum kimin umurunda ki. Ama çok fazla şeyde istemedim senden bu güne kadar ve sana olan isyanımı da içime gömdüm hep kimseye duyurmadım. Sende anla artık beni bırak yakamı bir yol seçeyim kendime.
Ama sen o kadar sinsi ve de kurnazsın ki sana mecbur olduğumu biliyorsun, üzerime gelmen bundandır.
Sensiz olmuyor hayat bu doğru ben kaçacağım seni yine hep peşimde olacaksın.
Yol nerde biterse oraya kadar.
