Koçu kurban etmek kolay, ya İsmail’i? Sahi var mı, Müslümanların arasında İsmail’ini kurban edebilecek yiğitler?
Şimdi nereden çıktı İsmail diyorsanız, söyleyeyim…
Bir ‘koç’ kaç lira? 500 ya da 800 lira! Amaç vecibeyi ifa etmekse, yurt dışında kurban kesecek bir kuruluşa 300 lira vererek de bu vacibi yerine getirebiliriz. Ya da veririz bin lira münasip bir yerde koç kurban ederiz.
İş bu kadarla bitecek ise son derece kolay… Hele ki bir cep telefonuna 2 bin, bir arabaya 300 bin, bir eve 1 milyon dolar verenler için, bin liralık kurban kesmek sıradan bir şey.
Maksat savmaksa elbet…
* * *
Yıllar önce bir televizyon binasında idik. Ünlü dindar yazarımız, ‘ikindi namazını aradan çıkaralım’ dediğinde, söze ateist bir ünlü girdi: “Namazı aradan çıkarmak için kılacaksanız, benim gibi kılmayın daha iyi” dedi.
Bir ateistten alınacak dersimi almıştım o gün.
Mesele şu: Biz ibadetlerimizi Allah’ın emri olduğu için mi, yoksa alışkanlık yahut geleneğe dönüştüğü için mi yapıyoruz? Korkarım ki, çoğu kez ikincisi…
* * *
Abdulmuttalip (r.a.); “Allah bana 10 erkek evlat verir ve onlar beni koruyacak çağa erişirlerse, onların içlerinden birini Kâbe’nin yanında Allah’a kurban edeceğim” diye söz vermişti…
Allah-ü Teâlâ, kutlu Nebi (s.a.c.)’in dedesi olma şerefini bahşettiği Abdulmuttalip (r.a.)’e 10 evlat lütfetti. O da vaadinden dönmedi ve şerefli Nebi’nin babası olacak olan Abdullah (r.a.)’a isabet eden oklar karşısında Allah’a teslim oldu.
O da tıpkı atası İbrahim (a.s.) gibi, en sevdiği yavrusu Abdullah’ını Allah için kurban edecekti. Niçin? Sadece Allah’a verdiği sözü yerine getirmek için…
Bu yüzdendir ki “Ben iki kurbanın oğluyum” buyuruyor, Rasülullah (s.a.v.).
* * *
Verdikleri söz karşısından hem İbrahim (a.s.), hem de Abdulmuttalip (r.a.)müthiş bir tevekkülle kurban etmeye kalkıştılar yavrularını da, Allah (c.c.)onlara acıdı ve bize bağışladı.
Hz İbrahim (a.s.) da Abdulmuttalip (r.a.) de eşi ve benzeri olmayan, ezeli ve ebedi olan, yoktan var eden, nimet veren, öldüren, dirilten, hesaba çeken, mükâfatlandıran, cezalandıran Allah’a feda etmişlerdi oğullarını.
Şimdi can alıcı soru şu: Allah’a verdiği söz için en kıymetlisini feda edebilecekler var mı aramızda?
Varsa bunlar kaç kişiler? Fedakârlıklarının sınırı nereye kadar?
Mallarını, sevdiklerini, çocuklarını, zevcelerini ve hepsinden önemlisi canını gözünü kırpmadan sadece Allah’a verdiği söz için feda edebilecek kaç Mü’min kadın ve erkek var, 1,5 milyar Müslüman içinde? Ya da var mı yok mu?
Varsa ne âlâ… Ama varsa neden bu haldeyiz? Neden İslam toprakları kan ve göz yaşıyla sulanıyor? Neden? Neden?
“Ben develerin sahibiyim, Kâbe’yi sahibi korur” diyecek ve Allah (c.c.)’ın da, onu mahcup etmeyeceği kullar yok mu aramızda? Hiç mi kalmadı? Az da olsa var ki, her türlü imkanına rağmen Siyonist Yahudi Mescid-i Aksâ’yı bir türlü imha edemiyor! Ya da yok da, Allah-ü Teâlâ, Aziz Peygamberlerin hatırasını muhafaza ettiği için biz öyle sanıyoruz.
Öyleyse bilincimizi ve hayatımızı işgal etmiş putları kırmanın vakti olmalı bayramlar.
Babamızdan kalan ve bizim eklediğimiz, Tevhid’e muhalif tüm beşeri ve şeytanî iş ve eylemleri de yok etmeli bayramlarda.
Bayramlar yeni sahte Rableri yok etme günleri…
Tembellik, kendine ve kardeşine düşmanlık, yalan, riya, haset, taassup, bencillik ve biriktirmekten kurtulma zamanı…
Tekebbürleşmekten, dostu-düşmanı karıştırmaktan, vaadinden dönmekten vazgeçme vakti…
Modern zaman Müslümanlarının inanma ve ibadet etmekte, ‘biz atalarımızdan böyle gördük’ diyerek Peygamberlere düşmanlık eden kavimlerden bir farkı kaldı mı? Yoksa çok mu hadsizlik ettim?
Kimseyi suçluyor değilim! Kendime sordum samimi bir cevap çıkmayınca mahcubiyetimi size sundum, isterseniz alınabiliriniz!
Kim bu bayram hem koçunu, hem de İsmail ve Abdullah’ını kurban edebilecekse, işte sadece onun kurbanı kabul edilecek…
Diğerlerinin ki ise buz dolabına et! Allah-ü âlem!
Bayramsa bayramımız mübarek ola!
