Aklımızın ermeye başladığı ve ölümün kaçınılmaz son olduğunu anladığımız zaman dilimlerinde çok üzülmüşüzdür…
Sizleri bilmem ama benim ölümü kendime en yakın hissettiğim yerler hastaneler.
Bugün yine bir yakınım için hastaneye gittim. İşlerimiz yaver gitti ve sabah saat 9 olmadan reçetemiz elimizdeydi. Zannedilmesin ki baştan savma bir muayeneydi uygulanan. Dahiliye doktoru şikayetler doğrultusunda ultrason istemiş, incelemelere bakarak nihai kararı vermişti.
İşlemler sırasında yine çeşit çeşit insan vardı çevremde. Mesela biri ultrasonun kapısında ben içeri giremem, hamileyim diyordu. Yanında geldiği hastanın da sağır olduğunu belirterek dolaylı yoldan yardım istiyordu. Tahmin edeceğiniz üzere çıktığım odaya yeniden girdim sağır hastanın kağıtlarını vermek için. Hamile kadın arkamdan teşekkür ederken ultrason çeken doktor ve bu sağır hasta nasıl anlaşacak diye düşündüm…
Sonuçlarımızla dahiliye doktoruna yeniden gittikten kısa bir süre sonra hastanenin bahçesindeki kafeteryadaydık. Oradaki sağlıksız gıdalar içinde en az zararlı diye düşündüklerimden bir şeyler aldım.
Sabahın o saatinde yoğun bir tavuk döner kokusu etrafı kaplamıştı. Sabah sabah kim alır ki böyle ağır yiyeceklerden dedim. Yan masaya 6-7 yaşlarında pembe elbiseli, saçları iki yanından pembe tokalarla bağlanmış bir kız oturdu. Kızın yanında muhtemel babası vardı. İstemesem bile gözlerim diğer masalarda da gezindi. Bir çok detay çarptı gözüme. Benim için en üzücü olanıysa; köylüsü kentlisi, gelenekseli, moderni, yaşlısı, genci neredeyse hepsi sigara içiyordu büyüklerin. Hele biri, bir yaşlarındaki çocuğunu masaya oturtmuş püfür püfür tüttürüyordu. Kafeteryanın dışındaki masalara yalnızca sigara içenler mi oturuyor acaba diye düşündüm. Benim pembe elbiseliden sonra bir başka çocuk daha takıldı gözlerime. O da muhtemel annesi ile oturuyordu. Ama cocuğun elinde koca bir hamburger ve kola vardı. İçim kabardı. Kızdım kendime, işine bak dedim. O sırada yan masadaki pembe elbiseli küçük kız kusmaya başladı. Çantamı açtım ıslak mendil ve peçete desteği için masalarına gittim. Tahmin edersiniz adamın gözlerindeki minnet ifadesini. Kafeteryanın olduğumuz bölümüne konulmuş lavaboyu da gösterince artık sözlerine döktü adam minnetini…
Sonradan düşününce pembeli kızın babasına çok kızdım.
Öyle anne babalar var ki bir tarafta çocuklarını hiç şekerle, sağlıksız gıda ile tanıştımadan ilk okula gönderiyorlar.” Nasıl olsa tanışacaklar ama kaçınılmazı geciktirelim, olabildiğince sağlıklı besleyelim” düşüncesindeler.
Bir tarafta da, en kolayı tercih eden, bu çocuk bu beslenmeden karaciğer yağlanması mı yaşar, hileraktivite tanısı mı konur, hormonları bozulup on yaşında buluğ çağına mı girer diye düşünmeyen anne babalar var.
Benim pembeli babasının yanlış tercihinden o hale düştü. Sabah sabah çocuğa sosis mi yedirilir?..
Yanlış tercihlerden bunca bahsedince bir tespitte bulunuyorum…
Yaşam kalitesi bile isteye düşürülmüş, bedenine ve sağlığına ihanet eden insanlarda asıl sıkıntı…
Allah ölümün bile hayırlısını versin. Simit gibi şişmiş bel çevreleriyle kimbilir hangi organ yetmezliklerini yaşayacak vücutlar ve büyük acılarla son bulacak yaşam…
Normal döngüsü içinde ölümü hiç yadırgamıyorum artık…
