Gökdelenler, apartmanlar yapıldı yapılalı herkes kabuğuna çekildi. Bir de bunlara televizyon ve internet eklenince, insanlar konuşmayı bırakın, birbirlerine selam vermeyi hatta gülümsemeyi bile unuttular.
Yeni bir yere taşınmak korkutur beni. Yeni insanlarla tanışmak hem çok hoşuma gider hem de endişe verir. Eminim ki birçok insan da benim gibi düşünüyor. Yeni taşındığınız mahalle yabancı, insanlar soğuk gelir. Bu mahallede kimler yaşıyor? Hangi düşünceye sahipler? Gidip kapılarını çalsam, “buraya ben taşındım” desem tepkileri ne olur?
Bana deli mi derler? Hoş mu görürler? Ve bir türlü cesaret edemezsiniz. Her cesaretinizi bir düşünce kırar. Tam gidecekken vazgeçersiniz…
Elimde tabakla komşumun kapısını çalamadan geriye dönüp vazgeçtiğim çok olmuştur. Konuşmak isteyip de bir türlü cesaret edemediğim ve geriye çekildiğim, boş ver! Deyişlerimin sayısı hiç de az değildir.
Binaların çoğalmasıyla, her şeyin taş yığını haline dönüşmesi komşulukları da betonlaştırdı.
***
Nerde benim Emine Teyzem, nerde benim mahallemin güzel insanları?
Çocukluğumun geçtiği, önünde avlusu olan, komşuların öğleden sonra serinlemek için erik ağacımızın gölgesinde oturduğu şık şık sokağım.
Yavaş yavaş yürüdüğüm kaldırımlardan eser yok. Sağa sola bakınıyorum. Kitapçımız sağ hizadaydı… Ha işte burasıydı! Ama ama… Kitapçımız kapanmış… Yerine lüks bir mağaza açılmış. Buz gibi olmuş Dört yolum… Her taraf rengârenk… Ama bütün her yer soğuk. Buz gibi… Üşüyorum… Emine Teyzemi arıyorum…
Emine Teyzem mahallemin kanaatkâr kadını, bütün hayatı sabır dolu…
***
Mahalleme doğru iniyorum… Emine teyzemin evi yıkılmış. Telaşlanıyorum. Hemen ilk gördüğüm tokmaklı kapıyı çalıyorum. Sesinden yaşlı biri olduğu anlaşılan bir kadın,
– Kim o, diyor.
Heyecanlanıyorum ve cümleler birden dökülüveriyor…
– Emine Teyzeyi ziyarete geldim, diyorum. Kapı açılıyor ve tanımadığım bir simayla karşılaşıyorum.
Yaşlı kadın gözlerini küçülterek bakıyor yüzüme
– Emine mi? O burada değil. Evi yıkılınca taşındılar. Şaşkınlıkla yaşlı kadının yüzüne bakıyorum.
Nereye taşındılar diyorum. Kafasını sallıyor
– Bilmiyorum, diyor.
Gözlerim yere mıhlanıyor, ayaklarım isteksizce yürüyor…
Şimdi başka bir Emine Teyzem yok. Kime gidip nasihat alacağım…
***
Buralar metropol şehir, komşuluk yok Emine Teyze! Komşuluk hakları unutulmuş.
Hani bana derdin ya, “Kızım, sıkıntı anlarında anan baban yanında değilken, sana yetişemezken yanında olanlar sadece komşularındır.” Ben bu söze artık inanmıyorum Emine Teyze. Herkes komşuluk hakkını unutmuş. Herkes birbirinden kaçıyor. Hadis-i şerifte de buyuruyor ya: “Cebrail bana komşu haklarından o kadar çok bahsetti ki, komşunun komşuya varis yapılacağını zannettim.” Bunu kimse bilmiyor mu ya da bu hadis unutuldu mu?
Dün rüyamda sadece balkondan gördüğüm komşumu gördüm. Adını bile bilmiyorum komşumun. Uyanınca bir sıkıntısı olduğunu düşündüm. Aynı rüyayı bir defa daha görünce, “kesinlikle bir sıkıntısı var” dedim. Ertesi gün aşağıya inmiştim. Nasıl olduysa tevafuken karşılaştım.
Biz isteyince Allah da yardım ediyormuş. Hiç olamadığım kadar cesaretli bir şekilde hemen onu rüyamda gördüğümü söyledim. Tabi komşum da anlatmaya başladı. Birçok sağlık problemi, maddi problem ve çocukları ile ilgili sıkıntıları varmış. Komşum anlatırken sorunlarını içimden “iyi ki konuşmuşum” dedim…
İşte o gün cesaretli olacağıma kendi adıma söz verdim.
Herkesin konuşmaya ihtiyacı var. Hiç tanışmamıştık ve konuşmaya başlayınca belki apartman kapısında iki saate yakın konuştuk. O anlattı ben dinledim. Ne kadar da çok sıkıntısı varmış komşumun. Kendimi affedemiyorum bu noktada…
Gökdelenler, apartmanlar yapıldı yapılalı herkes kabuğuna çekildi. Bir de bunlara televizyon ve internet de eklenince, insanlar konuşmayı bırakın, birbirlerine selam vermeyi hatta gülümsemeyi bile unuttular. İnsanlar, evden dışarı çıkarken televizyonda yarım bıraktığı diziyi düşünüyor.
Dizilerle, filmlerle kafalar meşgul! Çok üzülüyorum… Aynı apartmanda oturan birçok kişi birbirini tanımıyor… Ve komşuluk hakları gözetlenmiyor.
