Kuzey Afrika ve Ortadoğu’da süregelmekte olan kakışmalar, hangi sonuçlara gebedir? Şu sıralar, dünya kamuoyunun aradığı cevap budur. Bunu bilmek, geleceği bilmek demektir.
Bildiğiniz gibi, insan insandır daima geleceği tahmin etmeye çalışır. Bu tahmini yaparken de, tarihten (geçmişten) ve mevcut verilerden yararlanır. Ortadoğu ve Kuzey Afrika için yakın tarih, kâbusların tarihidir. Sınırları İngiltere ve emperyal güçlerin cetveli ile çizilmiştir. Rejimleri de bu devletler tarafından belirlenmiştir. Mesele sadece bu ülkelerdeki diktatörler değildir. Emperyalizmin bu ülkelerde 40-80 yıldır sürdürdüğü sömürü ortamıdır. Bu kalkışmalarda, doğrudan emperyalizm karşıtlığı yokmuş gibi gözükse de, asıl arkadaki neden emperyalizmdir. Bu kalkışmalardan sonra, tüm dünya, hiçbir şekilde kalkışmalardan önceki dünya olmayacaktır. Kimler nasıl etkilenecek diye kaba bir soru sorsak, en olumsuz etkilenen İsrail olacaktır. Amerika hariç, tüm ülkeler orta doğudaki çıkarlarının önünde İsrail’i bir sorun olarak göreceklerdir. Filistin’in devlet olarak kabul görmesi, kalkışmalardan önceki duruma göre, daha olasılıklıdır. Olumsuz etkilenenlerin ikinci sırasında, Avrupa olacaktır. Ancak Avrupa’da da derece, derece etkilenmeler olacaktır. En çok sömürenler en çok etkilenecektir. Sırasıyla İtalya, Fransa ve İspanya. Daha dün, Alman Başbakanı Merkel, Natanyahu’yu azarladı. “Orta doğuda barış için bir tek olumlu adım atmadın” diye. Bazılarının düşündüğü gibi, olayları Amerika organize etmiş bile olsa, kalkışmalardan sonra, Amerika’nın istediği gibi yönetimler bile gelse, hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır. Eskisi gibi olmayacak demek, emperyal ülkelerin, bu kalkışan ülkelerden aldıkları, hiçbir zaman eskisi kadar olmayacaktır. Çünkü ora halkları da, iş, aş ve vatan istiyorlar. Vatansız ekmek olmayacağına göre…
Fısıltı gazetesi ve bir tevatüre göre; kalkışmanın sebebi şöyle izah ediliyor. Dünya tekelci sermayesi ikiye bölünmüş. İngiltere menşeli büyük bir Amerikan sermayesi, şöyle demekteymiş. Çin ekonomik ve diğer etkinlikler açısından çok büyüdü, onu durdurmalıyız. Kalkışmanın olduğu ülkelere üretimimizi kaydıralım. Ucuz emekten yaralanalım. Üretilenleri yakın ve doğu Asya’ya satalım. Bunu yapmak için de mevcut yönetimleri yenileyelim. Çin ile ancak böyle rekabet edebiliriz. Şimdilerde insani müdahale diye adlandırılan proje, bu projedir. Bu yeni proje Büyük Ortadoğu Projesinden ayrı olduğu için ve bu yeni projenin sahibinin de daha çok İngiltere olması hasebiyle, Gül bu projenin içinde düşünülürmüş. RTE ise, Amerika’daki diğer büyük sermaye gurubunun BOP projesi içinde düşünülmüş. Evet, Amerika’nın, İngiltere’nin böyle projeleri olabilir. Kısmen bu projelerde başarılı da olabilirler. Ama bu kalkışma olan ülkelerde, son sözü bu kez, ora halklarının söyleyeceği kesindir. Emperyalist ülkeler ancak askeri müdahale yaparlarsa, kendi lehlerine bir yönlendirme yapabilirler. Bu da, uzun ömürlü olmaz. Tıpkı, Irak’ta olduğu gibi. Müdahale daha on yılını doldurmadan “büyük öfke” yola çıktı bile…
Emperyalizmin işleri artık daha zor.
