Koparılan Bağlar

Bugün işyerinde otururken eskileri düşündüm, eski arkadaşlıklarımızı okul yıllarımı, işyeri günlerimi. Nasılda gülerdik, eğlenirdik, dertlerimizi hiç çekinmeden paylaşırdık. Yemek vakti geldi mi, hep beraber yer, yemek sonrası sigaramızı tellendirirdik. Şimdi her şey çok değişti o arkadaşlarımın yerlerini başkaları aldı. İşte bunları düşünürken bütün arkadaşlarımın adına koparılan bağlarımızı yazmaya karar verdim.

Bir zamanlar arkadaşlarım vardı, okulda okuduğum, işyerinde beraber çalıştığım, dertlerimi paylaştığım. Şimdi bakıyorum da ne kadar uzaklaşmış her şey. Hayatı yaşamak için birer birer yok olmuşuz, her birimiz savrulmuştuk bir tarafa. Kimimiz eşinden dolayı Kıbrıs’ta, Ayvalık’ta, kimimiz tayin olaylarından Bandırma’da, kimimiz burada İstanbul’da uzak diyarlardan bağırıyoruz birbirimize. Dertlerimizi yan yana değil de facebook’tan, msn den dile getiriyoruz. Her defasında bir off çekip efkarın en son noktasının bize basmasını kutluyoruz bilgisayar ekranlarımızda.

Okul insanın belki de kendini en özgür hissettiği, hayallerimde ve rüyalarımda çılgınca düşler düşlediğim yer. En çok lise yıllarım kaldı aklımda okuldan kaçışlarımız, harçlıklarımızı birleştirip üzümlü ekmek alışlarımız, otostop çekişlerimiz hepimizin bir yerlerde sevdiği olduğu, yağmur yağdı mı tek şemsiyenin altında toplandığımız, sımsıkı kenetlendiğimiz okul.

Hayatlarımızdan öyle şeyler geçti ki biz artık birer olgun kadınlar olduk. Ellerimizle ördüğümüz hayatımızı ilmek ilmek saydık birbirimize, eksik olanları attıklarımız oldu, fazla ilmekli olanları çıkarttığımız.  Arkadaşlarımla bir yana yaprak misali savrulduk. Rüzgar bizleri sürükledi hayatın en ıssız köşelerine birbirimizi göremez olduk. Uzaklardan seslendik birbirimize sesimizle teselli olduk dertlerimize. Ama şu hayatın bağlarımızı kopartmasına engel olamadık.

Kıbrıs’lı gönül bağım nasılda özledim seni İstanbul’a geldin gelmesine ama hiç huzurlu olamadın ki, ne rahat bağlayabildik bağlarımızı, ne de zamanı durdurabildik. Kaçarken göçerken anlaşabildik sadece. Arkadaşlıklar uzak olsa bile bağlanmak değil midir? Birbirine, işte sen benim kopan bağlarımın uçlarından birisin. Anılarımın kahraman adayı, paylaştığım birçok şeyin başrol oyuncusu. Seninle karlar altında bağıra bağıra dolaşmamızı hiç unutmayacağım.

Kopan bağlar iş yerimde de bırakmadı peşimizi. İş arkadaşlarımın katliamına değinmek istiyorum. Bundan 2 yıl önce her şey çok güzeldi. Her gün gönüllerimizle coşardık. Yemeklerimiz bile bir başka olurdu işyerinde. Zamanla her şey bitti aramızdan biri hamile kalıp eşinin memleketi olan Ayvalığa gitti. Biraz bunu anlatmak istiyorum o giderken nasıl ağlamıştık, tekrar tekrar sarılıp vedalaşmıştık. Sanki bir daha hiç göremeyecek gibi elveda derken gözyaşlarımızla yıkadık onun gittiği yolları. Arabanın tekerlekleri dönmeye başlarken ellerimiz bilekten çıkacak şekilde sallamıştık. Sanki hadi in gitme diyordu hepimizin içi ama nafile yazılan çizilen  ne varsa o oluyordu.

Şimdi onunla başka bir bağ oluştu aramızda hiç kopmayacak olan ve yüreğimizin özüyle konuştuğumuz bir bağ. Seni seviyorum Ayvalık’lım aynı dilden konuştuğum dostum.

Sonra biz kalanlar dayanmaya çalıştık o gidenin arkasından ama arkamızda daha büyük bir tehlike olduğunu bilemezdik.

Sonbaharın en güzel günlerini yaşanıyordu, ama Türkiye’de hava kış gibiydi. Ekonomide soğuk hava dalgaları esiyor, her tarafı birbirine katıyordu. Duyumlarımıza göre bütün işyerleri eleman çıkarma olayına girmiş. Sözüm ona bu şekilde krizi atlatabileceklerini düşünmüşlerdi.

O kötü günler şimdi gibi geçiyor gözümün önünden, bir bir kopardılar bizi sevdiklerimizden. Gökyüzüne uçsak bile uzaklaşamazdık biliyorum. Kötülükler peşimizi bırakmazdı. Can dostlarımızı nasılda uğurlamıştık. Gözyaşları içinde, etraf kan koka koka kıymışlardı güzelliklere. Belki onlar kar edeceklerdi ama yaptıkları kötülüğün farkında bile değillerdi. En çok bizim guruba dokundu bu ayrılıklar. Parçalandık kaderden yana. Kopan bağlarımızı yeniden inşa etmek istesek te yapamadık. Ya bir tuğlamız eksik kaldı, ya da harcımız yetmedi. Tırnaklarımızla nereye kadar kazabilirdik ki.

Hiç kopmadık her gün her gece görüşülür mü biz görüşüyoruz birbirimizden sürekli haber alıyoruz. Mutlaka her şeyimizden haberimiz oluyor. En acısı da ne biliyor musunuz? Bütün o güzelliklerin birden yok olması, o gün hüzünlenen insanların hiçbir şey olmamış gibi davranmasıydı, bütün bu olanlara gözlerini kapatmalarıydı, onlarda haklıydılar herkes ekmeğinin derdindeydi, işsiz kalma korkusuydu bu umursamaz davranışların sebebi. Çok çabuk unutuldu sadece bizler olduk unutamayan her gün hatırlayan.

Ve bu hayat şartları bizleri söküp attı, bir zamanlar ayrı duramadığımız bizler şimdiler de sadece telefon da yetiniyoruz. Hepimiz aynı şiddette istiyoruz eskiyi, eskiye dönmeyi ama biliyoruz ki eski eskide kalmıştı ve asla yeni olamazdı…

Gönül telimiz ne kadar uzak olursa olsun, biliyorum ki birbirine bağlıyız. Kalplerimiz tek çarpsa da biliyorum aynı tonda atarız. Gözlerimizi kapattığımız an biliyorum birbirimizi görüyoruz. Mesafeler önemli değil ki biliyorum her yolun sonu birbirimize çıkıyor. Hayatımdan geçmiş bütün arkadaşlarım için hepinizi çok seviyorum iyi ki sizleri tanıdım, iyi ki bir sürü kocaman şey paylaştık, Ve hala paylaşmaktayız.

 Hayatın bizi kopartmasına inat biz hep dimdik ve beraberiz.

 Bağlarımızı kopartsalar da biliyorum biz hep bağlıyız…