Şimdi yazacağım satırlar bir “Hurufilik” çalışması değildir.
Neyse biz gelelim başlığımıza. Görüldüğü gibi (N) konulmuş. Durup dururken nereden çıktı bu diyenlerin de olacağını sanmıyorum.
Bir sahil çocuğu olarak dünyaya gelmek denizle beraber yaşamak demektir. Bir de Karadenizli iseniz hayatınızdaki ikinci kelime fındıktır. Biz ilkokulda birbirimize “Denizin ortasında ne var” diye bir sorunun cevabın “N” olmasıyla başladık bu harfe karşı duyarlı olmaya. Bir söz oyunu yapıp beş harfli deniz kelimesinin üçüncü yani ortasındaki harf olan “N” sorunun cevabı oluyordu. Fındıktaki “N” dikkatimizi çekmiyordu.
Daha sonra ortaokul yılları başladı. Yavaş yavaş başka âlemlere doğru adım atıyorduk. Karşı cinstekilerden isminin harfleri bizim için önem arz edince o harfleri ezberimizde tutardık. İlk ismini harflere ayırdığım kişinin isminin bir yerinde “N” vardı.
Her ne kadar “öğrenci” ve “not” kelimelerindeki “N “ dikkatimizi çekmese de mezun olduk ortaokuldan. “Mezun” kelimesinde ki “N” zaten kimsenin dikkatinde olamazdı.
Ve lise seneleri…
Sene kelimesi yaşayan her insanın farkına vardığı ve önemsediği bir kavram. Senenin “N” si ile “İnsan”ın “N”si kimsenin farkında bile olmadığı bir harfti. Çünkü orada kelimenin temsil ettiği anlam önemliydi.
Lisede kavak yelleri esmeye başlayınca ortaokulda ismin ortalarda bir yerinde olan “N” harfi bu sefer başa gelmişti. Daha fazla önem arz ediyordu.
Seneler yine geçti ve biz liseyi de bitirdik.
Artık yüksek okul hayalleri kuruyorduk. Ve kendimizi “Fen” tahsili yapmak için “Edirne”de bulduk. Ne “fen”in “N”si ne de “Edirne´nin” “N”si bizi pek ilgilendirmiyordu.
Resmi atamamız yapılmadan ücretli Fen Bilgisi öğretmeni olarak “Çandır Ortaokulu´nun” yolunu tuttuğumuzda “Çandır” kelimesindeki “N”yi nasıl fark edecektik?
Ankara´da alınan askerlik kararı ve Erzincan´da yapılan askerlik. Biz işin kendisiyle meşgul iken her iki vilayetin “N”si olduğunu çok sonra anladık. İlk resmi görevim Giresun Milli Eğitimine bağlıydı ve il “N” ile son buluyordu.
En sonunda bir yuva kurma kararıyla Ünye ilçesine yerleştik. Ve hayat arkadaşımın ismi “N” ile başlıyordu. Biz ne düğünde “N” yi ne de Ünye´de ki
“N”yi düşünecek haldeydik.
Sonra iki kız babası olarak çocuklardan birinde bir, diğerinde iki tane “N” vardı. Kısa “N”lerle yakın bir hayat bizi içine almıştı.
Sonra bir düşündüm. Acaba içinde “N” harfi olan hangi kelimeler var diye. Tabii hepsini buraya yazmak mümkün değil. Ancak ben benim için daha öncelikli olan kelimelere yer vermek itiyorum.
Denizi, fındığı, ortaokul ve lise yıllarındaki karşı cinsteki “N”leri saymazsak yine de hatırı sayılır kelime çıkıyor karşıma.
İşte o kelimelerden bazıları.
Zaman, hüzün, hazan… Dünya, sultan, hakan… İman, insan, lisan… Nasip, kadın, aydın… Nar, pınar, nabız… Namus, nasihat nazar… Nebi, niyet, sanat…
Nimet, cennet, cinnet… Efendi, fani, Gülşen… Namaz, Osmanlı, niyaz…
Can, canan, mecnun… Kâinat, gülistan, gonca…
Ve özel iki kelime daha:
Gönül ve ana…
Sözümü isminde “N” olan bir şairimiz Necip Fazıl´dan bir mısra ile devam edelim
“Nedenin nedenindeki nedenlik neden nedir?”
Madem bu kadar “N”den bahsettik iki mısra da bizden olsun.
Gönül bahçelerinde nağmeler son bulmasın
Ebediyen Goncalar gönlünüzde güllensin
“N”…
