Vaktiyle bir bilge hoca, yıllarca yanında yetiştirdiği öğrencisinin seviyesini öğrenmek ister. Onun eline çok parlak ve gizemli görüntüye sahip iri bir nesne verip: “Oğlum” der, “Bunu al, önüne gelen esnafa göster, kaç para verdiklerini sor, en sonra da kuyumcuya göster. Hiç kimseye satmadan sadece fiyatlarını ve ne dediklerini öğren, gel bana bildir.
Öğrenci elindeki ile çevresindeki esnafı gezmeye başlar. İlk önce bir bakkal dükkânına girer ve “Şunu kaça alırsınız?” diye sorar.
Bakkal parlak bir boncuğa benzettiği nesneyi eline alır; evirir çevirir; sonra: “Buna bir tek lira veririm. Bizim çocuk oynasın” der.
İkinci olarak bir manifaturacıya gider. O da parlak bir taşa benzettiği nesneye ancak bir beş lira vermeye razı olur.
Üçüncü defa bir semerciye gider: Semerci nesneye şöyle bir bakar, “Bu” der “benim semerlere iyi süs olur. Bundan “kaş dediğimiz süslerden yaparım. Buna bir on lira veririm.”
En son olarak bir kuyumcuya gider. Kuyumcu öğrencinin elindekini görünce yerinden fırlar.
“Bu kadar değerli bir pırlantayı, mücevheri nereden buldun?” diye hayretle bağırır ve hemen ilâve eder. “Buna kaç lira istiyorsun?”
Öğrenci sorar: Siz ne veriyorsunuz?” “Ne istiyorsan veririm.”
Öğrenci, “Hayır veremem.” diye taşı almak için uzanınca kuyumcu yalvarmaya başlar: “Ne olur bunu bana satın. Dükkânımı, evimi, hatta arsalarımı vereyim.”
Öğrenci emanet olduğunu, satmaya yetkili olmadığını, ancak fiyat öğrenmesini istediklerini anlatıncaya kadar bir hayli dil döker. Mücevheri alıp kuyumcudan çıkan öğrencinin kafası karma karışıktır. Böylesi karışık düşünceler içinde geriye dönmeye başlar. Bir tarafta elindeki nesneye yüzünü buruşturarak 1 lira verip onu oyuncak olarak görenler, diğer tarafta da mücevher diye isimlendirip buna sahip olmak için her şeyini vermeye hazır olan ve hatta yalvaran kişiler.
Bilge hocasının yanına dönen öğrenci, büyük bir şaşkınlık içinde başından geçen macerasını anlatır.
Bilge sorar: “Bu karşılaştığın durumları izah edebilir misin?”
Öğrenci: “Çok şaşkınım efendim, ne diyeceğimi bilemiyorum, kafam karmakarışık” diye cevap verir.
Bilge hoca çok kısa cevap verir:
“Bir şeyin kıymetini ancak onun değerini bileni anlar ve onun değeri bilenin yanında kıymetlidir.”
Her insanın hayatında varlığını ve değerini bilen, hisseden, fark eden kuyumcular mutlaka vardır. Mesele kuyumcuyu bulmaktadır…( Orijinalden alıntı: unsal07)
Toplumun en ciddi fakirliği kıymet bilenlerin azlığıdır. Takdir edilmesi gerekirken yok saymak, parlayan yıldızını söndürmeye çalışmak materyalizmin handikaplarındandır. Marifet iltifata tabidir. Tabiki derdi kıymet görmek, kendini göstermek gibi bireysel amacı olmayan insanların takdir edilmeye ihtiyacı yoktur. Bu kategoridekiler karşılıksız iyilikler için aksiyon alanlardır.
Kadrini kıymetini bilmediğimiz sağlığımız için de geçerli tüm bunlar. Covid-19 sürecinde sağlığın önemini binlerce kez anladık.
Bedava oksijen aldığımız güzel havanın kıymetini iliklerimize kadar hissettik. Tüm argümanları toparladığımız da sadece koltuk peşinde olanlar, çıkarcılar, kıymet bilmeyenlerin kazdığı kuyuya Ebu Cehil gibi kendilerinin de düşeceğini unutmamaları lazım. İyi ve güzel insanlara yardım etmemek ve izlemek, kötülüğün yayılması için yeterlidir. O kadar çok kıymetini bilemediğimiz şeyler var ki. Mesela zaman. Geçmişe baktığımızda zamanın hızlıca ilerlediğini fark ediyoruz. Geçmiş zaman olurdu ki! Diyerek yaptığımız-yapamadığımız her şeyi sorguluyoruz. Dostlarımızı, zamanı ve hayatımızı kolaylaştıran tüm insanların kadrini bilmeyi unutmayalım!
Kıymet bilen tüm yüreklere selam olsun..
