Edebiyat bir toplumun hem amacı hem de aracı olmalı. Tüm insanlığı, yani “yetmiş iki millete tek gözle bakmayı” öğretecek bir amaç-araç. Birleştirici olmalı ayırıcı değil. Yapıcılığa yönlendirmeli yıkıcılığa değil. İstiklal harbinde her çeşit ırkı İslam bayrağı altında toplamak için yazılan şiirlerde olduğu gibi. Allah’ın emriyle okuyup, yine Hak için yazmalı.
Yazmak. Allah için, İslam için yazmak. Peygamber efendimiz Hz. Muhammed (S.A.S) için yazmak. İslam’ı en güzel şekilde tanıtıp, en güzel şekilde öğretmek için yazmak. Hakk’a hizmet için yazmak.
Yazarken O’nun sonsuzluğundan, kudretinden, bize şah damarımızdan bile daha yakın olduğunu bilerek ve bundan güç alarak yazmak. Beşeri aşk geçicidir çünkü, beşeriyeti baki olana tercih edersek eğer; kelamlarımız da beşeriyetle beraber ölür. İlahi aşkta vuslat ölünce gerçekleşir. Beşeri aşktaysa dünyadayken.
Kavuşmuşsunuzdur artık, hasret yerini vuslata bırakır. Vuslat da insanı yazmaktan alıkoyar. Eğer Allah için yazmaya başlanırsa kavuştuktan sonra, yani ölünce biter. Beşeri aşk geçici, Hüve’l Baki.
Sanatı yaratmak gibi görmek yerine “yansıtma” olarak görmeyi tercih etmişimdir her daim. Eşref-i mahlukata bahşedilen bütün duyguları soyuttan somuta yansıtıyoruz sadece. Hepimiz, kainatta yaratılmış ve yaratılacak olan her ne varsa Allah’ın sıfatlarındandır. Bizim görevimiz; “yaratmak” “tekvin” etmek değildir. Hâşa. İbda eden de O’dur, İnşa eden de.
Yazmak kimine göre ibadet, kimine göre minnet. Kimine göreyse bir borç. En çok da Sırat-ı Müstakime ulaştıracak en hâlis yol.
Şimdi. Fakülteye yaklaşık beş yüz metre uzaklıkta bir kafede oturmuş bunları yazıyorum. Fonda kulağımı tırmalayan müziğe inat, etrafımdaki seslere aldırmadan. Hava soğuk mu soğuk. Sarılmışım paltoma. Bir çay daha istiyorum. Yazımı bitirmek üzereyim. Dilimden bir cümle daha düşüyor.
“Kelimeleri yüreğime bahşeden Allah’a hamd olsun.”
