Keşke her hafta bir milli maç oynasak…
Ne iyi olurdu…
Bütün dertlerimizden, üzüntülerimizden, sıkıntılarımızdan sıyrılıp, milletçe sevinmenin, mutluluğun ve gururun coşkusunu yaşardık sürekli…
Tabii böyle bir duruma imkan yok.
Ama yine de, Milli Takım’ın aldığı peşpeşe sonuçlarla bir kez daha yüreğimiz kabardı, göğsümüz coşkuyla doldu.
Milletçe ne kadar çok ihtiyacımız varmış böyle sevinçlere demek ki…
Bize böylesine büyük bir gurur ve sevinci bir arada yaşattıkları için de, hepsi ile ne kadar övünsek azdır.
Bir anda ülkede yaşanan ne kadar kaos varsa, hepsini bizlere unutturdular.
Yıllardır siyasilerin bu ülkeyi sürükledikleri türbanından anayasa değişikliğine kadar ne kadar olumsuzluk varsa, hepsini üç beş günlüğüne de olsa geri plana attık.
Belki de son yıllarda yaşadığımız yegane birlik ve beraberlik duygularımızı pekiştirdik, Milli Takım sayesinde.
Bizleri fikir birliğinden daha çok duygusal birliğe ulaştırdıkları için de, yaptıkları hizmet, hiç de yabana atılacak cinsten değildi.
Yurdun dört bir yanında… Sadece yurdun mu, dünyanın dört bir yanında, birbirleri ile kavgalı bizleri Ay-yıldızlı bayrak altında buluşturdular.
Koskoca meydanlarda, gelen gollerin sevinci ile insanlarımız birbirleriyle canı gönülden kucaklaştı, bu mutluluğu ve sevinci birbirlerine sarılarak, doya doya yaşamanın keyfini çıkardı.
Hiçbiri, yanındaki kişinin sağcı mı solcu mu, alevi mi sünni mi, Türk mü Kürt mü olduğuna bakmadan, etnik köken, dini köken, siyasi köken aramadan sarmaş dolaş olmanın coşkusuyla bütünleşti.
Galibiyetten daha çok böylesine bir birlik ve beraberlik, bence çok daha önemliydi. Tabii ki, bu beraberliği sağlayan da Milli Takımımızın aldığı galibiyetlerdi, kuşkusuz.
Ne güzel tablolar oluştu. Ne duygusallıklar yaşandı. Bir anda milletçe üzüntüden gözyaşlarına boğulurken, iki dakika sonra bu gözyaşları sevincin ve mutluluğun işaretleri oldu.
Hem de yine hiçbir farklı düşünceler aranmaksızın. Tam bir duygusal bütünlük yaşadık.
İnşallah bu maçlar, bizim uzun zamandır hasret kaldığımız, belki de unutmaya başladığımız bu birlik ve beraberlik duygumuzu daha bir ön plana çıkartır da, özümüze döneriz.
Belli mi olur, bakarsınız tekrar bir Çanakkale ruhumuz alevlenir.
Son Hırvatistan maçına, Başbakan Recep Tayyip Erdoğan ve bazı bakanlar da katıldı, biliyorsunuz.
Aslında ne isterdim biliyor musunuz? Başbakan bu karşılaşmaya giderken, yanında CHP Lideri Deniz Baykal, MHP Lideri Devlet Bahçeli, DSP Lideri Zeki Sezer gibi muhalefet partileri başkanlarını da yanında götürseydi… Ne kadar güzel olurdu.
Düşünebiliyor musunuz, Semih 120+2’deki o muhteşem golünü attığında, hepsi bir anda sevinç çığlıkları ile ayağa fırlayacak ve o coşkunun verdiğini mutlulukla, aralarındaki tartışmaları, kavgaları unutup, birbirleriyle kucaklaşacaklardı. Ne müthiş, ne muhteşem bir tablo olurdu.
Yıllardır özlediğimiz, beklediğimiz böylesine bir tabloyu da mutlaka televizyon ekranlarında, gazete sayfalarında milletçe görüp, çok daha sağlam bir birlik ve beraberliğin oluşumu sağlanırdı.
Aslında, herşey bitmiş de sayılmaz.
Başbakan, gazetecilere Almanya maçını da seyretmeye gideceğini söyledi.
Önünde böylesine bir tabloyu yaratacak bir fırsat daha duruyor.
Hep birlikte bu karşılaşmayı izlemeye gidebilirler. Yeter ki, bir davette bulunsun, başbakan. Diğerlerinin de hayır diyeceğini hiç sanmıyorum. Böylesine bir milli maçın davetine katılmayan da, zaten sonuna da katlanmak zorunda kalır.
Fakat, herşey yine de Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’a bağlı. Bu konuda da, gerek çevresinin, gerekse medyanın böylesine bir baskı oluşturmasında da yarar var.
Benzer bir galibiyette, benzer sahneleri tekrar yaşayacağımız da kuşkusuz. 90 dakika sonunda, parti bayrakları, siyasi görüşler, etnik ve dini kökenler bir kenara bırakılıp, hepimiz tek bir yürek, tek bir vücut olarak Ay-yıldızlı bayrağın altında, sarmaş dolaş olarak, bu galibiyeti de kutlarız.
Haydi Sayın Erdoğan, böyle bir güzelliği, bu milletten esirgemeyin…
Aksi takdirde, yine bu millet sizi birlik ve beraberliği istemeyen bir başbakan olarak hatırlayacaktır.
Sanırım böyle bir sıfatla da anılmak istemezsiniz!.
