Bir gün yolda yürürken biri seslendiğinde size, dönüp bakarsınız; ben bakmam.
Biri size kızdığında, bağırdığında tepki verirsiniz; ben vermem…Anneciğim benim için saatlerce uğraşıp kahvaltı hazırladığında, seslenirse bana; kılım bile kımıldamaz…
İnsanların söyledikleri sözleri, bağırışları, kavgaları, gülüşleri, sevgileri umursamam, tepki vermem, duymazdan gelirim… Hayır, aslında ben gerçekten duymam… Kiminiz sağır dersiniz bana, işitme engelli demek daha kibar olsa da…
Benim insanlarım sessiz çığlıklar atar, ben onların yüzüne bakmazsam duyamam çığlıklarını, benim hayatım da kimse kahkaha atmaz sadece gülümserler, ama neden gülümsediklerini çoğu zaman anlayamam…
Kuşlar sessizdir, rüzgâr sessiz, annem bana mutfaktan seslenerek uyandıramaz beni, hiçbir baharı duyamam ben, sevgilim olsa da, sizin gibi söylediği güzel sözlerden etkilenemem. Ses tonu bana hiçbir şey ifade etmez çünkü benim hayatımda şu kulağımdaki çınlamadan başka ses yoktur.
İstanbul’u dinleyemem gözlerim kapalı, kapatırsam gözlerimi, hayatın bitmiş olması korkutur beni… Tek hazinem gözlerimdir benim. Görmeyenlere üzülürüm, ne kadar şanslı olduğumu da bilirim.
O aşkla izlediğiniz dizilerdeki karakterin arkasını dönüp giderken ne söylediği hep bir sırdır benim için, oda da herkes gülerken boş boş bakmaktan utanır gülümserim anlamsızca…
Elimi hoparlöre dayayıp temposunu bildiğim müziklerin sözlerini anlayamam, altta yazmadıkça…
Duymazdan gelirim, hayır aslında ben gerçekten duymam…Hayat zor, kimi zaman anlamsız, kimi zaman imkânsız, biri benim için imkansızı başarmış…
Engelsiz TV tüm filmleri, dizileri, klipleri alt yazılı verecekmiş… Ve belki bir gün bende engelsiz TV’de yayınlanan eğitimler sayesinde size bir şiir okuyabilirim, hiçbir zaman duymadığım ve duymayacağım sesimi size duyurabilirim…
Bu akşam herkes uyuduğunda beş dakika televizyonun sesini kısın ve hadi anlamaya çalışın bir şeyleri… Sizce buna kaç dakika dayanabilirsiniz? Evet, benim için bir ömür…
“Empati hayatı güzelleştirir, sıra sizinkinde…”
Sizi çok iyi anlıyorum.
Engellilerin ortak duygularıdır bunlar.
Dünyaca ünlü yazar HELEN KELLER in yaşamını okuduğumda kendime engelli demekten utanmıştım. Kendimin ne kadar iyi durumda olduğumu düşünüp YARADANA şükrettim.
Aynı şekilde rahmetli HİLAL LÜLE de çok başarılı bir engelliydi.
Engelliler kendileriyle barışık oldukça başarılı olmamaları imkansızdır. Hayat mücadeledir ve engelliler mücadeleyi sever.
Biz engelliler hayata öfkeli değiliz öfke başarısızlık getirir, biz engelliler azimliyiz azim mutluluk getirir. Engellileri karıncalara çok benzetirim.
http://www.ugurozaltinyazilari.tr.cx