Kime baksanız onun peşinde. Yıllarca tozpembe hayallerde aranan o. Elinden tutup göklere çıkaracak, sarhoş edecek, ateşlerde yakacak o duyguyu bulamamaktan şikâyetçi herkes. Arayış içinde. Hep uzaklarda aranıyor. Oysa neden gidip aynaya bakmıyor, neden o aradığının kendisinde olması gerektiğini düşünmüyor, neden ben aradığım gibi miyim demiyor kimse?
Mesela sen…
Ya sen?
Ya sizler…
Hâlâ arıyorsunuz değil mi?
İçiniz, ruhunuz bomboş. Hayattan tat alamadığınız şu günlerde durmadan yakınıp, ağlanıyorsunuz.
Anlaşılmıyorsunuz. Kimse gözlerinize derin derin bakıp, ellerinizi tutmuyor. Neler hissettiğinizi sormuyor. Çok yalnızsınız. Acılar içinde kıvranırken kimsesizsiniz öyle değil mi? Depresyondayım diye şarkılar besteliyorsunuz. Şiirler limanınız olmuş.
Bunları söyleyen siz, aradığınızın ne olduğunu tarif edebilir misiniz peki?
Kocaman bir boşluk içinde savrulup duruyorsunuz. Ne yerdesiniz ne gökte. Çok çalışmışsınız, kariyer, mal mülk sahibi de olmuşsunuz. Sayılıyorsunuz, seviliyorsunuz. Aranıyorsunuz, beğeniliyorsunuz. Buna rağmen çevrenizi saran o kocaman boşluktan kurtulamıyorsunuz. Mutsuzsunuz.
İçinizde fırtınalar koparan, gözlerinizi kör eden, kalp atışlarınızın ritmini bozan, boğazınıza düğümlenen, geceyle gündüzü bir edecek duyguyu mu arıyorsunuz hâlâ.
Aşk mı yoksa bunun adı? Sizi yemeden içmeden kesip, uykularınızı bölen aşk…
Belki de Anka… Kaf dağının ardında saklanıyor. Tutamıyorsunuz…
Öyle zor ki yakalamak… Şans sizden yana diyelim, tuttunuz. Bu defa da öyle bir sıkıyorsunuz ki, ya avucunuzda öldürüyorsunuz, ya da çırpınışlarına dayanamayıp salıveriyorsunuz. Uçup gidiyor.
Yalnızlık, yalnızlık hep yalnızlık… Herkes yalnız. Kalabalıklar içinde yalnız yaşamak. Günümüz insanının kaderi belki de.
El ayak çekilip kendinizle baş başa kaldığınızda ruhunuzdaki bu açlık, bu çığlık boğuyor sizi. Dengi dengine olmuyor nedense. Romantizmini yitirmiş bir toplum. Daha çok, hep daha çok peşinde… Maddenin peşinde bir toplum, duygularını yitirmiş bir toplum, ağlamayı, gülmeyi unutmuş bir toplum olduk.
Herkes kendince haklı… Hep karşımızdaki suçlu… Aşkı; bedensel ihtiyaçlara, görsel tatmine tercih ediyor, sonra da yok diyoruz. Neden, Anka Kaf dağının ardına saklanıyor sizce? Neden aramızda yaşamaktan korkuyor dersiniz? Ne zaman size yaklaşacak olsa gözlerinizden korkuyor da ondan. Hırs bürümüş gözlerinizden. Manayla madde karışıyor da ondan. Aşkı bedeninden ruhuna taşımayı becerebilse, o acının hazzına varabilse belki de hiç kimse yalnızlık çekmeyecek.
Ha bir de yalana sığınan diller var bu dünyayı alt üst eden. Kime güveneceğimi bilmiyorum diyen siz. Peki, siz ne kadar doğru söylüyorsunuz? Ne kadar samimisiniz? Söylenen her yalan; sebebi ne olursa olsun, peşi sıra başka yalanlara gebe bırakıyor. Sizi siz olmaktan çıkarıyor. Dönüşü olmayan çıkmazlarda yok oluyorsunuz.
Aynaya bakmadan uzaklara bakmak neye yarar ki…
Kimse aradığını bulamayacak anlaşılan. Anka Kaf dağının ardından dönmeyecek…
Şerife Çınar
Ablacığım……….galiba hayat böyle……..yapacak bir şey yok…….zerzenişinizde elbette’ki haklısınız……insan evladıyız ”benim olsun ” hissiyle..kuaştılan töhmet altına sokulan yine irademiz..yani biz..ben sen o……….tanrım bize çelişki denen o tezat düşünceyi kendi sunumu olarak bahşetmiş……….yani velhasıl yapacak bir şey yok………..tanrım bilen’dir yaratan’dır……..Kalbte’ki aşkları muaf tutarak diyorum’ki……..tükenmişliğe giden yolun ardı elbette’ki uçurumdur…..hissiyat ise nihayetsiz bir dişlidir..vicdani yapıcılık onun kalbte’ki besin kaynağıdır……..
Saygım ve hürmetimle kalınız böyle bir ikaz metni yerinde olmuş…emeginize saglık..
Yazınızı okudum.Güzel bir okuma parçası idi.
Tşk ederim.
Çapar Kanat
Çiftçi-Çiğ Süt Üreticisi