Yaylalarımız kanayan yaramız. Yokluk yıllarımızın en önemli geçim kaynağı yaylalarımız maalesef kan kaybediyor. Adeta uyuyan dev. Mevcut yerel yönetim anlayışıyla kalkınmayı sağlamak mümkün değil.
Yaylalarımız uyuyan dev ve
dokunulmayı bekliyor, tarım kuşağı her geçen gün geriye gidiyor ve kan kaybediyor, şehirlerimiz istihdam sahalarının açılmasını bekliyor ve gittikçe betonlaşıyor.
Kalkınmadan betonlaşmayı anlıyoruz, betonlaştırıyoruz, kirletiyoruz, ısıtıyoruz iklim değişiklikleri tetikleniyor. Ordu kentlerinin en az yarısı kentsel dönüşüm istiyor, bu zamana kadar şehirlerimizde yaptıklarımızın en az yarısı çöp demek israf demek kıyım demek.
Yerel yönetimlerden kastım hukuki anlamda değil fiili yerel yönetim. Yani temelde belediyelerimiz ve mülki idare. Mülki idareyi de valilik başta olmak üzere; kaymakamlıklar, il bölge müdürlükleri, odalar ve meslek kuruluşları olarak anlamakta fayda var.
ÖZET: kalkınmayı bilmiyoruz, beceremiyoruz, becermek içinde bir çabamız yok gerçekten bir çabamız yok.
KALKINMANIN BİR MEDENİYET İNŞASI OLDUĞU GERÇEĞİNİ KAÇIRIYORUZ. Bu da; açılış-kapanış konuşmaları, 08.00-17.00 çalışmaları, ziyaretler, düğün cenaze dolaşmaları, basına yemek, klasik toplantılar gibi olmuyor.
TEKRAR ÖZET: MÜLKİ İDARE SİSTEMİ ÇÖKTÜ, YEREL YÖNETİMLER YÖNETMEYİ BİLMİYOR
Şimdi bize yakışan çözümü konuşmak, 2 yıldır bu köşede yazıyorum, yazılarımın çoğu kalkınmaya yönelik; yöntem içerikli, proje içerikli ve somut önerilerle dolu. Bu yazıların mülki idarenin ve yerel yönetimlerin umurunda olduğuna inanmıyorum.
Ayırım yapmadan hepsine birden söylüyorum: beceremiyorsunuz, bilmiyorsunuz, bulaştırıyorsunuz, halkın kıt kaynaklarını betonlaştırıp yok ediyorsunuz, yanlış yapıyorsunuz.
Yaylalarımız benim bugün değinmek istediğim. Daha önce bu konu ile ilgili 5 ayrı yazı yazdım. Şimdi kısa kısa görüşlerimi belirteyim.
320 yayla ve obamız var: bu yaylalarda en az 3.000 sürüyü rahat otlatabiliriz. Her sürü 2 çoban ve 4 köpekle idare edilir. 6.000 çoban ve 12.000 köpeğe ihtiyacımız var. Hayvancılığın belkemiği çoban ve yem. Küçükbaşta yem sorun değil. Çoban bulmak zor ama imkânsız değil, azıcık yönetim becerisi gerekiyor.
Her sürü 5 yıl içinde 1.000 koyun civarına ulaşacağını düşünürsek bu çalışmanın 5 yıl sonraki yıllık getirisi ortalama 1,5 milyar TL civarındadır. Bu da fındığın Orduya bıraktığı para demek.
Yayla kuşağındaki kaymakamlarımıza soruyorum: göreve geldiğinizde kaç sürü vardı siz kaça çıkardınız? Lütfen birinci sorunuz bu, bu soruyu sormuyorsanız yönetmiyorsunuz demektir.
İsim vermek istemiyorum, ilimizin en önde gelen işadamlarımızdan birisinin bu dediğim ölçekte sürüsü var. Yahu siz ondan daha mı akıllısınız?
Daha önce Organize kuzu bölgesi başlıklı yazımda bu konuyu detaylı işlemiştim. Detay için yazıma müracaat edilebilir.
Yayla turizmini yükses sesle konuşmamız gerekiyor. Ordu yaylalarından mutlaka bir Davos çıkarmalı. Bu konuyu defalarca yazdım ancak ilgilenen yok her zamanki gibi. Yaylalarımız turizm için her şeye sahip.
Turizmi tüm yönleriyle çalışmak ve turizm çeşitliliğini masaya yatırmak zorundayız. Konaklama, ikram-dünya mutfağı, destinasyonlar-turizm çeşitliliği, hediyelik sektör ve insan kaynağı temel argümanlar ve olmazsa olmazlar. Ayrıca bunları yaparken; hijyen, temizlik, tanıtım, güvenlik, tabela, navigasyon, doğal-organik ürün, musiki, folklar, sanat, doğal dokuyu koruma vb. birçok detayı en ince ayrıntısına kadar çalışmalıyız.
Spor turizmine yönelik yaylalarımızda Karadeniz’in Topuk Yaylasını oluşturabiliriz.
Ofroad için antrenman, yerel yarışlar, Türkiye şampiyonası ve uluslararası müsabakalara yönelik parkurlardan oluşan OFROAD KAMPÜSÜ oluşturulabilir. Elbette doğal dokuyu bozmamak şartıyla…
Kayak merkezi gibi turizmde odak noktasına dönüşen alanlarımızda çocuklarımız için Paintball alanları oluşturabiliriz. Yürüyüş, bisiklet parkurları gibi detayları çalışmak lazım.
Av turizmi ilimiz için uyuyan bir dev. Bu anlamda en az uluslararası 5 avlak oluşturmamız lazım
Yamaç paraşütü yapılabilecek noktalar var, mesela Kumru Ericek yaylası. Kalkış ve iniş pistlerini hazırlamamız lazım.
AKLIN YOLU BİR VE YAYLADAN BAŞLAR…
