GÜL DİKENİ
YALAN ÖRTÜLMEZ
Boşuna uğraşma, yalan örtülmez,
Hak ile boğuşma, fȇlin görülmez,
Kaçarak savuşma, merhem sürülmez,
Doğruyla yarışma, defter dürülmez.
“DEVR-İ SABIK” VAR YA, BİLMEYEN VAR MI?
ORATORYA, ARYA, DÜŞMANLA, YÂR MI?
KEMÂLİ
KARANLIK DEVİRLERi, “KARA KİTAP” YAZILARINI BU NESİL BİLMEZ!…
Aslen Azerbaycan göçmeni bir ailenin çocuğu, Şair /Yazar,1936/Sivas doğumluYavuz Bülent Bâkiler, Avukattır.
İlk ve orta öğrenimini Sivas’ta tamamladı. Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nden mezun oldu. Bir ara Ankara Televizyonu ve Ankara Radyosu’nda çalıştı. Kültür Bakanlığı müsteşar yardımcısı olarak görevlendirildi. Hisar dergisi şairleri arasında yer aldı.
Yavuz Bülent Bakiler Eserleri :
Şiir kitapları: Yalnızlık, (1962).Duvak, (1971).Seninle, (1986).Harman, (2000).Bir Gün Baksam Ki Gelmişsin” GeLde Azima Bak ”
Gezi notları :Üsküp’ten Kosova’ya.Türkistan Türkistan
İncelemeleri: Şiirimizde Ana.Sivas’a Şiir.Âşık Veysel.Elçibey.Mehmet Akif’te Çağdaş Türkiye İdeali.Sözün Doğrusu 1-2.Sevgi Mektupları.Gidenlerin Ardından. Arif Nihat Asya İhtişamı.
Yaşlılık döneminde bazı bâdireler atlatanlar arasında, Yavuz bülent Bakiler de vardır. Televizyon kanallarını gezip, “Akıl Tutulmuşluğu” nu pelesenk haline getiren, Ters köşe yazıları dolayısiyle bir gazeteden yazılarına son verilen. Zamkan zaman kalp krizi geçirip, beyin Travmaları yaşayan Bakiler; her şeye rağmen, Bâki kalan boş kubbede izler ve eserler bırakmıştır. Özellikle Atatürkle ilgili araştırma yazıları, dalkavuk ve yalakaların menfaat dünyasında, her babayiğide nasip olmayan özelliktedir.
Sapla/Samanın, Hakla/Bâtılın, Haramla/Helâlin, Günahla/Sevabın, At izinin İt izine karıştığı asrın kaosunda, yeni nesiller, karanlık devirleri bilmez. “Devr-i Sabık” ve “Millȋ Şef Dönemini” kendilerine anlatmazlar. Beyinlerin yıkandığı, özellikle Devirimcilerin Hazırladıkları Oyun/Tuzaklar, Bal/Kaymak olarak altın taslarda sunulur. Büyük dolmalar ve lokmalar iştahla (!) yutturulur.
Yavuz Bülent BAKİLER’in Bilgisayarıma kadar gelen Hatıralarından bazı satırbaşlarını aynen buraya almak istiyorum.
“Hocanın elini öpüp İstanbul’dan ayrıldım. Ben Kastamonu’ya döndükten bir süre sonra, tekkeler ve türbeler kapatıldı.
Esad Efendinin dedikleri bir bir çıkmaya başladı. Dindarlar göz hapsine alındı. Kur’an kursları yasaklandı. 1928 yılında Harf inkılabı ilan edilince, biz Kastamonu’da iki dehşetli hadiseyle karşı karşıya kaldık:
Vali tellal (Dellal) bağırttırdı:
“Ey ahali! Bundan sonra hiç kimse Arap alfabesiyle okuyup-yazmayacak!
Arap alfabesi yasaklanmıştır. Kimin evinde eski Türkçeyle yazılı kitap varsa getirip vilayete teslim etsin! Evlerinde, dükkânlarında eski Türkçe eser bulunduranlar şiddetle cezalandırılacaktır!
Duyduk duymadık demeyin haaa!”
Halk korku içindeydi. Bazı kimseler, evlerindeki eski Türkçe kitapları, bahçelerinin bir tarafına gömdüler. Bazı kimseler, o kitapların değerine bakmadan götürüp sulara attılar. Bazı kimseler de getirip vilayetteki yetkililere teslim ettiler.(Moğol baskınları ile yakıp yıkılan nice değerli kütüphanelerimizin hikayesi ciğerlerimizi dağlarken o günün şartlarındaki uygulamaya ne demeli)
Gözlerimle gördüğüm dehşetli bir hadiseyi hiç unutamıyorum:
Hacı Kadı Camiinin (Ferhat Paşa Camii) kitaplığında, binlerce kitap vardı ki hepsi de eski harflerle yazılıydı. O kitaplar arasında el yazması çok kıymetli eserler, salnameler, cönkler, divanlar, padişah fermanları, ilim ve fen kitapları da bulunuyordu. Bir gün o eserlerin hepsini, belediyenin gübür (çöp) arabalarına abur-cubur yığarak şehrin dışına çıkardılar ve orada hepsini birden cayır cayır yaktılar. Dersaadetten gelen padişah fermanları, gümüş çerçeveliydi.
Kitap yangınına o gümüş çerçeveli fermanlar da atıldı. Halk üzerinde öyle büyük bir korku vardı ki, oradaki vazifelilerden hiçbiri, cesaret edip de o gümüş çerçeveleri olsun alamadı. Kastamonu, sanki yunan işgaline uğramıştı.
Artık, Kur’an okumak da, okutturmak da suç sayılıyordu.
Sokaklarda zaman zaman şöyle manzaralarla karşılaşıyorduk:
Bekçiler veya jandarmalar önünde bir cami imamı görüyorduk.
Adamın elleri kelepçeli olurdu. Bazen de bilekleri bir dana ipiyle bağlanırdı. Koltuğunun altında suç unsuru olan bir Kur’an-ı Kerim bulunurdu. İmamın yanında da 8-10 yaşlarında üç beş çocuk yürürdü. Adamın suçu: Çocuklara Kur’an okumayı öğretmekti.
Bu kitap yakma işinden sonra sıra vakıf eseri olan camilerimizin satışına geldi.
Diyeceksiniz ki, “Vakıf eseri hiç satılır mı? Vakfeden kişilerin maksatları dışında kullanılır mı?” Devir, başka devir beyefendi! Memlekette muhalefet yok!
Muhaliflerin kafaları koparılıyor! Muhalifler zindanlara atılıyor! Padişahlık kaldırılmış ama herkes bir padişah gibi!
Kastamonu’da yaşadığım dehşet verici ikinci hadise vakıf eseri olan camilerimizin satılması oldu .
1930’lu yıllarda şehrin içinde 42 veya 44 camimiz vardı.
Devrin valisi, bu camilerden 33’ünü satışa çıkardı. Satışı istenen camiler arasında, bizim Yılanlı Camimiz de vardı. Onu, belki üç yüz sene önce, benim dedelerim hayır için yaptırmışlar ve halkın ibadetine cami olarak vakfetmişlerdi. Şimdi o yetkili geliyor, sanki Yılanlı Camii kendi babasının tapulu malıymış gibi, onu satışa çıkarıyordu, iyi mi?
Biz kendi camimizi devletten, o zamanın parasıyla beş bin liraya yeniden satın aldık ama onun cami özelliğini katiyen bozmadık. Onu yine cami olarak halkın ibadetine açık tuttuk. Satılan otuz üç camiden, bu gün sadece üç tanesi ayaktadır: Biri bizim Yılanlı Camimizdir. Diğer ikisiyse: Karanlık Camiyle, Keskin Efendi Camii!
Diyeceksiniz ki öteki camiler ne oldu? Onlar, yeni sahipleri tarafından yıkıldılar. Yerlerine ya ev yapıldı ya dükkân ya bahçe!
Şimdi burada belirteceğim önemli bir husus var:
Ben, ömrüm boyunca, çeşitli tecellilere şahit oldum. Vakıf eseri o otuz camiyi devletten satın alarak yıktıranların hepsi de perişan oldular.
Vallahi billahi onlardan kimisi iflas etti. Kimisi, amansız hastalıkların pençesinde inleye inleye öldü. Kimisi zürriyetsiz kaldı. Zamanla dilenenleri bile gördüm. Kimisi de paraya pula rağmen huzurunu kaybetti. Bir lokma ekmeği, ağız tadıyla yiyemedi.
O 1930’lu yıllardı, halk, korkusundan Cuma namazlarına bile gelemiyordu.
Hazin hatıralarımdan biri de şudur: Ben, bizim Yılanlı Camimizde müezzinlik yapıyordum.
Camimizin bir de imamı vardı. Vakit namazların genellikle ikimiz kılardık. Ama Cuma namazı için en az üç kişi olmak lazım!
Cuma vakti girince kalkıp ezan okuyordum. Görüyordum ki üçüncü kişi yok. Kapının önüne çıkıp gelene gidene yalvarıyordum. “Yahu biriniz Allah rızası için gelin de cemaat olup Cuma namazını kılalım!” diyordum.
Halk ürküyor, omuz silkip geçiyordu.
Kastamonu bir gâvur işgaline uğramış olsaydı, halk bu zulme karşı direnirdi. Ama kendi yöneticilerinin zulmü önünde kan kusuyor, “kızılcık şerbeti içtim!” diyordu.
El yazması eserlerimiz, kitaplarımız yakıldıktan, camilerimiz satıldıktan sonra sıra kıymetli halılara ve antika eşyalara geldi.
Size hangisini anlatsam beyefendi? Musa Fakih veya Zihnizâde Camiinin çok güzel ve çok büyük bir halısı vardı.
Bütün Kastamonu, o halının vakti zamanında beş yüz altına alındığını bilirdi. İşte o güzelim halıyı bir gün, Zihnizade Camiinden alıp valinin makam odasına serdiler. İtiraz etmek kimin haddine düşmüş.
Halı, bir süre valinin ayakları altında kaldı. Sonra bir gün nasıl olduysa o nadide halı, vilayet konağından, hem de valinin makam odasından çalınıp gitti. 70-80 metrekare büyüklüğünde bir halıyı tek başına kim dürebilir, tek başına kim omuzlayabilir ve sonra hiç kimseye görünmeden vilayet konağından kim sıvışıp gidebilir?
Hiç kimse, o halının, bir gece yarısı, nasıl kanatlanıp uçtuğunu öğrenemedi!
Hiç kimse, o modern hırsızlık üzerine yürümek cesareti gösteremedi.
Kastamonu halkı “Bizim o antika halımız ne oldu?” diyemedi.
Zamanın Kastamonu valisi de o müthiş hırsızlık üzerinde hiç durmadı.
Sanki odasından, eski, günü geçmiş bir gazete parçası alınıp götürülmüş gibi bir tavır takındı. Polisler, eskici pazarlarında bir-iki dükkâna şöyle bir girip çıktılar, sonra onlar da işin peşini bıraktılar. Halının nerede, kimin evinde dürülü kaldığını çok iyi bildikleri halde oralara yanaşamadılar. Hatta çalınan halının çok yakınlarında nöbet tuttular. Hırsızlığa göz yumdular.
Ah biz ne günler yaşadık beyefendi!
Rabbim, milletimize ve devletimize o karanlık günleri bir daha göstermesin!”
Doksan yaşına gelen, MİT’de de görev yapan Rüştü Maviçiçek’in HATIRALARIM-CHP ZULMÜ ibimli eserini Yayıma hazırladım, Kıyamet koptu. Öncü ve Korkusuz Gazetelerinde “BURSA’DA SKANDAL” başlığı Manşet oldu. İstanbul CHP Milletvekili Mahmut Tanal bir kaşık suda fırtına koparmak istedi, tahrikler tutmadı.
Karanlık Devirleri, “Kara Kitap” yazılarını bu nesil, gençlik bilmez. Anlatmak lazım, yazmak gerekir. Söylemek Cihat haline gelmiştir.
Ne mutlu o insanlara, kalemlere, dillere, kafalara, başta olanlara…
