GÜL DİKENİ
ELHÂMDÜLİLLAH!
Hak’tan gelen Rahmeti, Aldık ELHÂMDÜLİLLAH!
Çektik Millȋ Zahmeti, Sabır ELHÂMDÜLİLLAH!
Gördük Sırr-ı hikmeti, Fikir ELHÂMDÜLİLLAH!
Mevlâ verdi nȋmeti,Şükür ELHÂMDÜLİLLAH!
ÖMER DEVLET BAŞINDA, ADALET BEKLİYORUZ,
SEKSEN MİLYON AŞINDA, RIZIK EMEKLİYORUZ.
KEMÂLİ
KARUN’UN HAZİNELERİNİN
ANAHTARINI KIRK KATIR
TAŞIRDI…(MEHMET KOCA)
Sapla/Samanın birbirine karıştığı, Kaos asrında, Kapitalin esiri olmuş, Dünyaya kazık çakacaklarını zanneden çok sayıda zengin için KARUN KISSASI, ibretli ve hikmetli bir kıssadır.
Bazı kaynaklarda on sekiz, Mehmet Kocanın gönderdiği mesajda, Karun’un hazinelerinin anahtarları kırk katırın taşıdığı söylenir.
İbretli ve Hikmetli kıssa şöyle:
“Kârun, Mûsâ aleyhisselâmın akrabası idi. Önceleri fakir ve güzel huylu idi. Mûsâ aleyhisselâm, buna duâ etti ve kendisine kimya ilmini öğretti. Mûsâ aleyhisselâma îmân ettikten sonra, kendisini tamamen ilme ve ibâdete verdi. Hazret-i Mûsâ ve hazret-i Hârûn’dan sonra İsrâiloğullarının en bilgilisi idi. Yüz güzelliği fevkalâdeydi. Bunun için kendisine “Nûr Yüzlü” derlerdi.
Ancak şeytan Kârun’u dünya malına karşı teşvîk etti. Kârun bildiği kimya ilmini de kullanarak, kısa zamanda zengin oldu. O kadar çok zengin oldu ki, sadece, hazînelerinin anahtarlarını, kırk katır taşırdı…
Karun zengin olunca, eski güzel huyu da kalmadı. Zulüm ve haksızlık yapmaya başladı. Hattâ, kendisine ilim öğreten Mûsâ aleyhisselâma bile karşı gelip, O’nun çalışmalarına engel olmaya, O’nun hakkında dedikodu yapmaya, mucizelerine sihir demeye başladı. Mûsâ aleyhisselâm, kendisine nasîhat ederek, bundan vazgeçmesini istedi…
Daha sonra, müminlere zekât farz edilince, hazreti Mûsâ, Kârun’a ne oranda zekât vereceğini bildirdi. Fakat o nasipsiz, emredilen miktarı çok fazla gördü. Bunu vermek nefsine ağır geldi. Taraftarlarına, “Mûsâ’nın her istediğini yerine getirdiniz. Fakat, şimdi görüyorsunuz ki, kendine mal toplamak istiyor. Buna da mı itaat edeceksiniz?” diyerek, Allahü tealanın zekât emrini kabul etmedi ve kendini helake sürükledi…
En sonunda Mûsâ aleyhisselâma da iftira attı. Hazreti Musa da “Yâ Rabbî, artık bunun cezâsını ver!” diye niyâzda bulundu. Bu duadan sonra yer, Kârun’u bütün servetiyle birlikte yuttu…
Halimizi yıorumlayan bir şiirimizle yazımızı noktalıyalım:
PERİŞAN!
Haramı alıpta, hemen dişleyen,
Ahvadı kovupta, evlat fişleyen,
Kapılar çalıpta, boşa esneyen,
Ölüler soyupta, bekçi sesleyen,
BEDENDE BULUNAN ELLER PERİŞAN!
İnsanın vebâli, ağır omuzda,
Asâlet arama, hayvan, domuzda,
Dermanı bekleyen, salgın uyuzda,
Saldıran köpekte, salya kuduzda,
AĞIR YÜKTE OLAN BELLER PERİŞAN!
Mevlâ akıl vermiş, peşinden ȋzân,
Muradına ermiş, kaderde yazan,
Gül,çiçekler sermiş, sularda sazan,
Tohumlar güvermiş, helâlden kazan,
HAKKA ŞÜKRETMEYEN, DİLLER PERİŞAN!
Ȇl der de geçeriz, bize yabancı,
Dost varsa seçeriz, yoksa yalancı,
Bol kefen biçeriz, olsa talancı,
Menfaat keseriz, Filan/Falancı.
SILA-İ HASRETTE ȆLLER PERDİŞAN.
Muhammed’in teri, bütün güllerde,
Ezel/Ervah beri, kokar günlerde,
Tamam tekmil seri, ışık tüllerde,
Gönül sevda yeri, aşk bülbüllerde,
DİKENE SEVDÂSIZ, GÜLLER PERİŞAN!
Karanlığa sorsan, ışık istemez,
Bunu hayra yorsan, emel beslemez,
Sana derler korsan, bilir seslemez,
Adam gibi olsan, hiç heveslemez,
PENCEREDE DURAN, TÜLLER PERİŞAN!
Sel gider kum kalır, dereler coşar,
Tamirat yapılır, mağdurlar koşar,
Sular da alçalır, kıyıyı okşar,
Mazlum hakkın alır, huzurla yaşar.
ÂDȊL OLMAYINCA, HALLER PERİŞAN!
Rüzgâra haber ver, Poyraz esmesin,
Rahmet bekliyor yer, bulut beslesin,
Olursa bir keder, dostlar seslesin,
KEMÂLİ böyle der, gönül süslesin.
RAHMETİ DE YOKSA, SELLER PERİŞAN!
KEMÂLİ vurgundur, Şahlar Şahına,
Gönüller durgundur, aşk Ervahına,
Talanla,soygundur, feryat vahına,
Ruhuna uygundur, bak kıblegâhına.
SEHERDE ESMİYOR, YELLER PERİŞAN!
