İnsanın doğuşundan ölümüne kadar geçen süreye herkes farklı bir isim koymuş. Hayat, ömür kader diye. Neresinden bakarsam bakayım hep aynıdır bence hayat deyip geçelim en iyisi. Bedenimde, yüreğimde derin izler bırakan, sevindirdiği kadarda da üzen bu hayat hepimiz için başka başkadır. Kimine hesabı bile yapılamayan güzellikler sunmuş, kimini de en onulmaz yerinden vurmuştur.
Hayatın benden aldıklarını düşünüyorum. Omuzlarıma yüklediğim bunca ağır yükü bu güne kadar nasıl taşıdığımı düşünüyorum. Geriye baktığımda yüreğim o kadar çok kayıp vermiş ki bunların hangisini geri alabilirim bundan sonra.
Hayatın karşısında aslında savunmasızız hepimiz. Hayat neyi nasıl istiyorsa öyle belirlemiş hep, bize hiçbir tercih hakkı vermemiş, her kendi bildiğini işlemiş hoşumuz gitse de gitmese de.
Biz ise onun akışına sürüklenip gitmişiz. Hayatın bunca çile ve zorluğu karşısında yine de yılmadan devam ettim yoluma, işimi en güzel şekilde yapmaya çalıştım ve başardığıma inanıyorum ve anlıyorum, demek ki ben oldukça güçlüyüm. Yaşamım boyunca çok canlar uğurladım, onlar için çok üzüldüm. Hayatın benim içinde bittiğini düşündüğüm çok oldu. Hatta ondan nefret ettiğim bile.
Her gidenin yeri ayrıdır gönlümde fakat bunlar içinde hiç mi hiç unutamadıklarım var. Gözlerimi kapattığımda gönlümde, açtığımda gözümün önündeler sanki.
Ama şunu iyi biliyorum, ben yorulsam da, üzülsem de, kaybetsem de hayat yine devam ediyor. Kışın soğuğu üşütüyor, yazın sıcağı yakıyor. İçinde kopan fırtınalar yine devam ediyor.
Fakat her şeye rağmen seviyoruz hayatı. Hem de doymayacak kadar. Belki almadım istediklerimi hayattan, belki de hayallerimde bile gerçekleşmedi ama olsun o yinede güzel, yine de vazgeçilmez.
Bizim asla kıyamadıklarımıza hiç acımaz hayat gözünün yaşına bile bakmaz. Gözümüzün bebeği gibi koruduklarımızı bile alır götürür ansızın. Ayrıca ne zaman sevineceğini ya da ne zaman üzüleceğini de söylemez hayat sana önceden, hepsini kendisi iyi bilir ama hep saklar bizden nedense.
Biz ona sıkı sıkı sarıldıkça onun uğruna kendimizi feda ettikçe o keyiflenir, neşelenir. Ama acımaz bize ne gençliğimize ne de güzelliğimize. Bunca emeklerimize ve çabalarımıza da acımaz hiç. Öyle alıştırmıştır ki bizi kendine ona kızmak, küsmek bile aklımızdan geçmez. Her şeye rağmen hayat devam ediyor ya da her şeye rağmen yaşamak güzel der devam ederiz yolumuza.
Dillerin susup yüreklerin konuştuğu zaman daha başka güzeldir hayat ve onu yaşamak, bize çektirdiklerini unuturuz hemen güzelliklerini gördükçe. İçimizdeki umut yeniden bağlar bizi hayata. Yaşanacak günler var daha geride derim. Nereye götürür, nerde bırakır hiç düşünmeden yine düşerim peşine.
Ey hayat, sen ki en kıymetlilerimizi alıp giderken, değeri üç kuruş etmeyenler sürer senin sefanı. Ama sen cefanı çekenlere hiç acımadın biliyor musun, en ağır cezanı onlar verdin. Bende bunlardan biriyim işte.
Ama nedense senden ayrılmak kolay değil yinede acınla tatlınla, sevincinle, kederinle seviyorum seni yine. Hadi söyle sen ne kadar seviyorsun beni. Sen koca bir ağaçsın bense bir yaprak sen sallandıkça ne yana atacaksın beni.
Oysaki sana o kadar bağlıyım ki ben inan hiç ayrılma istemiyorum senden. Ne kadar üstüme gelirsen gel, ne kadar ağır yükü yüklersen yükle taşıyacak kadar güçlüyüm. Ayrılmak istemiyorum senden.
Hadi şimdi bana yeni bir umut ver doya doya yaşayım seni. Güneş yeniden doğsun, kurumuş otlar yeşersin. Bunları yapmak senin için hiç zor değil.
Sakın isyan ettiğimi düşünme, senden çok memnun olduğumu bil, şükrediyorum seni yaşadığıma. Buna inancım sonsuz. Seni her şeye rağmen hep sevdim ben. Belki gücendiklerim oldu ama onları da yok sayıver sen.
Ha birde şu var hayat bak sana ne diyeceğim. Seninle yıllar öncesinden değil de şimdi tanışmayı çok isterdim.
