Bu Ülkede Sadece Okurlar Değil Yazarlar da Okumuyor

Biliyorum yukarıdaki başlığı okur okumaz; kiminiz yok canım olur mu böyle şey diyecek, kiminiz bıyık altından gülecek, kiminiz bu gerçekle yüzleştiği için celallenecek, kiminiz saçma bulacak, kiminiz rahatlayacak, kiminizin de bir an için durup dudakları sola bükülürken gözleri sağa kayacak. Gözlerinin niçin sağa kaydığını kendilerinden başka kimse bilemeyecek!

Kimse gocunmasın, yüksünmesin, pirelenmesin… İsteyene de dur denilmez! Olsun.

Yazar yok ki okurun azlığından, az okuduğundan şikâyet etmesin(?) Hatta bununla ilgili çeşitli araştırmalar yapılır, istatistikler ortaya konulur. Bilmem yazarların ne kadar okuduğuyla ilgili herhangi bir araştırma yapılmış mı, istatistiksel bir veri var mı? Eğer böyle bir veri yoksa neden kitaplar raflarda tozlanıyor diye soranların/yakınanların da ne kadar çok/az okuduğunun araştırılıp irdelenmesi gerekir.

Elimde bununla ilgili herhangi bir belge, bilgi yok. Fakat çok rahatlıkla diyebilirim ki bu ülkede sadece okurlar değil, yazarlar da okumuyor. Hatta bazı okurlar var ki yazarlardan pekâlâ daha fazla okuyor. Yine diyorum ki; bu ülkede sadece yazarlar hakkıyla okusaydı okuma oranı, bulunduğumuz düşük ortalamanın üzerinde olurdu.

Bir yazarın kaleminden mürekkebinin kurumaması hayatın damarlarından sağılan sözcüklerle olur. Bu sözcükleri heybesine katabilmenin yolu ise okumaktır.

Bir araya gelen üç kişiden biri mutlaka bir şeyler yazıyor; yani ehl-i kalemdir. Popüler veya değil, profesyonel veya amatör ne fark eder. Ama yayınlanmış kitabı bulunan nice yazarlar vardır; ayda değil, yılda iki kitap okumuyor.

Abone olduğu haftalık, aylık, mevsimlik bir dergi de yok. Farkındayım, “basbayağı saçmalıyor bu adam” diyorsunuz.

Ama ben daha da ileri gidiyorum. Adına bir kitap değil, onlarca kitabı yayınlanan yazarlar dahi, ya hiçbir dergiyi takip etmiyor ya da sadece ürünlerinin olduğu sayıları alıyorlar. Çoğunun yazdıkları dergileri bile okumadığı aşikâr…

Velev ki vaziyet bu değilse, yalnızca kitapevlerinin raflarında yerini alan yazarlar bile üç-beş dergiye abone olsaydı, çıkan hiçbir derginin okuru birkaç yüzle ifade edilmeyecek, ekonomik sıkıntılarla karşılaşılmayacak ve yayın hayatları sona ermeyecekti. Tabi sadece kendini ehl-i kalem gören değil, ehl-i hiref kişilerin de eğitim-kültür-sanat-edebiyat hareketliliğini takip etmesi için, hiç değilse, birkaç dergiye abone olması gerekmez miydi? Kaldı ki diğer sanat dallarına mensup kişiler de bu kitleye eklendiğinde hiç de küçümsenmeyecek bir rakam ortaya çıkacaktır. İçinde bulunduğu kuşaktan bihaber olan biri, sizce ne kadar kitap sever!? Ne kadar yazar!?

Okunan kitapları bir tarafa bırakalım, Türkiye’deki yazar sayısını düşünelim ve satılan aylık dergi ortalamasıyla kıyaslayalım, o zaman yazarların ne kadar çok/az okuduğu konusunda bir fikir sahibi oluruz en azından. Yıllardır yayın hayatlarını sürdüren dergiler dahi 1000 adet basmakta sıkıntı çekiyorlarsa, yazarların ne kadar okuduğunu varın siz düşünün. Ki basılan dergi adedinin tümünün satılmadığını belirtmeye de hacet yok. Evet, biz hep okura yüklenip okurun okumadığından yakınırız. Peki, yazarlar ne kadar çok okuyor? Yazarı okumayan bir ülkede, okur nasıl ve neden okusun?

Yazarlar okumuyorsa ya da az okuyorlarsa -ki az okuma ihtimalleri daha yüksek- acaba neden?

Bir yazarın okumaması için akla iki şey gelir. Ya kendini mükemmel görmekte(!?) Ki eğer mükemmelse bir yazarın okumasına gerek yok, hatta yazmasına da. Çünkü başkasını aydınlatabildiğiniz kadar aydınlanır, aydınlanabildiğiniz kadar da aydınlatabilirsiniz. Ya da kitap, dergi vs. alacak parası yok. Aslında doğru, parası yoktur yazarın! Olamaz da…

Onun yolunu en zirvelere ulaştıran parasının fazlalığı olamaz, zihinsel bakışının berraklığıdır. Yazarın en büyük sermayesi ışığıdır. Bu ışığını da yazmaya değil okumaya borçludur. Onun yazmasını sağlayan okumasıdır.

Okumak dedimse tabii ki sadece kitap okumayı kastetmiyorum. Nesneleri, olayları, olanları, insanları okumak, tabiatı, hayatı okumak… Hayatı en iyi okuyabilmeye götüren yol, yine okumak değil midir?

Aklıma gelmişken sadece yazdığı dergiyi okumak veya kendisine gönderilen kitapları okumak -yazarların çoğu kendisine gelen kitapları okumadan bir köşeye atar- iyi okumak anlamına gelmez. Eğer ayda bir de olsa, kitap, dergi vs. alınmıyorsa, buna okumak denir mi? Boy boy, renk renk resimli gazete ve dergileri kimse okumaktan saymasın.

Bunun yanında ülkemizde yazarların bir kısmı… Bağışlayın bir kısmı değil, çoğunluğu dıştan denetimli kalemşorlardır.

Üzülerek belirteyim ki bu kalemşorlar amaçlarının, hedeflerinin kölesi olmuşlardır. Cümlenin gizli özneleri, kendi kendinin komutanı olamayan bunları, nesne görüp istedikleri şekilde müdahale edip eyleme sokabiliyor. Oysa yazarlar iç denetimli kişiliğe sahip insanlardır, olmalıdır. Değilse, asla kendi kendinin komutanı olamaz. İç denetimli kişiliğe sahip olmadıkça ve okumadıkça kendimizin dışında herkesi/her şeyi aynı dili konuşsak da kimse kimsenin dilinden anla(ya)maz.