Eti değil hakkı yenmesin…
Kahırlı hizmetine vefa gösterilsin…
Düşüncesiyle ‘eşeklere ithaf’ yazımız tavan yaptı.
Yüzlerce değilse de epey posta geldi.
Meğer ne çok eşekseven varmış.
Merzifon’da Derneği bile kurulmuş.
Hem de iki tane.
* *
Çoğunlukla merak edilen konu;
Yazının kime/kimlere yönelik olduğu.
İçtenlikle söyleyeyim…
Hiçbir hedefi ve iması yoktu.
Gerçek eşeklere yönelikti.
Zaten sahte eşek olmaz, çıksa da benim işim olmaz!
Eşek; kulağı, aklı, anırmasıyla eşektir.
* *
Eşeklerle bir dönem mesaimiz oldu.
Belediye Başkanı seçildiğimde, bazı semtlerde çöp eşeklerle toplanıyordu.
Sabah iki yanına küfe konuyor…
Çavuşu önde o arkada dar ve dik sokakları turluyordu.
Çok değil 10 yıl önce.
Uzay çağına yani 2000 yılına giriyoruz…
Eşekle çöp topluyoruz!
Üstelik İzmir’in göbeğinde.
* *
Sorunun çözümü için küçük araçlar alındı.
Eşekler emekliye ayrıldı, damları kapatıldı.
Bakıcıları da gerçek işçi oldu.
* *
Küçük bir sorun vardı.
Eşekler ne olacaktı?
Öyle ya…
Belediyenin demirbaşına kayıtlı, yıllarca hizmet vermiş;
Bayram-seyran, grev-tatil bilmemiş;
Sabah gitmiş, akşam gelmiş;
Eşekler satılamaz, hayvanat bahçesinde aslana yem edilemezdi.
Ödüllendirilecekti…
* *
Damlarının önünde tören yapıldı.
Her birine hizmeti karşılığı üç bayla saman hazırlandı.
Kamyonlara bindirildi.
Manisa Spil Milli Parkı’na gönderildi.
Ağır geçen yaşamlarının son döneminde;
Zengin doğada özgürlük sunuldu.
* *
Böylesi güzel bir anıydı.
Laf lafı açtı, güzel bir temenni çıktı.
Darısı tüm eşeklere…
*********************************
