Günümüz şartlarında baba olmak zor. Metropol şehirlerde trafik yoğunluğu, çalışma saatleri, çalışma hayatındaki sıkıntılar, iş sorumluluklarının ağır olması, baba ile çocuk arasındaki ipleri geriyor.
Baba yoğun tempoda çalışırken eve geldiğinde uyurgezer bir şeklide giriyor içeriye. Dolayısıyla ne çocuğuna ne de eşine güler bir yüz gösterecek takati kalmıyor. Babalar genellikle annelerinin çocuklara yettiğini düşünüp çocuk ağlarken dahi kucağa almaya üşenirler.
Gözlemlerim neticesinde babalık sonradan öğreniliyor. Kadın dokuz ay geçen hamilelik sürecinde anneliğe hazırlanırken bu durum babalar için bebeğin doğmasıyla başlıyor.Babalar şunları bilmelilerdir; eğer erkek çocuğu sahibiyseniz çocuğunuz model olarak sizi seçiyor.
Eğer çocukla ilgilenemiyorsanız erkek çocuğunuz sizden çok annesiyle duygusal iletişime geçecek ve bir süre sonra cinsiyet rolü değişime uğrayacaktır. Bunun anlamı çocuğunuz annesinin rolünü benimseyecektir. Bundan dolayı, babalar buna dikkat etmelidirler. Nasıl olsa annesi ilgileniyor denmemelidir.
Çocuk babasıyla kuramadığı duygusal bağın faturalarını biraz büyüyünce size ödetir. Çocuğun hayatında duygusal boşluğun olması sosyal ortamlarda dengesizlik ve ilerde madde bağımlılığı gibi tehlikelere yol açabilir. Çocuğun ihtiyaçlarının sadece maddi ihtiyaçlarını sağlamakla hallolabileceğini düşünmek bir babanın kolaya kaçması anlamına gelir. Çocuğun bedeninin besine, ruhunun sevgiye ihtiyacı vardır.
Sevgisiz çocuklar ileriki yaşlarda, dönülmez hataların içerisine sürüklenince neden bu çocuklar böyle demeye başlanır. Aile de baba rolünü iyi oynamak lazım. Yorgunum diyip, yorgunluğun altına sığınmak babalıktan kaçıştır.
Yinede bir baba her şeye rağmen dışarıda yaşadığı onca sıkıntıyı ne pahasına olursa olsun, üzerindeki yorgunluğu dışarıda bırakıp, içeriye o şekilde adım atmalıdır. Tatlı bir tebessüm sıcak bir kucaklayış çocuğun ruhunda güller açtıracak, psikoljik olarak da babam beni seviyor, önemsiyor, mesajını alacaktır.
Babalar çocuğun gelişiminde şunlara dikkat etmeliler.
1) Çocuğa mutlaka on beş dakika da olsa, bugün neler yaptın oğlum/kızım demelidirler.
2) Haftanın belirli günleri çocuğunuzu parka götürün.
3) Haftanın belirli günü masal günleri düzenleyin.
4) Çocuğu pazarlıkçı bir kültüre alıştırmayın. “Oturursan çikolata getiririm” gibi.
5) Bazen misafirlerin yanında çocuğunuzun yapmış olduğu güzel bir hareketi övün. Bu öz saygıyı elde etmesine vesile olur.
6) Duygularınızı dile getirmekten çekinmeyin.
7) Evinizde manevi atmosferin varlığının olmasına dikkat edin.
8) Çocuk bu maneviyatı ilerde hatırladığında ruhunda ki baba modeli ile o da çocuklarını yetiştirsin.
Çocuğunuzla geçireceğiniz her dakikanın kıymetini bilin, çünkü çocuğunuzun şimdiki hali bir daha hiç gelmeyecek…
Evet çok haklısın kardeşim
Çocuk yetiştirmek bir sanattır hemde en kutsal sanat.
Günümüz şartlarında bu ne kadar başarılıyor orası biraz karışık.
İyi örneklerde var ama.
Benim çevremde örnek aieler var ve onları çok seviyorum çünkü benim dostlarım.
Hni tv de bir reklam var belki görmüşsündür.
Babası kızını okula götürüyor. Kız arabada arabanın kapısını açamıyormuş gibi yapıp kapıyı babasına açtırıyor.
Babasına şöförüymüş gibi davranıp okul önündeki arkadaşlarına hava atıyor.
Bu reklamı ilk izlediğimde güldüm ama sonra çocukların onu izlediğini düşündüm. Babalarını şöför yapmaları, babalarını kullanmaları, enayi yerine koymaları sanki zihinlerine enjekte ediliyor.
Ve reklam hoşuma gitmedi doğrusu.
Gençler yanlış öğretiliyor.
Haklısınız Uğur Abi,
Bir şeye katılmıyorum. Şu reklamlar konusuna.
Reklamlar zaten bir dejenerasyonlaşma bütününü sunmakta. Fakat;
çocuk psikolojisi, farklı bir boyut. Bunu genelde
her çocuk yaşar. Bunun sebebi, çocukta ki hayal dünyasının genişliği olabilir.