Şükürsüz Olmanın Ceremesi Nedir ?….

Gün olur yazacaklarımı sıraya koymak zorunda kalırım, gün gelir acaba ne yazsam diye düşünürüm.Bugün de o günlerden birindeyim. Acaba ne yazsam?Ben bu soruyu kendi kendime sorarken imdadıma dün akşam izlediğim bir haber yetişti. Her ne kadar haberi sonunda yakalasam da özünü anladım, “stres atma günü”.

Herkes cümbür cemaat bir meydanda toplanıyor sonra birbirlerine yastıklarla vuruyorlar. Sonuçta yastıklar darmadağın , insanlar kan ter içerisinde evlerinin yolunu tutuyorlar.

Bizde de İstanbul Caddebostan’da yapılmış bu eylem. Bazı uyanıklar da yastık satma peşinde.

İnsanlar bu tür etkinliklere neden ihtiyaç duyarlar? Ya da bu tür eylemler stres atmaya bire bir mi? Ben orta ölçekli bir ilçede yaşadığım için henüz büyük şehirlerin keşmekeşliğini yaşamadığımdan olsa gerek bu sorulara pek olumlu cevaplar veremiyorum. Hatta bana bu tür etkinlikler gülünç bile geliyor.

Zira yaşadığım şehirde bunaldığım zaman gidebileceğim, içimi dökebileceğim bir arkadaşım var. Ayrıca bunun için de zamanımız oldukça bol..

Büyük şehirlerde yaşayan akrabalarımızın, tanıdıklarımızın anlattıklarından anlıyoruz ki zamanlarının büyük bir çoğunluğu yollarda geçiyor. Arta kalan zaman iş ve evde birkaç lokma yemekten sonra dinlenmek ve işe erken koyulmak için erken yatma.

Hafta sonu televizyonun( ne kadar oluyorsa) karşısında dinlenme, bekarların ve evli hanımların ev işleri. İhtiyaç listesi göz önüne alındığında bu koşturmalar bile yetmeyecek gibi geliyor insana. Peki bu işin sonu nereye varacak? Soru üzerine soru soruyoruz ama net bir cevap veremiyoruz,hep belirsizlik bir o kadar da umutsuzluk.

Bundan birkaç ay evvel bir televizyon kanalında bir Türk hanımla evli Japon’la söyleşi yapılıyordu. Japonya dışişleri bakanlığı görevlisiydi, sırasıyla Pakistan,Türkiye görev yapmış ve halen Japonya’da görev yapıyordu.Japon’a en çok hangi ülkede mutlu olduğu soruldu. Japon “ Japonya’da mutlu değilim ama diğerlerinde mutluydum”.

Nedeni sorulduğunda Japonya’da işe çok erken saatlerde gidip çok geç dönüyorum, dolayısıyla kendime, aileme ve dostlarıma ayıracak zaman bulamıyorum” demişti. Yani bir bakıma gelişmiş ülkelerin içine düştükleri çıkmazlar diyebilir miyiz buna. Bir tarafta maddi ihtiyaçlar, bir tarafta da hüzünleşen ruhlar.

Ve tüketimin oranı ile ölçülen medeniyet. Bu ihtiyaçlar listesi daha nereye kadar uzayacak.? Doymak bilmeyen kazanma hırsı, insanlığımızın kıyıda köşede kalmış değerler kırıntılarını daha ne kadar sömürmeye devam edecek? Bu açgözlülüğe,

doymak bilmezliğe, hep bana ya, şükürsüzlüğe çare yok mu?

Yine cevapsız sorular………

Bu sorulara net cevaplar bulamıyorum ama sonucunu gayet net kestirebiliyorum, “insanlığımızı” yitirmek.