AKP’nin “Başkanlık sistemine kavuşabilmek” adına verdiği tavizler yüzünden terör iyice azdı. Ülkemizin büyük bölümünde tam anlamı ile bir iç savaş yaşanmaktadır. İller-ilçeler harap olmakta; on binlerce kişi evini barkını terk
etmekte: esnaflar iflas etmekte ve en önemlisi de verdiğimiz şehitlerin kayıpların sayısı ‘asker, polis, sivil) her gün artmaktadır.
İktidar, terörle mücadelede başarısızlık içindedir. Sadece laf üretmekte. Terörün kökünü kazıyacak bir varlık gösterememektedir.
Her haber saatinde televizyonları içimiz titreyerek ve “inşallah yine evlatlarımızı kaybetmiş olmayalım” diye dua ederek açmaktayız. Ama ne yazık ki her gün yeni acılar yaşamaktayız. Şehit yakınlarının ana babaların, eşlerin ve özellikle de o masum yavruların gözyaşlarını izleyerek kahrolmaktayız. Yüreklerimiz parçalanmakta, hayatımız zehir olmaktadır.
Rabbim (CC) kimseye evlat/eş/ana-baba acısı göstermesin. Özellikle de öksüz bırakmasın.
Baba evin direği gitmiştir. Karındaki, kundaktaki veya en fazla sevgiye, himayeye muhtaç yaştaki evladımızın en büyük sığınağı kaybedilmiştir.
Herkes bir süre sonra gider. Kaderlerinizle, sıkıntılarınızla, acılarınızla ve yalnızlığınızla baş başa kalırsınız. Geceler bir asır kadar uzar ve gecenin karanlığı gözyaşları ile yıkanır. Eş, baba, evlat acısı ve hasreti ömür boyu artan tempoda sürer gider. Bayramlar, matem günü haline döner. O evin güçlü direğinin; sevgi ve himayeye muhtaç olunca, sizi muhteşem bir kalenin yıkılmaz surları gibi saran sevgi, mutluluk, güven, huzur veren kolların; yokluğunun telafisi mümkün olamaz.
İktidarlar sizi unutmuştur. Üç-beş kuruş mali yardım yapınca (hazineler verilse kapanmaz bir) acıyı telafi ettiklerini zannederler. Sadece; hamasi nutuklar atarken ve yılda bir defa iftar yemeği verirken hatırlarlar. Zira; bu kesimin (iktidar koltuklarında oturanların, milletvekillerinin, üst bürokratların, zenginlerin ve yakınlarının) böyle bir acı yaşaması söz konusu değildir. Onların kıymetli yavrucukları cepheye gitmez. Hatta askere bile gitmezler. Parayı öder, rahat hayatlarını sürdürürler.
Şehit yakınlarına; vatan için bizim için hayatlarını feda etmiş bu kahramanlarımızın ailelerine; herkesin sahip çıkması şarttır. Acıları paylaşmamız gerekmektedir.
1-Şehit ve gazi aileleri; kesinlikle maddi sıkıntı çekmemelidirler. Her türlü israfa kaynak bulabilen iktidar, bu konuda hassas davranmalıdır. Hiçbir desteği esirgememelidir. Şehit ve gazinin eşine, öksüzlerine, ana ve babasına tam anlamı ile sahip çıkmalıdır. (Mesela; bizim dönemimizde “Zübeyde Hanım Vakfını” Sayın Tansu Çiller ile birlikte kurmuştuk. Bu ailelere her türlü destek verilmekte, problemleri ile ilgilenilmekte idi. Şimdi durum nedir?)
2-Belediye başkanları; beldesindeki aileler ile yakından ilgilenmelidir. Devamlı irtibat kurmalıdır. Her türlü desteği vermelidir. Sık sık toplantılar yapmalıdır. Her an yanlarında olmalıdır. En geniş biçimde başkana ulaşma düzeninin gerçekleştirmelidir. Belediye bünyesinde sadece bu aileler ile ilgilenmek üzere tam yetkili birimler kurulmalıdır.
3-TBMM’nin en önemli görevlerinden ve öncelikli icraatlarından biri, bu ailelere sahip çıkmak olmalıdır. Elbette en öncelikli hedef terörün kökünü kazımaktır. Olayları sağlıklı olarak analiz etmek ve tedbirler getirmektir. (AKP, bunu engellemek istese de pes edilmemelidir)
Paylaşmak; acıları azaltır, mutlulukları artırır. Egoist, vurdumduymaz, çıkarcı, pısırık, korkak, kişilerden oluşan toplumlar, yıkılmaya mahkûmdur.
