“Zamanında ulaştırılır.” Anlayışıyla motoru fokurdar, “Ömür biter, yol bitmez.” Yorumuyla da yolları gümbürdetirdi.
Emekli kurye mevsime göre giyinir, trafikte engel tanımazdı. Taşıdığı emaneti emin ellere teslim ettiğinde, derin bir soluk alır, yüz ifadesi rahatladığını gösterirdi. İkram edilen bir bardak suyu büyük bir iştahla içer ve motoruna dönerdi.
Kurye için görev, başarıyla sonuçlanmıştı.
İş yerlerine, hava limanına ve alışveriş merkezlerine gitmek için, tüm maharetini kullanırdı. Yükte hafif ve pahada ağır eşyaları taşırken onları motorunun güvenli bölümlerine saklardı. Bu konuda sakin, sabırlı ve dikkatliydi. Güvenilir kurye olmasını bu özelliklerine borçluydu. Emaneti, zamanında yetiştirmek için, motorunu inanılmaz hıza ulaştırırdı. Arkadaşı bir gün motorun çatlarsa şaşma demişti. Yolda arabalar arasından zikzaklar çizer, aralardan sıyrılırdı. Yine de tırların yanından geçer, kamyonetlerin peşine takılır ve otomobillerle yarışırdı. Fakat kuryelerle hiçbir sürücü uğraşmazdı. Çünkü en küçük bir hata ölümcül kaza ile sonuçlanabilirdi. Onun için, kimse başına sıkıntı almak istemezdi.
Yılları motor sırtında geçti. Yolların güvensiz yapısına rağmen, motorunu hiç susturmadı. Gecenin bir saatinde bile, emaneti istenilen adrese bıraktı. “Denizde dalga bende yorgunluk eksik olmaz. Fakat bir bardak çay içtim mi yorgunluk vücudumu terk eder.” Diyordu.
Soluklanıp çay içtiği bir aralıkta, mahallenin çocukları kurye amcalarını motorunu çiçeklerle süslediler. Motorunun yanına gittiğinde gördüklerine inanamadı. Motoru gelin gibi çiçeklerle donatılmıştı. Özellikle direksiyona yapılan güllerden oluşan duvak, görülmeye değerdi. Çocukların “Kurye amca çok yaşa” Sözleriyle irkildi. Hepsini öptü ve birer paket çikolata dağıttı.
Bir yaz gününün sabah serininde, motorunu emekliye ayırdığını mahalleye duyurdu. Teknik donanımı yüksek motoruyla emekliliğin birinci yılı başladı.
Yıllar kuryeden çok şeyler alıp götürdü. Dalgalarla daha yakın ilişki kurdu. Daha çok çay içer oldu. Gücünü kaybettiğini de hissediyordu.
Kurye, motor yerine kendimi yenileyeceğim diye komşularına takılıyordu. Ayaklar gitmiyor, ellerimin gücü kalmadı, unutkanlık başladı neyi yenilesem ki? Diye soruyordu.
İşe başladığım yıllarda, trafik yoğun değildi. İnsanların koşuşturmak diye bir derdi yoktu. Şehirde belirli yerler ticaret merkeziydi. Göçler bu boyutta değildi. “Taşı toprağı altın.” Diyen geliyor. Yanlış politikalar yüzünden de Anadolu büyük şehirlere kalktı. Kenar semtlerden merkezlere ulaşmaya çalışırken, yapılaşmaya inanamıyorum. Kenar semtlerde aileler yokluk içerisinde hayatiyetini sürdürmeye çalışıyor. Çöplükten kimi ekmek, bazıları da kömür arıyorlar. Gecekondularda çocuklar yarı çıplak geziyor.
Motorun gümbürtüsüne şarkı ve türkü ile karşılık verdim. Bazen de saz ve kaval oldum. Bu sesler yaşama sevincimin zinde kalmasına neden oldu. Tarihi yerlerden geçerken, geçmişin güzelliklerini yaşadım. Motorsuz bir hayat düşünemiyorum.
Evinin avlusunda motorunu temizler, bakımına yaptırırdı. Zamanında servise de götürürdü. Böylece teknik olarak da bakımını yapmış olurdu. Dikkat dağınıklığından doktora baş vurdu. Doktor, “Meslek hastalığı” teşhisiyle yapmaması gerekenleri sıralayınca ağladı. “Motorsuz yapamam” dedi. Doktor, “Yapacaksın, çünkü artık gücün yetmez.” dedi.
İlaçlarımı motorun sepetine koydum ve oradan alarak içtim. Motoru tahta üzerine kaldırdı. Motor hayatının bir işlevi olmaya devam etti. Yemeğini de motorunun yanında yemeye başladı.
Emekli kuryeyi her gün motorsuz olarak, bir iş merkezinin merdivenlerinde görenler şaşırıyordu.
Hasan TANRIVERDİ
