Domuz gribi hızla can almaya devam ediyor… İlaç firmaları ovuşturdukları ellerinin sırıtan gülücüklüğünde keyiflenirken, vatandaşlar da, Başbakan ile Sağlık Bakanı arasındaki ikilem nedeniyle, “Aşı” olmaya bir türlü karar veremiyor…
Gündemin baş döndürücü gelişmeleri takip ederken, elimdeki kitapları bir kenara bırakıp, Doğan Kitap’tan çıkan Soner Yalçın’ın “Bu Dinciler, O Müslümanlara Benzemiyor” kitabını okumaya devam ediyorum… Not aldığım birkaç bölümü sizlerle paylaşmak istedim;
Soner Yalçın’ın tespitlerinde; “Türk Solunun çoğunluğunun kültürünü/dinini okuyup, araştırmadığı, İslamiyet’i bilmediğini ve halkının inancını dışladığını, sonuçta Tasavvufu ve Müslümanlığı elinin tersiyle dışladığını, Tasavvufun aklın ve bilimin öğretisi olmadığını söyleme kolaycılığına kaçarak kendi coğrafyasında yabancılaştığını, ne Muhyiddin Arabî’yi, ne Muhammed Nur’u, bilmediğini, Şeyh Bedrettin’i sadece Nazım Hikmet’in şiirinden tanıdığını, trajik sonu nedeniyle Ozan Nesimi’nin adını duyduğunu ancak hocası Feyzullah Esterebadi’den bihaber olduğunu, Ömer Sikkini, Sebetay Sevi, Niyazi Mısri, Papa Eftim öğrenilmeden bu toprakların renginin nasıl kavranılacağını, Anadolu tarihindeki çoğu toplumsal ayaklanmalarının dayanağının vahdet-i vücut olduğunu bilemezse bu toprakların yazgısının nasıl değiştirebileceğini, Hamza Bali’lerin, İsmail Maşuki’lerin boyunlarının neden vurulduğunu anlamazsa, halkıyla nasıl kucaklaşabileceğini, Birinci Dünya Savaşı’na katılan gönüllü “Manevi Taburları”yla gönüldeşlik kurmazsa, kiminle birlik olacağını? Sonuçta; “Türk Solu”nun bu umursamaz tavrı nedeniyle, bu konuların “İnanç (sokolostik) temelindeki çalışmalar yapan muhafazakâr akademisyenlerin/yazarların inisiyatifine bırakıldığını, onlarında ehlisünnet bakış açısıyla başta vahdet-i vücut olmak üzere tüm tasavvufu, kendi anlayış kalıplarına sokmaya çalıştığını, daha iyi niyetli olanların ise, – tıpkı solcuların hatası gibi- tasavvufu fikir hareketi olmaktan çok, bir gönül ile ruh hali meselesi olarak göstermek istendiğini ve bununda “Hata” olduğunu belirtmekte.
Solcuları ve Müslümanları kimlerin karşı karşıya kamplara böldüğünü, emperyalist güçlerin, “Komünistlerde kadınlar ortaklaşa kullanılan maldır” yalanının Londra üzerinden Osmanlı’ya gelişini, Edirne, Keşan yöresinin “Kızılcıklar oldu mu/ Senelere doldu mu”? Türküsünde geçen “Kızıl” sözü yüzünden TRT ‘de yasaklandığını,“Hoş gelişler ola Mustafa Kemal Paşa/ Askerin milletin bayrağınla çok yaşa/Sağdan sola, soldan sağa/Salla bayrağı düşman üstüne” yi yazan Uğur Mumcu’nun “ Bayrağın soldan sağa sallanması” ne demek? Diyerek, Hâkim karşısına 7 yıllık ceza istemiyle yargılandığını, 12 Eylül 1980 darbesinden sonra İslami kesimde, “DERGİLER” döneminin başladığını, neredeyse her tarikatın, dergahın, ve cemaatin dergisinin olduğunu, bu kesimde, gerek yayın yönetmeni, yazar ve dergi sahibi olanların büyük bir sıçrama ile rant elde ederek zengin olduklarını, isim isim verilmekte…
Bursa’da 15 yaşındaki bir kıza tecavüzden yargılanıp ceza alan Hüseyin Üzmez’in aile yapısını biliyor musunuz? Babasının Suriye Cephesi’nde kolundan vurulduktan sonra “ ÇOLAK MEMO” lakabıyla dağa çıkıp eşkıya olduğunu, 13 karısı olduğunu, dördüncü karısını gönderip hep yenilediğini, köyün 15 yaşındaki Emine’yi gözüne kestirdiğini ve kızı babasından isteyip, “Benim eşkiyaya verecek kızım yok” yanıtından sonra 30 kişilik grupla köyü basıp, Emine’yi dağa kaçırdığını ve bir gün jandarma baskınında karılarının gülüşmesi sonrası Emine’yi balkondan aşağıya attığını ve bu Emine’nin de Hüseyin Üzmez’in annesi olduğunu bu kitapta öğreniyoruz.
Yazıma son verip, kitabıma İnternetin yanında kaldığım yerden devam etmek istiyorum. Zira içinde geçen isim ve olayların açılımlarını öğrenmek istiyorum. Gerek solcuları, gerekse dinci geçinenleri daha yakından tanıma fırsatı bulmak istiyorsanız, biran önce Soner Yalçın’ın bu kitabını okumanızı tavsiye ederim.
