Kalabalıklar arasında yalnızdım. Üşüyordu ruhum bunca insanın sessizliği arasında. Korkuyordum bazen insanların bu ürküten sessizliği karşısında.Düşündükçe kemiklerime kadar işliyordu bu sessizlik, çaresiz hapsetmişti sanki beni. Haykırmak istiyordum bardaktan boşanırcasına, ancak korkuyordum çığlıklarımı da duymamalarından…
Çığlıklar diyorum çünkü insanlar duymuyordu ve acımayla dolu bakışları altında bir kez daha eziyorlardı farkında olmadan. Bağırarak duyurmak istiyordum bu gölge’deki sessizliğin içinde acınacak bir şeyin olmadığını…
Bir kenarda durup insanlar tarafından acınmayı değil, başarmak için gerekli desteği istiyordum sadece onlardan…
Kalabalıklar arasında yalnız bırakılmayı ya da engelimden dolayı ikinci plana atılıp, işe yaramayan insan olarak görülmeyi değil bana neler yapabileceğimi gösterebilmem için şans vermelerini istiyordum sadece…
Herkes gibi bizim de duygularımız vardı, sevebilirdik, beğenebilirdik ve hatta aşık olabilirdik. Çoğu defa sevdiklerimiz, aşık olduklarımız bizi yaralardı engelimizle. Bilmezlerdi ki yüreğimizde engellere yer yoktu…
Bilmelerini istiyordum insanların, acıyarak seyretmek yerine bizleri tanımaları gerektiğini bilmelerini istiyordum. Bizi gölgeye hapseden önyargılarından arınıp, engellerimizi görmeden bizimle konuşmalarını istiyordum.
Düştüğümüzde kaldırmalarını ve bu hayatta düşecek olanın yalnızca biz olmadığını bilmelerini istiyorum.
İşe yaramayacağım, başarısız olabileceğim yargısından kurtulmalarını istiyordum en çok da, çünkü engelli olmak üretmeye engel değildir.
Belki engellerimiz olabilir, hatta bazen insanlar çığlıklarımıza karşı korkunç bir sessizliğe hapsedilmiş biçimde sağır da olabilirler… Ama asla bizi duymayanlar kadar sağır değiliz!
Sevgili dostlar, yukarıdaki satırlarda toplum tarafından dışlanan engellilerin neler hissettiklerini ve toplumdan neler istediklerini anlatmaya çalıştım. Belki oradan bir engelinizin olmadığını düşünerek, benim bir engelimin olup, olmadığını sorabilirsiniz. Fakat yanılıyorsunuz derim. Bu hayatta hepimizin mutlaka bir engeli bulunmaktadır. Kimimizin az, kimimizin çok ama herkeste bir parça engel vardır. Bazen yeteneklerimizde, bazen düşüncelerimizde ve bazen de fiziksel özelliklerimizde bu engellere sahibiz. O yüzden insanları hiçbir zaman engelliler ve engelsizler şeklinde ayırmayı uygun bulmuyorum. Toplumuzdaki çoğunluğun henüz bunu kabullenmediği gerçeğini de farkında olmama karşın kimseyi düşünce engelinden dolayı da suçlamıyorum. Sadece gölgede bırakılanların farkına varmalarını ve gölgedekilerin herkes olabileceğini bilmelerini istiyorum.
Kimseyi gölge’de bırakmayalım!
