Yalnızlık kimsesiz, başı boş ve özgür olmaktır. Sorumsuzca rahat yaşayıp, rahat olmaktır.
Ama dünyadan yaşamdan kopmak olmaz. Ruh her yerde ruhtur. Hep bizimledir. Ondan kurtulup yaşayamayacağımıza göre tam anlamıyla da yalnız kalıp özgür olarak kendimizden kurtulamayız.
Biz nerdeysek o (ruhumuz), bizimledir. O nerdeyse bizde onunla oradayızdır.
Bizi oyalayıp avutan aklımızdır. Akla balı oluşan marifetimizdir, hikmetimizdir. Nereye gidersek gidelim, huy ve alışkanlıklarımız bizimledir. Kıskançlık, korku, karanlık, tutku vs. gibi her şey bizimledir. Her şey bizi ruh bünyesinde gölge gibi takip eder.
Can çıkmadan hiç bir zaman huy çıkmaz. O nedenle de huyumuz her yerde bizimledir. O nedenle de tam anlamıyla kendimizden uzakta yalnız kalamayız. Biz varız ya her şeye yeteriz. Hem kendimize hem de başkalarına.
Huy insanın boynuna takılı yular gibidir. Örse bağlı eşeğin zorlayıp özgürlüğe kavuşmak için kazıktan kurtulmak istediğinde kazığın sökülüp yuların boynunda kalmasında olduğu gibi, huyda her gittiğimiz yerde bizimledir.
İnsan her hangi bir yere gitmekle dertlerinden kurtulmaz. Karımız, çocuklarımız, tüm sevdiklerimiz her gittiğimiz yerde bizimledirler. Hepsi de bizimle gelir. Bizimle giderler. Yani hep bizimledirler.
O nedenle tam özgürlük bir tek Allah’a mahsustur. O da sürekli yaratıp var edip yok etmeyle meşgul olduğundan hiç yalnızlık çekmez. Üzüntü, korku, telaş nedir bilmez. Onun için O, hiç bir zaman can sıkıntısı yaşamaz.
Yalnızlık ve suskunluk insan iradesini güçlendirir. Onun için ruhumuza kendi, kendiyle yalnız kalmasını, yalnız kalıp kendi, kendine oyun oynayıp vakit geçirmesini öğretmeliyiz. Ki, o da yalnız kaldığında korkmasın. Oyun oynayacak bir şeyler bulsun. Kendi, kendini avutacak eşi dostu arkadaşı çok olsun.
Yalnızlıktan korkmamak için her şeyden önce kendimizi, daha sonra yakınlık sırasına göre tüm çevremizdekileri ve bizleri yaratıp var eden yüce Allah’ı çok sevmeliyiz. Ki, daima bize manevi güç kuvvet versin. Hayat enerjimizi pozitif yönde artırsın.
Hayatın ne zaman ne getireceğini hiç kimse önceden bilemez. Onun için kendimizi zamanında çok iyi yetiştirmeliyiz ki; yalnız kaldığımızda başkalarına ihtiyaç duymadan kendi kendimize yetmesini ve doğru bir hayat yaşamasını bilelim.
Şayet böyle bir hayatı yaşamayı öğrenip becerebilirsek, işte o zaman yalnız kaldığımızda kendimizi, kendimize arkadaş, dost edinerek daha iyi bir hayat yaşamayı da öğrenip yalnız kalmaktan kurtuluruz.
Unutmayınız ki, sağlık, huzur ve mutluluğun yolu çoğu zaman yalnızlıktan geçer.
Tıpkı ana rahminde sağlık, huzur ve mutluluk içinde yaşadığımız gibi.
Cahit Karaç
