” En sürekli sevgi, karşılık beklemeden duyulandır.”
Somerset Maugbam
“Şairin hayatı şiire dâhildir.”
Cemal Süreya
Adı unutulmayan Milli Eğitim Bakanımız Hasan Ali Yücel’in oğlu Şair Can Yücel: “Hayatta ben en çok babamı sevdim.” 
Derken; bir başka Şair Abdülkadir Budak, nazire olarak: “Hayatta ben en çok annemi sevdim.” Demektedir. Yüreğimin derinliklerinden gelen içsel duygularımla ben de diyorum ki: “Hayatta ben en çok ninemi sevdim!”
Ninem (Babaannem) benim! Hiç bir karşılık beklemeden beni yürekten sevdi. Üzerime titredi! Bende çok çok emeği olan insan! Her köye dönüş: “Kurban olurum Muhsin’im!” sözcükleriyle sarılışı, şimdilerde de kulaklarımda çın çın…
Anılarıyla taptaze duruyor ve acısı bir türlü belleğimden silinmiyor. O’nun için ağıt değil, destan yazsam az gelir, yine hakkını ödeyemem ve rahatlayamam!
17 Ekim 1991’de yitirdim! Olanaklarım elvermediğinden cenazesine de katılamadım. İçimde acı olarak kaldı! Gerisinde kimi güzellikler de kaldı. Hangisine anlatsam uzun ve anlamlı… Onun için yazdığım şiiri kimi zaman okuduğumda ağlarım! Bir bakıma rahatlarım! Yeri aydınlık olsun! Ninem. İşte o şiir:
Hayatta ben en çok ninemi sevdim
— Ağıtsı şiir —
Tam on bir yaşımda öksüz kalınca
Anam oldu, canım oldu Gülizar,
Güneş solup karabulut sarınca
Babaannem, kucak açtı Gülizar.
Yaşam şerit şerit gözümde söndü
Anamdı, ninemdi direğim çöktü.
Garip köy çocuğu kente gelince
Yorgan kaydı, gönül çöktü, can nice
Anam! Anam! Sesim gidip gelince
Duyup geldi, sevip öptü Gülizar.
Gönül gücüm, ışığımdı o söndü
Anamdı, ninemdi direğim çöktü.
Üç güldük, koklayıp okşayan odur
Elimizden tutup dayanak olur
Yürek sevgisi sapasağlam durur
Gözü idim, sakınırdı Gülizar.
Ağrı’daydım, üşüyordum, dünümdü
Anamdı, ninemdi direğim çöktü.
Anısı yürekte çörekli kor kor
Dayanmak kolay mı, gerçekten çok zor
Gözlerim sel oldu, ellerim mosmor
Geride yılların dimdik Gülizar.
Düşündükçe usum duruyor şimdi
Hem anamdı, hem canımdı, ninemdi.
Gülüm oldu, Gülizar’dan ad aldım
Işığımdı kaydı, yıldızsız kaldım
Sarsıldı evrenim, bozuldu bağım
Son solukta beni korur Gülizar.
Üç idik, çok olduk hep paralandı
Bizimle yâd elde hep yaralandı.
Ölümünü duydum on yedi ekim
Sarsıldı benliğim, titredi beynim
Geçmiş, şerit şerit gözümde benim
Acın ile perişanım Gülizar.
Toprağın bol, yerin cennet dileğim
Evrenimden çekip gittin direğim.
Yaşın doksan dörttü, yüreğin kırk dört
Yine üşüyorum, gel üstümü ört
Eridi, yok oldu gönlümdeki yurt
Boğazımda düğüm oldun Gülizar.
Beni mutlu görmek isterdi gönlün
‘Muhsin’im!’mi oldu, yine son sözün?
*
