Kadınlarımız

Geçtiğimiz Pazar günü, gazetemi aldım elime bir yandan kahvemi içerken, bir yandan da okudum. Orada bir haber çarptı gözüme, Adana’lı Şükran’ın öyküsü.

Yedi çocuklu bir ailenin kızıymış Şükran hiç okutulmamış ama hep içinde yara olmuş, yıllar sonra içindeki azimle dışarıdan liseyi bitirip üniversite sınavlarına girmiş ve sonuç büyük başarı. Şimdi yaşı 39 olmasına rağmen o hiç yılmamış ve hayallerinin peşinden gitmiş. Çok etkilendim, aklıma kadınlarımız geldi ve bu sefer onlar için aldım elime kalemimi…

İnsan bazı zamanlar fark etmez etrafında olup bitenleri, tabularını yıkamaz korkar, beklide içinden yıkmak gelir fakat bunu başarmak için yeterli gücü bulamaz kendinde. İşte bizler çağdaş Türkiye Cumhuriyet’inin kadınları olarak bizler gibi şanslı olmayanlarımızı fark etmemiz gerekir.

Kadınlarımız bu Cumhuriyet’in ve Türkiye’mizin kadınları. Her zaman cesaretli, her zaman elinden geldiğince güçlü olmaya çalışan kadınlarımız. İçlerindeki dolup taşmış feryatlarını kendilerince yaşamaya çalışan ve bağırmak için diğerleri gibi şanslı olmayan kadınlarımız. Erkek egemenliğinde sindirilmiş, susturulmuş, görevleri sadece doğurmak olan hiçbir eğitim hakkının tanınmadığı kadınlarımız.  Bıraksalar içlerinden ne cevherlerin çıkacağını kim bilebilir?

Kadın 15’nde ince bir çiçek tomurcuğu gibi yeşermiş, büyük hayalleri varken kendini birden koca yatağında bulan, nazik bedeninde büyük yaralar açılmış kadın. Korkarak bekleyen,  geleceği üç beş liraya satılmış, bundan sonra kurallara uyup görevlerini yerine getirmek için esir kampına sokulmuş kadın. Ruhunda oluşan çukurların fark edilmesini bekleyen, derdini anlatmak isteyen, dinlemek yerine dayağı yedikten sonra kocasına hizmet eden kadın.

Halbuki onun hayalleri öyle miydi?

O elinde kitabı, defteri, kalemi koşmak isterdi, saçlarını gelin tacıyla değil küçük tokalarıyla süslemek isterdi, sırtında gelinlik değil önlüğü olsun isterdi. Ama bunu görecek ne bir baba, ne de bir ağabey vardı etrafında. Anne zaten mağdur, eli kolu bağlı gönlünden geçse de kızının kendine benzememesi, maalesef söz hakkı bile olmadığından susan kadere razı olan kadındır.

Böyle kadınlar gördüm, özellikle Güneydoğu’da ki gezimde ellerinde sepetleri, sırtında ve karnında ki yükler, ne kadar zorlansa da eve yetişmeye çalışan üzerinde beklide istemeden giydiği urbası. Sohbet esnasında hepsinin gözlerinde ki ışıltıyı fark ettim, biraz irdelesen hiç birinin bu hayatlarından memnun olmadığını anladım. Baştan oranın kadını gibi konuşsalar da biraz yakınlık gördüklerinde çözülen kadınlar.

Bu gezimde bir diyaloğu aktarmak isterim…

“Abla kaç yaşındasın”

“32”

Kendisi 25 olup çok çabuk çöktüğünden benden daha büyük duruyordu. Tabi ki şaşırdı.

“Gerçek mi? Hiç göstermiyorsun.”

“Kaç senelik evlisiniz? “

“9 senelik, sen evli misin? Peki”

“Evliyim burada 25’inda kız bulamazsın hepsi küçük küçük giderler.”

“Ben de 3 çocuk var biride karnımda yolcu”

O anda haline bakıp içimden neden bu kadar yaptın demek geldi. Ama belli ki daha yapacaktı.

“Çok olmuş evleneli senin kaç tane çocuk var” diye sordu bana.

“Yok hiç yok bende” dedim

“Amanın hiç mi yapmadın, kocan ne diyor istemiyor mu?”

“İkimizin kararı biraz gezelim görelim istedik”

Büyük bir şaşkınlıkla karşıladı eşimle aynı kararda olmamızı, çünkü onların oralarda onlara danışılmazdı. Ve birden içinde bağıran başka bir sesi haykırmaya başladı.

“En iyisi, ne yapacan, çocuk insana bağdır. Bizim buralarda böyle geçer sizin oralara benzemez.”

Yanında daha genç bir kızcağız vardı “Bu kim?” diye sordum. Ufacıktı daha okul çağında belki de, herhalde kız kardeş diye düşündüm.

“Bizim gelin abla yeni aldık, o da yüklü yolda geliyor 2 aylık” dediği anda ben sustum.“Hadi bize müsaade” deyip kalbimde acıyan bir tarafı fark ettim ve dedim ki kendime ne kadar şanslısın.

Hepsi bu güzel Türkiye’mizin kadınlarıydı. Ama orası farklı kültürden olmakla birlikte bizlerden ayrı bir dünya gibiydi. Ne kadar sesimizi yükseltsekte, haydı kızlar okula desekte yine de bir yerlerde kızlar doğurmakta ve evlenmekteydi. Ama kendimce dedim ki hadi burası Güneydoğu kurallar var yetişme tarzları böyle, burada farklı dünya yok ne görüyorlar ise ona alışmışlar başka seçenekleri yok. Burası Güneydoğu idi Ne kadar değiştirmek için çalışmalar yapılsa da başarılı olunuyordu ama bir yerlerde uygulama hiç değişmiyordu.

Peki ya büyük şehirler orada yaşayan kadınlarımız. Onlar daha güzeli, daha iyiyi görüyorlar her gün binlerce kendi ayakları üzerinde duran kadını tanıyorlar. Buralarda aynıları yok muydu?. Onlara kim dur diyecek erkekliğine çamur sürmeyen ve ben kadınımı kıskanırım deyip işe salmayan, onu her türlü egemenlikten uzak tutan, evine bakmayıp birde üzerine içen kocaların gazabına uğrayan kadın. Gençliğin de bir sevda uğruna gittiği yerde bir gün mutlu olamayan kadın. Eşinden daha akıllı olmasına rağmen fikirlerini dile getiremeyen, koskocaman metropolde yaşayan ve bunu hazmedemeyen kadın. Kıskanmak adı altında kadına istediği gibi hükmeden erkek. İşte asıl mesele budur.

Kıskanmak nedir ki? Bence erkeğin kendine güvenmemesidir kıskanmak. Kendinden daha önde görmek istemediğindendir, çünkü bilir ki izin verse kadın onu geçer. Kadını kendi yöntemleriyle sindirir ve başardığını sanır.

Halbuki kadın hiçbir zaman kabullenmez ama denileni yaşar. Ama Akıllı kadın, yıllar geçtiğinde ufacık bir umut tüneli görür görmez,  başlar elleriyle kazmaya ve o tünelden çıkmayı başarır. Kendince başarıyı yakalamış kadınlar tanıdım. Bütün bu anlattıklarımı aynen yaşamış ve kendi yöntemleriyle erkek egemenliğine son vermiş kadınları gördüm. O yüzden pes etmemeli ve bir gün hayatın kendine güleceğini unutmamalı kadın.

Cumhuriyet’imizin kadınları güçlüdür, cefakardır, ne istediğini bilir. Ama önce eğitim kadınlar meslek sahibi yapılmalı, özgürlük en güzel anlamıyla kadına verilmeli.

Bütün kadınlarımız adına…

Bir kadın tanıdım gözleri nemli bir o kadar parlak

Yüreğinde zamanın bitmez acısı kalmış

Başında yazması, ayağında şalvarı

İçini akşam gelecek kocasının korkusu sarmış

Bir kadın tanıdım bin liraya, yüz koyuna satılmış

Ellerinde kınası, paramparça hayalleriyle

Bekler durur geleceğini günleri saymış ta

Karnında kaçıncı olduğunu saymadığı bebesiyle

Bir kadın tanıdım nasır tutmuş elleriyle çalışan

Kazandığı elinden alınan

Bin bir zahmetle ter kan içinde kalan

Her tarafı ağrıyarak sabahları uyanan

Bir kadın tanıdım aldatılmış mahsun

Kalbinde saplanmış ok gibi bıkılmışlık

Bunu bilerek yaşamak ve yaşamaya mahkum olmak

Ezilmiş, sinik bakışlarında hayata sıkışmışlık

Bir kadın tanıdım eve hapsedilmiş

Kıskançlık adı altında penceresi kapatılmış

Kanatlanıp uçmak istercesine

Her gün kendini başka dünyalarda salmış.

Nesrin ATEŞ ŞENGÜLEN