Karamsarlık, yeis, felaket dellallığı; çıkmaz sokak, bataklık, dipsiz kuyu olmakla beraber, müminin önündeki çukuru görmesi, bir daha düşmemesi de ilahi bir emirdir.
Sapla samanın birbirine karıştığı, buğday pazarında saman satılan, değerlerin alt/üst olduğu, değersizlerin tertemiz elde gezdiği, at izine it izinin karıştığı bir kaos asrında yaşıyoruz. Gel de karamsar olma, yeise düşme…
Yıllardan beri taviz vermeden, hakkın emrinden dışarı çıkmadan, doğruları yazan Şevket Eygi Ağabeyimizin bir yazısı bir manifasto özelliğini taşır, çerçevelik niteliğindedir.
Şefik Azizoğlu kardeşimizin bana gönderdiği yazının tamamına göz atalım:
90 YILLIK KEMALİST EĞİTİM SİSTEMİN=MATERYALİST, POZİTİVİST, DÜNYEVİST SİSTEMİN İSLAM’A İNKÂRIN İLE GETİRDİĞİ ÖZET: Manzara-i Umumiye
“Gerçek İslam medreseleri ve gerçek tasavvuf tekkeleri kapatıldıktan sonra halkın büyük kısmı başı boş kaldı cahillik yaygın ve yoğun hale geldi.
Medreselerin ve tekkelerin yerine başka kurumlar getirilemezdi, nitekim getirilemedi.
Medresesiz Diyanet ne yapabilirdi ki…
İmam-Hatip okulları ve İlahiyat fakülteleri boşluğu dolduramadı.
Gerçek Müslümanlık elden gitti, yerini büyük ölçüde sosyolojik Müslümanlık aldı.
Küfrün asıl amacı İslam’ı bitirmek kökünden kazımak idi. Bunu yapamayınca dini tahrife yeltendiler, nice reformlar yaptılar.
Gayeleri Fırka-i Nâciye Ehl-i Sünnet ve Cemaat Müslümanlığını kaldırıp; yerine Şeriatsız, fıkıhsız, müeyyidesiz light ve ılımlı bir İslam getirmekti.
Tağutî güçler musalli (beş vakit namaz kılan) Müslüman istemiyordu, musallâ (ölünce tabutu camie getirilen) Müslüman istiyordu. Bunda başarılı oldular, namaz kılanların oranı yüzde ona, belki daha altına düştü.
12 Eylül darbecisi Atatürk’e tapan Kenan Paşanın okullara koydurttuğu mecburî din dersleri tam bir aldatmaca idi.
Diyanet’in, az buçuk hizmet eden bir Cep İlmihali vardı. Onu da, AB standartlarına uymadığı bahanesiyle yayından kaldırdılar.
Müslümanları, birbirinden kopuk bin parçaya ayırdılar.
Ümmet birliğini berhava ettiler.
Mü’minleri birbirine düşman ettiler.
Bazı tarikatların, cemaatlerin, sivil toplum kuruluşlarının içine casus, ajan, provokatör, manipülatör doldurdular.
İşlerine gelmeyen âlim ve muhlis Ehl-i Sünnet hocalarını camilerde sabah namazlarında şehit ettirdiler.
İslam’ı temellerinden yıkmak için onlarca çeşit İslamcılık fırkası türettiler.
Herkes eline bir Kur’an tercümesi alsın, dinini kendi kendine öğrensin, kendi heva ve re’yi ile yorum yapsın dediler ve korkunç bir anarşi ve kaos meydana getirdiler.
Elifi görse mertek sanacak nice echel müctehid kesildi.
Din konusunda söz ayağa düştü.
Ciddî dinî konular magazinleştirildi.
Nice din sömürücüsü alçak ve rezil peydahlandı.
Din ticaretiyle muazzam servetler elde edildi.
Bazı sapık cemaatler yıllarca teşvik edildi, dine tamamen aykırı görüşler revaç buldu.
Din hizmetleri bahanesiyle Müslümanlardan, yekûn olarak yüz milyarlarca dolar toplandı, bu paraların büyük kısmı ziyan edildi.
Cahil halk arasında hoparlör, cami kalorifer ve kliması, cami halısı, cami tuvaleti fetişizmi geliştirildi.
Cami imamlığı, parayla namaz kıldırma memurluğu haline getirildi. (İhlâslı, âlim, fakih, icazetli gerçek imamları tenzih ederim.)
Dinî bir kuruluşa on binlerce feminist tayin edildi.
Kemalist ilahiyatçılar, ilahî İslam dinî ile, M. Kemal’in ölümünden sonra Dönmeler tarafından fabrike edilmiş Kemalizm ideolojisini bağdaştırmak için bin türlü hokkabazlık yaptı.
Birileri, Kur’an’ın üç yüz küsur kesin ayeti tarihseldir, bugün geçerli değildir diyen zındığı İmam ilan etti.
Allah gerçek bir Janus’tur diyerek, noksan sıfatlardan münezzeh Cenab-ı Hakkı iki çehreli bir Roma putuna benzeten zındığı büyük mücahit ilan ettiler ve kitaplarını Diyanet kitabevlerinde sattılar.
Camilere başı örtülü kadın ajanlar soktular, eşitlik istiyoruz, namazda erkeklerle birlikte ön safta birlikte ibadet edeceğiz diye ciyak ciyak bağırttılar.
Kimisi Sünneti bütünüyle inkâr etti, kimisi nice sahih hadisi inkâr etti.
Buharî ve Müslim’de bile mevzu hadis vardır diyecek kadar cür’et ve cesaret sahibi oldular.
Camilerde kadınlara ait bölümlerin kafeslerini kırdılar, perdelerini kaldırttılar.
Müslümanları aldatan, İranlı olduğu halde Afgan, Şiî olduğu halde Sünnî görünen taqiyyeci bulaşık şaibeli Farmasonu İmam edindiler.
Bütün bu habasetler ve suikastlar neticesinde Müslümanların büyük kısmı eğitimsiz, nasihatsiz, cahil kaldı.
Osmanlının ilk okullarda okutup bellettiği ilmihal kültürü elden gitti.
Dinin içi boşaldı.
Tasavvufun içi boşaldı.
İrtidat yaygın hale geldi.
Birtakım azgın kadınlar meydanlarda, “Canımızın istediği gibi sevişiriz, cenabet gezeriz” diye mitingler yürüyüşler yaptılar, bir elleri yağda bir elleri balda olan sahte dindarların kılı bile kıpırdamadı.
Önce Şeriat elinden gitti, sonra din, şimdi iman elden gidiyor, birtakım münafıkların umurunda mı?
Diyanet turistik ajans gibi hac ve umre seyahati tertipliyor, ticaret yapıyor, büyük paralar kazanıyor.
O biçim mankenler, çapkın futbolcular âlâyişli ihtişamlı umreler yapıyor. Kâbe’ye yukarıdan bakıyor.
Dinin içi boşaltılıyor ama din ticareti, din sömürüsü gırla gidiyor.
Kitapla, Sünnetle, Şeriatla kötü görülmüş, zemmedilmiş bütün günahlar, azgınlıklar, beyinsizlikler, fısk ve fücurlar, isyanlar tuğyanlar ülkeyi ve toplum sarmış vaziyette. Sahte dindarlar keyiflerine bakıyor.
Sözü fazla uzatmayayım, bir dostumun yıllarca önce gördüğü bir rüyayı anlatayım: Fatih Sultan Mehmed’i görmüş. Ordusu ile İstanbul’u kuşatmış, topların namluları şehre doğru… Topçulara ateş emri vermeye hazırlanıyor. Dostum, aman Sultanım ne yapıyorsunuz, İstanbul Müslümanların elinde deyince Cennetmekân şu cevabı vermiş: Müslümanların elinde mi, şehrin şu haline baksana…”
Vicdanlar kapkara olmamış, zerre kadar iman var ise; Manzara-i Umumiye böyle değil mi?…
Tek kelime eklemeden, anlayanlar için bir şiirimle bitireyim:
PERİŞAN!
Haramı alıpta, hemen dişleyen,
Ahvadı kovupta, evlat fişleyen,
Kapılar çalıpta, boşa esneyen,
Ölüler soyupta, bekçi sesleyen,
BEDENDE BULUNAN ELLER PERİŞAN!
İnsanın vebâli, ağır omuzda,
Asâlet arama, hayvan, domuzda,
Dermanı bekleyen, salgın uyuzda,
Saldıran köpekte, salya kuduzda,
AĞIR YÜKTE OLAN BELLER PERİŞAN!
Mevlâ akıl vermiş, peşinden ȋzân,
Muradına ermiş, kaderde yazan,
Gül,çiçekler sermiş, sularda sazan,
Tohumlar güvermiş, helâlden kazan,
HAKKA ŞÜKRETMEYEN, DİLLER PERİŞAN!
Ȇl der de geçeriz, bize yabancı,
Dost varsa seçeriz, yoksa yalancı,
Bol kefen biçeriz, olsa talancı,
Menfaat keseriz, Filan/Falancı.
SILA-İ HASRETTE ȆLLER PERDİŞAN
Muhammed’in teri, bütün güllerde,
Ezel/Ervah beri, kokar günlerde,
Tamam tekmil seri, ışık tüllerde,
Gönül sevd a yeri, aşk bülbüllerde,
DİKENE SEVDÂSIZ, GÜLLER PERİŞAN!
Karanlığa sorsan, ışık istemez,
Bunu hayra yorsan, emel beslemez,
Sana derler korsan, bilir seslemez,
Adam gibi olsan, hiç heveslemez,
PENCEREDE DURAN, TÜLLER PERİŞAN!
Sel gider kum kalır, dereler coşar,
Tamirat yapılır, mağdurlar koşar,
Sular da alçalır, kıyıyı okşar,
Mazlum hakkın alır, huzurla yaşar.
ÂDȊL OLMAYINCA, HALLER PERİŞAN!
Rüzgâra haber ver, Poyraz esmesin,
Rahmet bekliyor yer, bulut beslesin,
Olursa bir keder, dostlar seslesin,
KEMÂLİ böyle der, gönül süslesin.
RAHMETİ DE YOKSA, SELLER PERİŞAN!
KEMÂLİ vurgundur, Şahlar Şahına,
Gönüller durgundur, aşk Ervahına,
Talanla,soygundur, feryat vahına,
Ruhuna uygundur, bak kıblegâhına.
SEHERDE ESMİYOR, YELLER PERİŞAN!
