En sonunda öğrendim arkama dönüp bakmamayı, insanların sahte yüzlerini, kıymet bilmeyenlere değer verilmeyeceğini öğrendim ama kendimden ne kadar çok şey kaybettiğimi düşündüğümde çok geç kalmışım.
Ziyan olan emeklerim, boşa giden çabalarım, kırılan ve incinen kalbim. Bunlar çok önemiydi benim için. Katı kurallı ve acımasız olamadım nedense, hep güzel tarafından baktım olaylara. Ne emeğime ne de paraya değer verdim. Asıl olan insanlık dedim hep fakat en çok gördüğüm sadece adı insan olanlardı. Özde dikkate alınacak bir şey yoktu.
Eğer ben bir insan isem bunlar olmalı, insanı insan gibi görmeliyim dedim, yaratılanı sevmeliyim yaratandan ötürü dedim, fakat yanılmışım. Geriye baktığımda yaptıklarımın pek çoğunun değmediğini gördüm. Kıymet bilene değer verilmesinin geçerli olduğunu gördüm.
Anlamsız kavgaların, geleceği olmayan sevdaların peşine düşmedim hiç. Kuralsız insanlarla da oturup kalkmadım, onların vaat ettiği yalancı cennetlerine hiç inanmadım. Kendi özümü ve kendi doğrularımı yaşadım hayatım boyunca.
İnsanı insandan ayırmaya hiç zaman ayırmadım, aynı gözle baktım hepsine. İşte yanıldığım en önemli nokta burasıymış. Gördüğüm düşünen her varlık insan değilmiş ne yazık ki. Başarmak için inancın gerekli olduğuna inandım ve hep böyle düşündüm. Fakat inandığım her doğruda çoğu zaman yalnız kendimi buldum. Diğerleri istediklerini elde edince çekip gitmişler.
Verdiğim değeri hak etmeyen insanları silmeyi başardım sonunda ama çok geç kalmışım. Onları değiştirmeye çok uğraştım fakat bu mümkün olmadı. Niyeti kötü olan hep kötüydü. Duyguları paslanmış, gözleri kör olmuştu. Kendi bildiklerinden başka bir şey görmüyorlardı. Onları değiştirmek için verilen emek boşa gitmişti.
İnsan bu olumsuzlukları yaşadıkça kendinin her şeyden önemli olduğunu daha iyi öğreniyor. Kaybettiklerinin karşısında kendini yeniden kazandığını görünce eyvah diyor ama iş işten çoktan geçmiş oluyor. Tekrar en önemli kararı veriyor ben, ben olmalıyım, kendim olmalıyım diyor.
Hayat hep karamsarlıklarla ya da kötülüklerle dolu değil elbet. Güzellikleri de var. İşte artık ben o güzellikleri görmek istiyorum. Hakkımda kim ne düşünürse düşünsün, beni nasıl değerlendirirse değerlendirsin pek umurumda değil artık. Değeri üç kuruş etmeyen son derece ucuzlamış ve basitleşmiş insanlar için üzülmeye de değmiyor artık.
Bazı tesadüfler yeni umutlar veriyor, yeniden bağlıyor hayata insanı. Bunlara bakıp değer verdiklerini düşündüğün zaman aradaki farkı daha iyi görebiliyorsun. Ne kadar uzakta olursa olsun sana yoldaş olanı, sırdaş olanı ayırabiliyor sun.
Dostluğun, yarenliğin, değer vermenin önemini daha açık seçebiliyorsun. Bir gelene iki gitmenin gereğini öğreniyorsun. Geçmişte duygularında bile iz bırakanları çabuk silip atamasan da boş ver diyebiliyorsun. Hani deriz ya zararın neresinden dönersen kardır diye karlı çıkan yine kendin oluyorsun sonunda.
Ben zararın çok ilerisinde dönüş yapabildim ama hayatın çok önemli tecrübelerini de öğrendim. Artık yaşadığım sürece içim deki beni yaşayacağım ben. Dürüst olmanın ve değer vermenin geçerli olmadığı şu düzende fazla ince düşünmenin de hiç anlamı yokmuş. Emeklerin boşa gitse de yine de mutlu olabiliyormuş insan.
Yitik bulununca emek zayi olmaz misali. Geçte olsa istediklerimize kavuşmak yaşam zevki veriyor insana. Geçmişi ve kaybettiklerini unutamazsan bile avutabiliyorsun kendini. Ama en önemlisi emek zayi olmadan yaşananlar.
