Bölge itibariyle fındık üretimi ve balıkçılıkla geçimini sağlayan köylüler, bazen hayatlarında değişiklikler de yapmıyor değildi. Her ne kadar marangozluk, demircilik, berberlik, kasaplık ve buna benzer sanatlarla münferit olarak
uğraşanlar olmuştur. Anca toplu halde aynı işi yapanlar da olmaktadır.
Köylülerden bazıları kışları kanatlı canlı avına çıkardı. Karatavuk ve çulluk en çok avlanan canlılardandı. Her ne kadar yaban ördeği gibi bölgede çok görünmeyen canlılar da avlansa bile nadirattandı. “Cemek” adı verilen bir alet ile balık avlandığı da olurdu. Cemek misina ve ağ kurmanın dışında bir yöntemdi ve balıklar ancak tek tek avlanabilirdi. Olta ile istavrit, izmarit, mavruşgil gibi balıklar avlanır; “sargan” yani zargana ise sırığa bağlı bir ipin ucuna takılan ipek ile avlanırdı.
“Saçma”, daha çok derede; geceleri ise deniz sahilinde avlanmak için kullanılırdı. Geceleri saçma ile avlanma daha çok sahilde oturanlar tarafından yapılır, avlanma esasında çok çeşitli balıklar avlanılırdı. Bu tür avlanma ticari maksatla değil, tamamen günlük taze balık ihtiyacını karşılamak içindi.
Taze balık kavramı Karadenizli için uygun bir laf değildi. Her eve giren balık en fazla iki üç saat içersinde avlanmış demekti.
Balık dışında ve kış haricinde yapılan avlanmalardan birisi de “bıldırcın” avı idi. 1970’li yıllardan sonra bıldırcın avlama işi planlı olmadı. Sahilin karşı tarafı Rusya olduğu için, oradan göç eden bıldırcınlar Karadeniz’i aşıp yorgun argın kendilerini sahile zor attıklarından avlanmaları kolay olurdu.
Bıldırcınları avlamak için, sahile iki direk arası ağ kurulurdu. Bugünkü voleybol ağı gibi bir şeydi. Daha önceleri beş altı kişi ellerinde özel yapılmış bir ağ ile topluca ağa çıkarlardı. Zaman içersinde yapılaşmanın çok olmasından düz ve boş arazilerin azalmasından dolayı bu âdet kayboldu.
Günümüzde planlı olarak bıldırcın avı yapılamaktadır.
