Aynanın karşısında donakalmıştı. Bir taraftan gözyaşlarını akıtıyor. Bir taraftan da hayatını sorguluyordu. Artık kendini bile tanıyamaz duruma gelmişti. Aynalar mı yalancı yoksa ben mi yalancıyım diye geçirdi içinden.
Bir bardak su, elinde bir avuç ilaçla duruyordu öylece. Hayata son bakışım dedi.
Gözüne sürdüğü rimel akmış, yüzündeki çizgilerin arasına girmişti.
Zaman bu kadar çabuk geçmiş olamazdı. Daha dün çocuktum. Annemin babamın kollarındaydım. Bugün nasıl oluyor da yüzüm çizgi, çizgi olmuştu.
Hiç bir şeyim kalmadı ki yaşama tutunmak için. Yapayalnızım hem de çok yalnız derken hıçkırıklara boğulmuştu.
Eşini kaybedeli uzun yıllar olmuştu. Çocuk mu? Çocuk vardı ama artık çocuğunun da kendisine bir ihtiyacı kalmadığını düşünüyordu. Artık onunda bir yuvası olmuştu.
Perdeleri iyice kapatmıştı.Yaşama dair ne bir şey ne görmek, ne de duymak istiyordu. Pencere önüne konan kuş cıvıltılarını bile duymak istemiyordu. Sanki kuşlar inadı inadına yükseltiyorlardı cıvıltılarını.
O ise hala sadece ölümü düşünüyordu. Gözlerini kapatıp, kulaklarını tıkayıp sadece işe yaramadığı yapayalnız olduğu şu dünyadan çekip gitmek istiyordu.
El bebek gül bebek büyütülmüştü. Evin tek kızıydı Sacide Hanım. Acıların arasında birden ilk aşkını hatırladı. Ne mutluydu o zamanlar.
Aynaya dönüp tekrar baktı eski Sacide’ den eser kalmamıştı.Tam ilacı içeceği sırada;
Radyoyu kapatmayı unutmuştu duyduğu sesle irkildi. Çok sevdiği bir program yayındaydı.
‘’Yaşama Dair’’ adlı bir şiir programı. Kadife gibi bir ses,
—Yaşama Dair Programına hoş geldiniz bugün sizlerle çok güzel şeyler paylaşacağız. Şarkılarınızı çalacağım, size şiirler okuyacağım, dertleşeceğiz diyordu radyodaki ses.
Ölümün pençesinden birden kendini yaşamın ortasında bulmuştu.
Radyonun telini aklından tutmaya çalıştı.553 34 56 unutmamalıyım dedi. İlacı olduğu yere bırakıp telefona sarıldı hemen. Herkes gibi oda açıp paylaşacaktı. DJ’nin o kadar etkileyici bir sesi vardı ki. İlk aramayla hat hemen düştü. Binlerce kişi onu dinliyordu. O ise yalnız değildi. Sacide Hanım ilk günden aşık olmuştu bu sese. Hayata döndü birden ufacık bir umutla.
Bir gün bu sesin sahibiyle tanışacaktı. Kim bilir oda ona âşık olup sevecekti. Ve hep bu umutla yaşadı, yaşama bağlandı ona şiirler yazdı.
Onun kendisini sevebilme ihtimalleriyle tutundu hayata.
Ufacık bir umut peşinde koşar dururuz yaşama tutunmak için.Hayatımızda kıyıda köşede de olsa bir umudumuz olsun. Körde olsa bir umut,yeter ki bir umut olsun.
21.09.2010/Mersin/Ayşe Akdoğan
