Hayat Bunu Emrediyor

Bugün ülkede hızlı bir değişim söz konusu. Bu gelişmeler zamanın ve mekanın bizi buna yönlendirdiği gerçeği.

Zaman ;

Yaşadığımız Dünya globalleşmekte ve sınırlar artık kalkmakta. Her şeyin merkezini insanlık kavramı almaktadır. Bu kavramdan yola çıkarak bizimde bu yola girmemiz ve ülkemizde yaşayan halkların bir bütünlük sağlaması kaçınılmazdır. Maalesef bu zorlu bir süreç. Savaşmaya alışmış toplumlar barışı kolay kabullenemezler. Maalesef bizler düşmanlık kavramını dostluktan daha fazla kabullenmişizdir!

Her daim dostluk ve kardeşlikten dem vursak ta ve gerçekte böyle olsa da hayatımızın için şiddet o kadar yoğun bir şekilde işlemiş durumda ki bunu kolayca sıyırıp atamıyoruz üzerimizden. Tabii ki artık ülkemizin zenginleşmesi ve gerçek anlamda dünyaya açılmasının tek yolunun barış olduğunu fark ettiğimiz için savaşı ve şiddeti hayatımızdan dışlayabiliyoruz. Baktığımız zaman hepimiz bir kin ve öfke havası hakim maalesef. Birlikteliği başarmak istesekte ve bunun için çabalasak ta çoğu zaman tökezliyoruz. Fakat vazgeçmemeliyiz. Vazgeçemeyiz. Bu hayat bizi zorluyor,barış için kardeşlik için zorluyor. Hem de her anlamda zorluyor. Akan kanların durmasını istediğimiz için, hayatımıza devam etmemiz için, daha fazla kimsenin ve hiçbir annenin çocukları için göz yaşı dökmemesi için ve tabii hayatımızın bir diğer gerçeği olan ekonomimiz için.
Bu savaş bize her anlamda zarar veriyor. Artık bitmeli!

Mekan ;
Bulunduğumuz coğrafya ve ülkemizin konumu itibariyle orta doğuda hem ekonomik , hem siyasi, hem de sosyal bir merkez halini almaktadır. Durum bir liderlik konumuna götürürken bizler hayatımızın ilerleyişine tanık olmalıyız artık! Tanık olmanın ötesinde bunu yaşamalıyız artık. Her geçen gün ilerlemekteyiz. Gelişmekte ve varlığımızla diğer ülkelere ve insanlara örnekler oluşturmaktayız. İyi ve kötü örnekler. İşte bu yüzden barış olmalı… Çünkü sadece kendi toplumlarımızın kaderi değil, komşularımızın kaderini değiştirme fırsatı da elimizde. Bunu değerlendirmek ve gerçek anlamda dünya da ilkler arasına girme şansımız varken, bunu ucuz nedenlerle yada kin ve öfkeyle yok etmemeliyiz.

Bende öfke duyuyorum zaman, zaman. Yapılanlar geliyor aklıma, Diyarbakır cezaevinden başlayarak, doğu da yakılan köyler, sürgüne gönderilenler, geçmişteki katliamlar ve cinayetler. On yedi bin insanın faili meçhule kurban verilmesi. Otobüste yanan kızı düşünürken öfkeleniyorum. Nuro’yu düşünürken yada Ceylan’ı… Ama aşmak zorundayız. Bırakmalıyız tüm geçmişi, unutmamalıyız, ama aşmalıyız. Barış için, kardeşliğimiz için, akmasını önleyebileceğimiz daha fazla kan için.

Vazgeçmeliyiz.
Çünkü hayat bunu gerektiriyor!