Fen grubu öğretmenlerinin (Fizik, Kimya ve Biyoloji) görüş günüydü. Öğrenciler, sene başından beri, bir genel, üç ders ve on tane de konu başarı testi olmuşlardı.
Sonuçları velilerine değerlendirmek için, onları yönetim, kuruma davet etti.
Öğrenciler için, ilk günden itibaren, düşündüklerimizi belleğimizdeki değişimleri ortaya koyacaktık. Böylece öğrencilerin bugüne kadar aldıkları yol ortaya çıkacaktı.
Alışılmış düşünce ve iletişim biçimleri, zaman içerisinde gelişen ve olgunlaşan eğitim ve öğretimle ilgili görüşlerimiz ve gerçeğe dair, anlık ve sezgisel algılarımızı şekillendiren deneyimlerimizle velilerimizi bilgilendirecektik.
Toplantı salonuna ilk giren veli, belli ki, çok ilgili anneydi. Anne, kendine güven veren bir davranışla ve ağır adımlarla salona girdi. Kumral, ufak tefek ve gözlüklü bir hanımefendiydi. Bilinçli ve çocuğunun psikolojisine hâkim olduğu mimiklerinden okunuyordu.
Zevkli giyimli anne, salonu süzdü ve bizlere güldü. Günaydın dedi. Mütevazi bir yapısı vardı. İmkânları sınırlı olduğu belliydi. Çocuğunun bizlerin elinde yetişeceğine ve kazanacağına inancı tamdı.
Sempatik tavırlarının sonucu; “Fen öğretmenlerim öncelikle iyi günler ve çalışmanızda başarılar dilerim.” Dedi. Teşekkür etti. Çocuğu adına çok memnun olduğunu söyledi. Cana yakın davranışlarını Hakan, demek ki annesinden almıştı. Annenin gözleri gülüyordu. Sevinçli ve neşeliydi. Bugüne kadar aldığı puanlar önemli değildi. Çünkü, istediği çalışma alışkanlığını ve zevkini kazanması çok önemliydi. Yalnız iç dünyasının biraz stresli olduğu sinyalini de gösteriyordu.
Acele hüküm verme ihtiyacını duymadan, annenin duygularını almak istedik. Kitap ve defter açmayan çocuğun, ders çalışması ve zamanının büyük bir kısmını masa başında geçiriyor olmasından anne çok mutluydu. Kendinin de kütüphanede müdür olduğunu söyledi.
Annenin davranışını az da olsa beyin süzgecinden geçirdik. Ana ve baba olarak çocuklarına etkili olamadıklarını anladık. Bu konudaki ezikliğini bizlerle tamamlamasına tekrar tekrar mutlu olduğunu söyledi. Ekonomik olarak istediğini yapmasa da çocuğunun idolü olmamız annenin gururunu okşuyordu.
Anne memleketimizi sordu. Ona küçük yaştan beri bu bölgede yaşıyoruz, dedik. Anlattığına göre davranışımız, çocuğa örnek oluyordu. Onun isteklerini karşılıyorduk. Bugüne kadar davranışımız hiç değişmemişti.
Kafamızda oluşan kanaati belirledik. Fakat şimdilik ortaya dökmeyi düşünmedik. Kalıplaşmış davranışlar sergileyerek, göz boyama gibi bir tavır göstermemiz kesinlikle olamazdı.
Fen gurubu olarak, testlerin sonucunu, akıl süzgecinden geçirerek, olgunlaştırıp sunuyoruz. Anne özenle değerlendirmemizi takip etti. Bizim öğrenciden memnun olduğumuz konu; bugüne kadar ki başarısızlığını beyninden ve çevresel uyaranlardan uzaklaştırmasıydı.
Başarılı bir öğrencinin tercihlerini yapacağız. Tam puan alıp en iyi yeri kazanması, umudumuz olamazsa da yakın bir puan alacağına inancımız tamdır. Önümüzde altı ay daha var. Bu zamanda çok şeyler değişir. Yorum yapma zamanımız da gelecek.
Böyle giderse hepimizi özendirecek, çok iyi ve istediği bir bölüme girecektir.
Zihin egzersizleriyle anneye bazı açıklamalar yaptık. Örnekler verdik. Böyle giderse başarı alacağız dedik. Fizik öğretmeni aldığı puanların grafiğini gösterdi. Yükselen grafiğin de ne anlama geldiğini açıkladı.
Anne çok memnun oldu. Ön yargılı davranmadığımıza ayrıca teşekkür etti.
Çocuğunun motivasyonunda ve başarıya odaklanmasında bizlerin rolünü unutmayacağını söyledi. Teşekkür edip ayrıldı.
