Gece Yarısı “Yansımaları” Zamanımı Çaldı

“Ayrılıklar peyderpey son durakta. Acımasız bekleyişleri beklemeden sabırsızca dile getirdi. Figanı buhranlarda sitem yollarla sarmaş dolaş.

Yolculuklar meçhul, yürüyüşler koşar-adım heyecanlar içinde…

Hangi şarkı inletebilir içimdeki vurgunları, kim sarabilir içimdeki sızlayan tarafları. Sokaklar da bıraktığım yaralarım, gerisin geri gidiyor, gelmemek üzere tüketiyor kendi kendini. Kırık bir kapının ardında bir avuç kırgın sevgi dağarcığı kaldı, ne gören var ne de bilen. Ömür denen koca adamın kollarında yıpranan zavallı bir bedenin, çaresizliğine bağlanan el-ayak ikilemleri her dakikasında:

“Geçiyor da…

Bitiyor da…

Gidiyor da… Gözlerin görmediği dağları bile duman sardı, gönül dağ dağ dağlandı bir kez daha. Gözyaşlarımızın yığıldı, her yere bir resim çiziyorum el el olmuş, yâd’a yar olmuş-casına. Hüzünlü bir palyaço gördünüz mü bilmiyorum! Ama ben şimdi, ağlayan bir palyaço çiziyorum sizlere.

Anne kalbi kadar temiz bir resim, bu içinde çocuksu hislerin gezindiği, çocuğun nemlenen sayfa aralarında anlayamadığı düşleri çizilen bir tablodur, kalp müzesinde saklanan ve sergilenmeye kıyılamayan. Yolun başındaki anlamsızca yıkılış, sarhoş bir beden ayakta duramayan. Kızgınlıkla söylenen bir ezgiyi kendine mesken edinen sonbahar türküsü,

“İçli içli söylenen umut vari şarkılar

İçinde içtenleşen iç iç olan nağmeler

İçim içim dinlenen toz bulutu yareler

Kalplere asır olur hüzün olur yar-eyler… Hangi ağlayışlar yalan olur, yalandan yere, yalana yalan olan dillere. Kelepçe takmalı ve vurmalı ayaklarından sürgüne göndermeli.

“Yalnızlığı mesken ettiklerimiz

Arkasında baka-kaldıklarımız

Arayıpta bir kez bile bulamadıklarımız

İsteyipte bir türlü göremediklerimiz… Yağmur yalan söylemez bulutlar susuz, toprak öksüz ve insani cihet viranedir caddelerde, yürekler el açmış dualara ve dualar kayıp gölgelerin arkasında. Efsunlu bakışların durgun ve anlamsız el açışlarına kapanmış gün gibi parlak bir alın. Ağlamaktan biçare düşmüş zulmün güç bela sitemlerinde. Dumanlanan, yar damlayan yağmurlar sonrasındaki kuraklığının ekim’e karşı yüzsüzlüğü ziyanlar içinde. Zincir takıldı hüzün mevsiminin kızaran yüreğine, bir seferde yok edilen.

Yar damlıyor yağmurlardan, isyanların zamanı yok, sevdaların aklı yitik. Zamanın kollarına kendini bırakan karalı sevdalar bayraklaştı. Ekmek tadında buram buram toprak kokan aşklardan kaldırımlara iz düştü. Her bir notaya söz getirdi, barışın elleri soğudu düşe kalka düşlendi düşünceleri.

“Hani Mevlana cana pervane

Hani Dervişçe aşktan içtikçe

Hani Fatihçe gönül ektikçe

Hani Hayyam’ın aklı estikçe

Hani Yunus’ca bu âlemden geçtikçe… Su kadar yudumlanan mesnevi hasletlerle, kirlenen hayallerin ardında ziyalaşan özler, tevafûk edip kavuştukça yazılara, renk getiren gönüllerdeki sevda yükü ağırlaşınca, varlığımı buluyorum bıraktığım izlerin eş düşümlerinde…