Zannetmek

“Zannetmek”

Öyle bildiğimizi- öyle düşündüğümüzü- öyle hissettiğimizi zannettiğimiz ve öyle olmadığını gördüğümüz ne çok durumla karşılaşırız günlük yaşamımızda.” Zannettiğim kadar kolay olmadı”, onun benden hoşlanmadığını zannediyorum”, zannedersem o bunu bilmiyor” vb . türünden konuşmalarla hayatımızı kim bilir hangi ihtimallerin arasına sıkıştırıyoruz?

Zannediyorum – zannetmiyorum ekseni arasında kim bilir ne hükümler veriyoruz hem kendimiz hem de çevremizdekilerle ilgili.. Nice duygu , düşünce ve davranışlarımızı ipotek altına alıyoruz.. Neden? Çünkü öyle zannediyoruz. Zenginliğin mutluluk getireceğini zannedip, sahip olduklarımıza körleşiyoruz. Karşımızdakinin kırılacağını zannedip duygumuzu öğrenmesine engel oluyoruz. Nereden biliyoruz kırılacağını, henüz söylemedik ki? Söylediğimizde kaybedeceğimizi zannettiklerimizi belki de söylemediğimiz için kaybediyor olamaz mıyız? Düşüncelerimizden, davranışlarımızdan dolayı dışlanacağımızı düşünüp kendimizi bloke ediyoruz. Peki ya dışlanacağımızdan nasıl emin olabiliriz? Belki de düşüncelerimizden dolayı değil düşüncelerimizi ifade ediş biçimimizden dışlanacağız, ama bunu karşımızdakilere iletmeden emin olmamız mümkün değil. Yani kendimizi engellerken aslında karşı taraf adına da kararı biçmiş oluyoruz. Vel hasıl çoğu zaman elimizde az yada hiç olmayan verilerle yorumlarımızı abartıp “sanrısal” durumlar bile yaratabiliyoruz.

Sorup sorgulamadan, net bir bilgiye sahip olmadan bu kadar yorum yapmanın altında acaba diyorum bizim istek- arzularımız, beklentilerimiz, hayallerimiz, korkularımız, umut- umutsuzluklarımız vb. duygularımız mı yatıyor? Zannetme, bir yandan duygularımıza tercüman olurken öte yandan da beklenmedik bir sonuçla karşılaştığımızda bir emniyet kilidi görevini mi üstleniyor? Her ne ise ne değilse bir yanılsamadan öte değildir belki de zannetme; bizi bize, bizi başkalarına, başkalarını bize hapseden, görüş alanımızı daraltan, sınırlayan.

Elbette ki duygularımız, düşüncelerimiz ve bilgilerimizle kısacası kendi referans çerçevemizle oluşturuyoruz bu zannetmelerin çoğunu . Fakat dikkat etmemiz gereken bir nokta, bizim dışımızda her kişi durum yada olayın da kendi referans çerçevesi olduğu gerçeğidir..

Tek bir bakış açısıyla birilerinin, olayların öyle yada böyle olduğuna inanıp o doğrultuda düşünüp davranmak bizi erken sonuca götürecektir ama muhtemeldir ki sonuç beklediğimiz bir sonuç olmayacaktır. Bu sefer “ben öyle zannetmiştim” ama öyle olmadı türünde hayal kırıklığı yaşanması olasılığıdır.

“Öyle zannediyorum ki” zannettiğimiz pek çok şeyin zannettiğimizin ötesinde birşey olduğudur.